Hilda van Suylenburg

[XLV]

Corry's engagement met von Görtzen was tot September geheim gebleven, dat wil zeggen een publiek geheim, want de eerste dagen had zij niets gedaan dan vertrouwelijke briefjes schrijven. Zij hadden het saai gevonden om het met Augustus publiek te maken, toen haast al de kennissen uit de stad waren, maar nu, begin September, nu iedereen weer zoo wat thuis was, vooral dit jaar, om de bruiloft van Valérie Vermaezen, hadden zij het op een groot feest bekend gemaakt en spoedig zouden zij nu aanteekenen en trouwen. Het had ineens een verbazende drukte gegeven, beraadslagingen, besprekingen in het oneindige, en Hilda had daarvan in stilte genoten, omdat het de aandacht zoo volkomen afleidde van haar eigen schrikwekkend besluit. Alleen één morgen had ze een heftige scène met haar tante gehad, met al de bedreigingen en klachten die bij de omstandigheden pasten: ‘Zij gooide zich weg, geen goed huwelijk zou zich meer voordoen, ze zou een schande zijn voor de familie!....’

Maar toen Hilda, onbewogen, den storm over zich had laten heengaan, was het er bij gebleven.

[p. 468]

Corry's druktes hadden alle gedachten gevergd en Hilda had, met Corona's hulp, privaat lessen gevonden en 's morgens rustig op haar kamer zitten werken.

‘Hilda stoor ik je erg?’

Eugénie stond aarzelend aan de deur.

‘Nee zeker niet.’

Zij kwam dicht bij haar zitten:

‘Hildy, waarom ben je toch zoo kil tegen Cor?’

Hilda kleurde:

‘Daar kan ik niks aan doen, Eus. Ik vind dat ze infaam gehandeld heeft, en nou kan ik niet lief tegen haar zijn!’

Eugénie dacht even na. Vooral sinds Mathilde van de Bransen, Corry's intiemste kostschoolvriendin, uit Utrecht, was komen logeeren, was Hilda's strakheid in 't oog vallend. Al de vriendinnen waren vol plagerijen en complimentjes, iedereen had lieve woordjes voor het jonge paar, al sprak men er ook nog zooveel kwaad van achter zijn rug, iedereen bracht hulde aan de aanstaande gastvrouw van het Majoratsgut in Silezië, alleen Hilda was stil en stug.

‘Nou ja, wat gaat het je eigenlijk aan. Laat ze doen wat ze wil! Als je je al de zaken van andere menschen wilt aantrekken, heb je geen leven meer.’

‘Weet je 't van Rooselaar?’

‘Nee?’

‘Zoodra ie 't heeft gehoord, heeft ie in 'n vlaag van wanhoop z'n familie, z'n mooie vooruitzichten, alles in den steek gelaten en is naar de Transvaal gegaan.’

‘Wezenlijk? .... hoe naar!’

‘Ja, heel naar!’

Eugénie zat even stil, getroffen, toen op haar ouden cynischen toon:

[p. 469]

‘Nou ja, maar waarom, is ie dan ook zoo stom geweest om er in te loopen?’

‘Hê Eus, hoe kun je nou toch zoo iets zeggen! Hij moest er immers inloopen, omdat Corry heusch van hem hield ten minste .... voor zoover zoo'n poppenzieltje tot liefde in staat is! En dat vind ik juist zoo afschuwelijk in haar dat ze eerzucht boven liefde heeft gesteld. Zie je, er wordt tegen mij nu heel wat gezeurd over “onvrouwelijkheid,” maar dàt vind ik nou onvrouwelijk, in de ergste beteekenis! Edward was er in de eerste dagen ook woedend over, en dan kwam ie hier bij me zitten razen, maar ik geloof dat je mama hem es flink de les heeft gelezen en von Görtzen heeft nou zijn hart gestolen met de vrije beschikking over z'n paardenstal, en nou is ie heelemaal tam! Och ja, 'n beetje heilige verontwaardiging minder en 'n beetje wereldwijsheid meer, zoo moet je er komen!’

Hilda had het bitter gezegd. Haar gemoed was gemaakt om sympathie met stroomen uit te deelen, om vroolijk te zijn, en lief te hebben, en zij leed er onder zich zoo alleen, in opstand, ver van al de anderen te voelen.

‘Och, misschien dat men het op den duur met jouw heftige, eerlijke verontwaardiging nog verder brengt dan met mama's practisch cynisme, maar menschen als wij hebben nou eenmaal de kracht niet om je op dat pad te volgen. Eddy vindt je au fond wel erg kranig, geloof ik, maar 't is zoo veel makkelijker, zie je, om verstandig te zijn en je den boel niet aan te trekken. En jij bent toch ook soms wel erg overdreven, neem me niet kwalijk! Maar weet je waarom ik nou eigenlijk bij je kwam? Om je ernstig aan te raden om weer aardig tegen Corry te zijn.’

[p. 470]

‘Waarom? Tegen von Görtzen ben ik natuurlijk beleefd, maar 't is me niet mogelijk om hartelijk tegen haar te zijn. Haar heele leven gaat nou eén leugen worden, want ze houdt heelemaal niet van Ferdinand, en ik vind het een walgelijke geschiedenis.’

‘Nou maar, ik waarschuw je! Denk je niet, dat het Corry vreeselijk begint te hinderen? Het herinnert haar onophoudelijk datgene, wat ze juist met alle kracht wil vergeten, en alles wat tegenwoordig pijnlijk op haar zenuwen werkt, zet zich om in woede tegen jou. En ze zal zich wreken!’

‘Geloof je?’

‘Ja zeker! je wou immers dat voorloopig je plan voor de wereld geheim bleef, tot je 't volgend jaar je examen gedaan hebt? Nou maar ik kan je dan zeggen, dat Corry overal rond gaat en het uitfluistert met venijnige lachjes vol suggesties van iets heel belachelijks. En Ferdinand doet mee. Hij heeft natuurlijk èn als Duitscher èn als conservatief aristrocraat een vreeselijken hekel aan emancipatie. Zulke mannetjes vinden alles wat op vrijheid lijkt horrible, behalve voor zich zelf. En hoe vinniger Cor er nou over praat, hoe aardiger hij haar vindt, en ik zie nog aankomen, dat ze je al bij de kennissen onmogelijk maken.’

Hilda zat zwijgend, driftig op haar pennehouder bijtend. Deze eerste aanraking met de wereldwreedheid maakte haar innerlijk wild van opwinding. Ze had het wel vooruit geweten dat men haar uitlachen zou! Maar het deed toch meer pijn, dan ze gemeend had, nu 't oogenblik gekomen was.

‘Natuurlijk, meisjes als Corry worden gevierd en ik word uitgelachen!’

Ze stond op en rekte zich lang uit in een

[p. 471]

spannen van al haar spieren, alsof ze haar krachten tegen den strijd wilde meten. En toen ineens, om de beklemmende emotie te uiten die haar keel toekneep, danste ze de kamer door, wilde Tarantellapassen, die ze in Italie geleerd had, tot ze eindelijk hijgend voor Eugénie staan bleef en haar omhelsde.

‘Dank je wel Eus, dat je 't me gezegd hebt! Maar ik kan er niets aan doen, laat ze dan in godsnaam maar lachen!’