|
| |
| |
| |
Haedstik XII
Springer en syn bounmaten
Springer wit dat er kening is. Alle harten fan Gaesterlân biwize him de skuldige eare, nimmen doar oan syn wyfke to kommen, allegearre harkje hja nei him, bihalven dan in inkele bok, dy't it min forneare kin, dat er fan de keninginne ôfbliuwe moat. Springer wit, dat er kening is, mar hy wit net, dat er Springer hjit. Dy namme hat er to tankjen oan in fleurige, floitsjende, sjongende jonge: Hartman Tromp. Alle mannen fan Uncas hawwe dy namme oernommen en sûnt forline jier stiet er sa ek bikend ûnder it folk en by de jagers. De jagers neamden him earst, en noch wolris, de wylde bok, en mynhear Van Berkenbosch tot Eyckenhout, de jonge baron fan Haerlem, dy't wrantelich wie, omdat hy, de bitûfte jager, dizze bok noait ûnder skot krije koe, praette fan ‘de bruine duivel’.
Springer wit ek net, dat er fiif maten ûnder de minsken hat, dy't him like heech forearje as syn eigen folk, dy't him biskermje, dy't it tsjin alle man en wrâld foar him opnimme: Hartman en Jolmer en Sjoerd en Wessel en Piter, de fiif mannen fan Uncas.
Mei de boskwachter is it in nuver gefal: dy bringt him hea en strie yn fûle winters, mar yn Novimber set er efter him oan mei hounen en in jachtgewear. Yn tiden fan kjeld en honger doar Springer hast út syn hân to iten, yn de jachttiid lykwols stout er as de wjerljocht fuort, as er yn de fierte syn stap mar heart, syn klean mar rûkt.
Dan is er der wis fan, dat alle minsken syn deadsfijânnen binne en hy wit net, dat er dan ek op dy fiif jonges rekkenje
| |
| |
kin, dy't alles op alles sette sille, om him to rêdden fan de skroeijende, moardzjende hagel. Hja hâlde fan him om syn prachtich stâl, syn brune dreameagen, syn moaije hoarnen, syn drystens, syn moed, syn macht. Hja soene him oer de snút strike, op 'e hals klopje, oer de rêch aeije wolle, mar dêr krije hja de kâns net ta. Hja soene him, as it mooglik wie, op 'e stâl helje wolle, om him feilich to stellen foar de slûpende, sjittende jagers. Neffens har bitinken soe it hartefolk iensum en soene de bosken skeind wêze sûnder Springer, de kening.
De earste jierren fan syn libben hied er yn de Riister bosken wenne, dêr't er berne is, sûnt forline jier is er nei it easten forhuze en swalket er yn de Kipenboarchster, de Rûchhúster en de Nijemarder bosken. Dy simmers, Piter wie doe noch net yn Gaesterlân, hawwe de fjouwer maten him foar it earst met. Hja hiene wol praet heard fan in greate wylde bok, de bigearte fan alle jagers, dy't elkenien to slim ôf wie, mei eigen eagen hiene hja him lykwols nea net sjoen. Mar op in fekânsjedei efter yn Augustus, yn de hazzenute- en toarnbeitiid hawwe hja him foar it earst sjoen yn de omkriten fan Jilke' Hutte. Oan de boskseame leine hja to dopjen en to plúzjen, doe't hja ynienen, op 'e ein fan in lange, smelle stripe greide, in rékealtsje ûntdutsen. Hja wiisden en holden har deastil. In twadde kealtsje glied it bosk út op 'e greide, doe in geit en op it lêst in machtige bok. As hja hwat earder sjoen hiene, soene hja opmurken hawwe, dat de bok al efkes op 'e greide west en letter syn folkje ophelle hie.
‘De wylde bok,’ lústeren de jonges yn greate opwining, hwant sa'n knaep hiene hja yn Gaesterlân nea net sjoen. Dêr stie er dan, rjocht en foarstlik yn de sinne, de kop heech yn 'e wyn. Yn syn ljochtbrún, hast oranje simmerpak stie er dêr, glânzgjend yn it felle ljocht fan de Augustusdei. Soed er harren rûke? Grif net, hwant de wyn kaem fan syn kant. De jonges forroerden harren net, lieten de hazzenuten lizze en tochten om neat oars as om de wylde bok en syn folk.
| |
| |
Doe't alles feilich like, bigoun er mei de oaren fan de klaver to iten, dy't der in heale foet heech woechs. Hyltiten lykwols stiek er de kop omheech, om it terrein to forkennen, oft der ek gefaer wanke mocht. Prachtich hie it west, doe't er in kealtsje ophelle, dat nei syn sin to fier fuortswalke. It kealtsje stoude mei giseljende poatsjes foar him út en de bok, dy't him wol twaris birinne koe, en ek wyld fan wille waerd, makke sokke dwaze, labendige loftsprongen, dat de jonges de siken ynholden.
Dit feest hie wol in heal ûre duorre, sûnder dat it de jonges ien amerij forfeelde. Ynienen lykwols stiene alle harten, jongen en âlden, mei de kop omheech nei ien kant to sjen. Doe glieden hja, op 'e bok nei, hoeden it bosk yn. Hy bleau allinnich in stuit stean, rjocht en heech en steatlik. Doe naem er de wyk en folge syn maten.
De jonges seagen elkoar mei twinkeljende eagen oan.
‘Hoe moat er hjitte, Hartman?’ frege Sjoerd.
‘Springer, de kening,’ antwurde Hartman biret. Sûnt draecht de wylde bok dan syn foarstlike namme en hat er fjouwer, letter fiif maten krige, dy't noed fan him steane. Hy wit dat fansels net, hy wit noch minder, dat hja him mear as ienkear út great gefaer rêdden hawwe.
Earst forline winter al.
Yn de foarwinter, nei it sluten fan de jacht en foar it ynfallen fan de froast, hie Springer it yn syn kop krige, om op 'e bou fan Postma to forskinen, dêr't de winterrogge him noege. De boer wie dêr fansels net wiis mei en Swartburd joech raer guod op, doe't er it hearde. Wiken lang hiene de bêste jagers om him socht en wied er nearne to finen en in deimennich nei it sluten fan de jacht forskynt mynhear krankyl op 'e bou. Wist dy smakkert soms, dat de wet him nou biskerme? Och, hwat Springer allegearre net wit, dat komt net sa krekt. Yn alle gefallen hied er yn 'e gaten, dat dy sjitterij en dat gebâlt, dat him stjerrende binaud makke, ophold, en der wie in greate rêst en in nije moed yn him fearn. De
| |
| |
winterrogge smakke bêst en bosken en greiden en bou wiene ommers sines.
Doe't Sjoerd fan syn heit en de arbeider hearde, dat der in mânske bok yn 'e rogge kaem, hied er daliks oan Springer tocht. Mear as ien moarn wied er der op út tein, mear as ienkear hied er him mei eigen eagen sjoen yn de grize skimer fan de wintermoarn. It wie Springer. Hy hie de greate jacht oerlibbe. Optein fortelde Sjoerd it oan de maten:
‘Springer komt by ús op 'e bou.’
Op in skimerjoun sieten hja fjouwerisom, Sjoerd en Wessel en Hartman en Jolmer, yn de beamwâl biskûl, doe't er wer hoeden it bosk útstapte, syn moaije kop nei alle kanten draeide en dan bigoun to fretten.
Springer hie de jacht oerlibbe, Springer kaem wer op 'e lappen. De jonges wiene sa bliid, as hiene hja himsels opfokt. ‘Is 't slim? Fornielt en fret er in bulte fan de rogge?’ hie Hartman frege.
‘Heit en Jôlle hawwe de skea opnommen. It falt, leau ik, hwat ta,’ sei Sjoerd. ‘Heit forwinsket him al en Jôlle, ús arbeider, seit, hja moatte dat kring lytsman meitsje.’
Efkes letter hie Sjoerd der oan taheakke, dat der miskien gefaer foar Springer wankte. Marten, Jôlle syn soan, wie in earsten streuper en Sjoerd wie bang, dat dy beide wolris in noedlik komplot tsjin Springer smeije koene.
‘Mar ik bin der ek noch,’ hied er grimmitich sein.
Ja, dy Sjoerd. Weakhertich is er net. Hy hat wol meidien oan de driuwjacht, hy hat wol libbene lysters út 'e strûp helle en deaknypt. Ek is er boer genôch, om pûr to wurden, as it wyld har bou en har gewaeks forrinnewearret, mar Springer, dat is hwat oars. Dat is in gefal op himsels. Dat is de kening, dy't hja suver as har maet biskôgje.
‘Ik bin der ek noch,’ hie Sjoerd sein. En Marten, de streuper, wie it gewaer wurden. Marten hie Springer syn gongen neigien en in sterke strûp fan kopertrie set op 't paed, dêr't Springer ornaris lâns kaem. De oare moarns hie Sjoerd,
| |
| |
dy't soks forwachte hie, de strûp foun en him meinommen. Dat wie wol trijeris bard en Jôlle hie him alris mei argewaesje frege:
‘Hwat bimaelstû yn de iere moarn op 'e bou en yn it bosk, jonge?’
Jôlle wist fan Marten syn akkefysjes ôf en hie wol sin oan sa'n skoane bok yn 'e panne. Mar hy hie in bêste boer en koe net to mâl tsjin Sjoerd beare. Hy bigriep neat fan dy aep, dy't fansels wol mear fan it fordwinen fan de strûpen wist.
As er him tante, wie Sjoerd sa ticht as in pot. It bêste soe faeks wêze, dat er de boer warskôge.
Marten flokte, doe't heit it formoeden útspriek, dat net de boskwachter, mar Sjoerd de strûpen meinaem. Hy woe op 'e loer en Sjoerd in wan bruijen jaen, as er him trappearre, mar hy hie syn heit op hantaesten ûnthjitte moatten, de hannen thús to hâlden.
Sjoerd hie op in moeting mei de streuper nammers ek al rekkene: hy gyng noait de bosken yn sûnder in stevige ikene kneppel. As jonge fan trettjin wied er fansels net opwoechsen tsjin de rûge feint fan tweintich, mar hy wie net fan doel om him it bosk útskoppe to litten fan Marten de streuper. En as Sjoerd yn syn rjocht stiet en in ikene kneppel yn 'e hân hat, dan hat sels in keardel klauwen oan him.
Op in moarntiid metten hja elkoar. Sjoerd sneupte de boskikkers ôf, doe't Marten ynienen foar him stie.
‘Hwat dochst hjir yn de iere moarn om to strunen, smakkert?’ drige de streuper.
Sjoerd wie effen kjel wurden, mar forblikte net.
‘It bosk is frij,’ sei er, mei in birette tear om 'e mûle.
‘Dû sneupst hjir alle moarnen de ikkers ôf, hwat sikest hjir?’ ‘Giet dy neat fan oan.’
Marten seach Sjoerd ris op en del oan. Dy eagen en dy hiele hâlding seine him, dat er mei dizze knaep noch net klear wie. Hy bitocht him en smiet de saek oer in oare boech.
| |
| |
‘Harkris, Sjoerd,’ sei er. ‘Dy bok, dy't jimme rogge opfret, dêr sitte in pear streupers efteroan. Grif lju, dy't hjir mei in merkewein yn de omkriten reizgje. Ik wol harren lykwols foar wêze en it beest út har strûpen helje, as er der ynrekket. Help dû my, togearre spylje wy it wol klear. Dû silst der gjin spyt fan hawwe. Mar de mûle ticht fansels!’
Sjoerd liet him net forrifelje, hoe moai it forhaeltsje ek klonk. ‘Né, ik help dy net,’ sei er.
‘Hwerom net, sûch? Hy fret jimme rogge dochs op.’
‘Dêrom net.’
‘Ik wik it dy, maet, dat ik dy fjouwerkant it bosk út skop, ast' my wer yn 'e wei komste.’
‘Dat sille wy dan wolris sjen,’ sei Sjoerd grimmitich, wylst er de hân fêster om 'e kneppel kniep.
It is sa fier lykwols net kommen, hwant Springer krige al gau yn 'e gaten, dat de minsken hjir ryklik bilangstelling foar him hiene, en bleau foargoed wei.
Dat wie de earste kears, dat Springer faeks wol syn libben to tankjen hie oan in maet ûnder de minsken.
De twadde kears wie fan 't simmer.
Yn Augustus mei der fjirtsjin dagen lang op bokken jage wurde. De lytse jacht. Der komme dan gjin plezierjagers út Hollân, allinne de boskwachter reizget mei it gewear de wâlden troch.
Hy hie fansels in stille hope, dat er Springer foar de loop krije soe. Winliken rekkene hy der op, en net sûnder reden. Springer húsmanne al wiken lang yn de Rûchhúster bosken en Swartburd hie syn gongen al dy tiid neigien. Hast alle jounen tusken sawnen en achten forskynde er op in perceel leechhout, dêr't in mânske spjerbeam middenyn stie. De boskwachter hie syn kriichsplan opmakke, dat der foar Springer net sa bêst útseach.
De earste jouns fan de lytse jacht reizge er dêr mei it gewear hinne en klâdde fier foar sawnen de spjerbeam yn. Sels siet er ûnsichtber biskûl yn de tichte tûken, mar syn skerpe eagen
| |
| |
seagen it hiele terrein oer. Hy wist allinne net, dat der foar him al fiif jonges kommen wiene, dy't op in pear hûndert meter distânsje yn in groppe tsjin it hege hout oan leine. Wessel hie de foarige deis syn maten fornijd, dat hy en syn heit Springer sjoen hiene. Optein hied er skildere, hoe't de prachtige bok yn syn oranje simmerpak oer groppen en strûken sprongen wie en hoe 't syn hûd glinstere hie yn de heechsteande sinne. Daliks hiene de jonges bisletten, om der hinne, sûnder dat hja wisten dat dyselde deis de lytse jacht bigoun. Hja hiene noch gjin kertier yn 'e groppe lein, doe't hja Swartburd mei it gewear de beam ynklâdzjen seagen. Daliks hiene hja bigrepen, hwer't it him om to rêdden wie. Deastil yninoar dûkt tsjin de wâl oan, wachten hja ôf, hwat der barre soe.
Doe't om kertier oer sawnen Springer út it hege hout glied en keninklik yn it felle ljocht to pronk stie, hie it hert fan de boskwachter lûder kloppe. De loop fan it gewear lei oer in tûke en wiisde de goede kant út. De eagen fan de jager fûnken, syn hân wie oan de trekker. Stadich kaem de bok, dy't alles feilich bifoun hie, al plúzjend syn kant útkuijerjen. Hy wie noch in fyftich meter to fier fuort, mar hy kaem hyltiten tichter by. In pear menuten noch, dan soed er sjitte, en raek sjitte. Krekt dy lêste menuten barde it. Springer, dy't by de seame fan it hege hout lâns reizge, stiek hommels de kop yn de hichte, snúfde mei de noasters wiid iepen en rydboske oer al syn lea. Dat wie it lûd, dat wie de rook fan minsken, deunby! Hy hie gelyk. Gjin tsien meter fan him ôf warskôgen de jonges him mei ksst, ksst! en risselen hja mei de hannen yn de deade blêdden. As de wjerljocht kearde er him om en wiske de ikkers del. Trije skoaten waerden him út 'e beam wei neistjûrd, mar hy krige gjin hagelkerl yn 't liif.
De jonges fordwounen, fluch as Yndianen, de groppe lâns, wylst de grimmitige jager de beam útkaem. Hy bigriep der neat fan, hwat dy bok ynienen sa kjel makke hie. Doe't er
| |
| |
op it plak stie, dêr't Springer him omkeard hie, wiene ús maten al fier fuort.
Sa stride de jonges foar Springer, en hy wit der neat fan, hokker bitûfte bounmaten er hat.
De deis nei it mislearre aventûr fan Auke Landman fortelle Hartman en Jolmer oan de maten, dat hja Springer sjoen hawwe. It is in greate foldwaning foar de jonges, dat har moaije maet jit net fallen is.
‘It is al mids Novimber, hy rêdt it wer, dat silst sjen,’ mient Hartman.
‘Mar ik ha hwat heard en ik woe wol, dat Springer mar yn de Riister bosken siet, dêr soed er feilich wêze,’ seit Piter. ‘Hwat bidoelste?’ freegje de maten.
Piter seit, hy hat juster mei Meint op 'e fyts nei Koudum west en op 'e weromreis hawwe hja op Riis oanstutsen. It tilde dêr fan jagers en yn ien fan de leanen hong de bluodderige bút fan in driuwjacht: hazzen, kninen, faisanten en fjouwer harten. Piter hie him daliks biwisse, dat Springer der net by wie. Yn de tapkeamer sieten de jagers efter greate potten bier. Hja hiene sein, dat de Riister bosken nou skjin wiene en dat hja noch ien greate driuwjacht hâlde soene yn de Lycklamabosken en omkriten. Dat as Springer hjir is, dan komt it greatste gefaer jit.
De jonges binne der stil fan. Hwat kinne hja dwaen, om Springer to rêdden? Koene hja him mar warskôgje, koene hja him mar fine en opjeije, de Lycklamabosken út, de heide oer, de Sminkefeart oer, de Roekespjerren en de Sitadel troch, it westen yn, nei de Riister bosken en Heech Brandenburch, dêr't er feilich wêze soe.
‘Hwannear sil dy driuwjacht wêze?’ freget Sjoerd.
‘Woansdei-to-middei,’ seit Piter.
‘Dan binne wy der by!’ ornearret Jolmer.
‘Mar hwat kinne wy bigjinne?’ freget Hartman.
‘Yn alle gefallen op 'e lappen wêze en ús kânsen ôfwachtsje,’ mient Sjoerd.
| |
| |
Ja, hwat sille fiif jonges bigjinne, as in kloft folk it wyld opjaget en foar de gewearlopen driuwt? Hwat kinne hja dwaen, as Springer der by is? Hja kinne de hagel net foar him opheine, hja kinne de jagers har gewearen net út 'e hannen slaen. Hja witte hoegenamt net, hwat hja dwaen sille, mar hja witte ien ding: Springer mei Woansdei net bliedend oan in tûke hingje, de deade poaten boun en de greate dreameagen brutsen. Springer moat kening fan de bosken bliuwe, Springer moat dounsje yn de maitiid en stride yn Oktober.
De Woansdei-to-middeis doarmje hja yn de greate, brede singels om, harkjend nei it boarstend gewelt fan de driuwjacht. It ophysjend, ienlûdich gebalt fan de driuwers weaget ôf en oan. Nouris komt it tichterby, dan wer sakket it yn de fierte ôf. Gleone, geile hounen bylje, skoaten galmje troch de bosken, de echo's rôlje ûnder de spjerren lâns. It tongeret fan alle kanten en hast elk skot bitsjut in slachtoffer. Hwant op 'e jachtpaden, oan de boskseamen, op 'e iepene plakken, steane de jagers mei de hân oan 'e trekker. It wyld, dat yn deadsneed de paden lâns stout, opjage fan de driuwers: skouwe kninen, bearende faisanten, yn bline eangst flechtsjende harten, hja rinne en wjukkelje harren suver foar de lopen. As de hagel harren troch de lea flimet, geane de kninen soms noch twa, trije slaggen oer de kop, saeije de bliedende faisanten skean nei de groun, meitsje de harten noch in lêste salto mortale, foardat hja troch de linige knibbels sakje en roerleas lizzen blitiwe.
De jagers soene wol wolle, dat ek de greate singels hjoed foar it publyk forbean wiene, nou kinne hja dêr net sjitte, hwant de hagel soe wolris yn in minskelichem tolânne komme kinne, ynpleats fan yn in kninebealch.
De jonges doarmje yn de leanen, of sitte oan 'e kant fan 't paed op 'e boskwâl, en biprate de slach. Gystene jagers rinne by harren lâns, sjogge harren brimstich oan en war- | |
| |
skôgje, net yn de bosken to kommen. Sa wiis binne hja sels ek wol.
‘Hwat bimale jimme hjir?’ bromt Swartburd, as er mei baron Van Berkenbosch tot Eyckenhout by harren lâns komt. Mar ja, de singels binne frij en fuortjeije kin er harren net.
Al in pear kear hawwe hja by de jachtbút stien, dy't dêr by Stoker syn boskpleats, yn 'e leane hinget: in lange rige kninen, in stikmennich faisanten en fiif harten. Der binne trije bokken by, mar Springer net, noch net...
It binne gjin waechsen poppen, dizze jonges. Hja wurde net mislik fan in deade knyn. Wol fine hja it spitich, dat dy goudfûnkjende fearren fan de faisanten nea wer yn de maitiidssinne bylkje sille. As hja de jachtwet opstelle moasten, soene hja forbiede, om faisanten to sjitten. Hja bigripe skoan, dat men it wyld net jimmer libje en tele litte kin, dan wurdt de bou kealfretten. Sels dy linige, dounsjende harten meije net to machtich wurde. Mar Springer, dat is in gefal op him sels. Springer, de kening, mei net mei brutsene eagen oan in tûke hingje.
‘Fan 'e simmer holpen wy de jagers, om de wylde houn to krijen, nou stride wy tsjin harren, om Springer to rêdden,’ seit Sjoerd.
‘Koene wy mar stride,’ leit Jolmer yn, ‘wy kinne neat dwaen as ôfwachtsje.’
Ja, dat is wol hwat foar ús maten: stil sitte en ôfwachtsje, omdangelje en neat dwaen kinne, wylst it bloed harren priket ta aksje.
Faeks sit Springer hjir deun by harren yn in groppe, of stiet er beevjend ûnder de hege spjerren, sunder in útwei to finen. En hja kinne net helpe, hja kinne neat dwaen as wachtsje, wachtsje.
Springer is dy middeis yn de ûnfeilige easthoeke fan de Lycklamabosken. Hy hat skoan yn de gaten, dat dit in striid op libben en dea wurdt. Hy stiet mei flikrjende eagen, de
| |
| |
noasters wiid iepen, alle senuwen spand. Hy trillet op syn fine skonken, as er de skoaten ûnder de spjerren tongerjen heart. Hy springt de groppen oer, strûst it hout troch, flechtet sa fier mooglik it easten yn. Wifkjend en triljend stiet er soms oan in seame en sjocht mei wjerljochtsjende eagen bou en greiden oer. Mar dêr steane huzen, dêr strune minsken om, hy weaget him net op 'e romte. As it gewelt syn kant útkomt, fljocht er yn in greate bôge om syn forfolgers hinne en stiet dan wer in amerij stil to harkjen.
It gefaer wankt fan alle kanten. As er syn selsfortrouwen mar biwarret, as er mar net sa wyld fan eangst wurdt, dat er blynwei de paden en leanen oer springt, dêr't de gewearlopen driigje.
Oan 'e kant fan in sleat stiet er in stuit hymjend stil. Dêr groeije tichte bosken fan mânselheech rindfear. Hy stapt dêr yn en stiet dan stiif fan skrik. Dêr tusken de bylkjende, hege blêdden leit ien fan syn maten to stjerren: hy stekt de poaten yn in lêste deadsstriid út. Springer snúft djip, rydbosket dan oer al syn lea en fordwynt mei ûnbidige sprongen.
Hwer hinne? Hy wit it sels net mear en dat is noedlik, dat is libbensgefaerlik. Mar hy hat de rook fan bloed yn syn noas en is syn rie to'n ein. Skoaten klinke, driuwers âlje, hounen bylje en it makket him stjerrende binaud. Hy fljocht jitris yn in bôge om it gewelt hinne, blynwei op 'e greate singel oan en wol der dwers oerspringe, it oare bosk yn, nei it westen ta, de frijheit tomjitte.
Midden yn de leane bliuwt er hommels stokstiif stean. Hwat er dêr sjocht, hwat er dêr rûkt, binimt him de lêste moed. Deun foar him oer hingje de deade kninen, de faisanten, syn fiif deade maten. In tel bliuwt er machteleas fan eangst en kjeltme stean, dan sil er werom, in wisse dea tomjitte. Dan is er forlern, hwant dêr binne de fijânnen, dêr steane Swartburd en de baron. De baron, dy't ûnthjitten hat, dat er ‘de bruine duivel’ hjoed sjitte sil.
Mar yn dy iene tel bart der hwat. Fiif jonges, dy't in foech
| |
| |
...roerdelings by syn deade maten lâns...
| |
| |
eintsje fierder oan 'e kant fan it paed sitte, en de siken ynholden, doe't hja him yn de tûken hearden, springe as ien man oerein en stouwe op him oan. Jitris keart er him om en roerdelings by syn deade maten lâns wurdt er wei yn it hege hout.
Yn in razende gong stout er de bosken troch, it feilige westen yn. Gjin amerij bliuwt er mear stean to harkjen. Ynstinktyf wit er, dat efter him it gefaer, foar him de frijheit leit. Skoaten heart er net mear, mar yn syn noas hat er jit de rook fan bloed en dy driuwt him oan, fierder en fierder fuort, mei de feart fan in flechtsjende fûgel.
Oan de oare kant de Sminkefeart rêst er in skoft yn de skimer. Mar feilich fielt er him net, hy set fierder, yn de hoede fan de nacht. Nou doart er wol dwers de paden en de wegen oer.
As de moanne dy jouns heech boppe it Riisterbosk blinkt, stiet er ûnder de iken oan de sékant to drôgjen. Hy rydbosket fan in skreauwende nachtfûgel. Hy hat hjoed safolle bilibbe, dat elk lûd him kjel makket. Syn greate eagen stoarje yn 'e fierte, dêr't de moanne in sulveren ljochtbaen oer de sé leit.
Dan keart er him om en jowt him del tusken de strûken. Deun by it plak, dêr't er berne is, dêr't er mei syn suske boarte hat. Dêr't er de earste maitiids dy wûndere dream yn syn eagen krige.
|
|
Auteursrecht onbekend