|
| |
| |
| |
Haedstik XI
Springer, de kening en Auke, de jager
Springer, de rébok, teantet hoeden de bou oer, yn it skaed fan de boskseame. Om de waermte hoecht er it skaed net op to sykjen, hwant it is Novimber. Fannacht hat it gâns ferzen, de kluten hawwe al hurde koarsten, dy't ûnder syn fine poaten lykwols brekke en broazelje. Hy foun dit earst wol hwat nuver, hwant de bou is oars altyd sa sêft oan syn teannen. Hy kin dêr sûnder lûd rinne, weidzje yn de winterrogge, springe en dounsje, as er der sin oan hat. Dy jonge, griene spruten, dy't dêr yn rigen waechse, as wie it maitiid, dat is in forfaltsje foar him yn 'e hjerst.
As dy winterrogge der net wie, dan soe it om dizz' tiid net ienris tafalle foar in rébok, dy't it goed wend is, om bihoarlik oan 'e kost to kommen.
It jonge ikenhout hat lang syn griene blêdden hâlden, oant djip yn Oktober op. It waer bleau myld en der wie yn de bosken jit fan alles to finen foar plúzjende harten. Doe binne de westerstoarmen komd: as reuzen mei machtige earmen hawwe hja de iken skodde, as wylden binne hja troch de hazzenútpôllen strûsd, dat de tûken bûgden en kreaken. Mar de blêdden, hoewol hwat fortoarke, bleauwen grien en sieten jit sa stevich oan de stâllen, dat hja it útholden tsjin it gûlend gewelt. Springer en syn folk koene feilich yn de bosken bliuwe en it liif op 'e tiid fol krije.
De lêste wiken lykwols hawwe de nachtfroasten hommels in ein makke oan alle neibloei fan de simmer. Hwat stoarm en rein net klear spylje koene, dat hat de kalme, izige eastewyn yn inkele nachten dien. Tsjin syn deadlike byt hawwe
| |
| |
sels de sterke iken it opjown. Yn in pear dagen wiene de blêdden giel en brún en nou wjukkelje hja, oan ien wei troch, as greate, deade flinters nei de groun.
Springer hat der forheard fan opsjoen en it is him min nei 't sin. De minsken meije prate fan prachtige hjerstkleuren, as it bosk yn goud en brouns to gloeijen stiet yn de lege sinne, mar Springer is in rébok. Hy moat op it lêst libje fan it griene leaf en it farske gers, en moaije kleuren, dêr hat er neat oan. Dy hurde, brune blêdden, dêr set er gjin bek op, dat is gjin iten foar in bok, dy't sa lang de weelde wend is.
Ek hat er in glandigen hekel oan it kreakjen fan al dat hurde, deade blêddeguod, as er in poat forset. Stil wol er oer de sêfte boskgroun gean, hoeden en sûnder lûd. Hy wit, dat der oeral gefaren wanke, dêrom is er altyd op syn iepenst.
De minsken dochs, dy mijt er safolle mooglik, hwant dat binne syn greate, gefaerlike fijânnen. Yn de maitiid en de simmer hat er net folle lêst fan harren, dan forjit er syn skouwens wolris. Fansels, hy yt net út 'e hân en yn de tichte, griene bosken fielt er him altiten it feilichst. Dochs is 't wolris bard, as de lânnen grien fan bûterblommen wiene, dat er de greiden opsocht en rêstich yn de iere moarn tusken de kij to weidzjen roun, deun by de jister. Sa gau as dan de amers fan de melkers bigounen to ratteljen, spile er fan ruten en fordwoun mei greate, sierlike sprongen yn de rjochting fan de bosken. Der waerden him lykwols gjin grânzgjende hounen neistjûrd en der klonken gjin skoaten.
Mar nou is 't alle dagen swier waer. De greate jacht is bigoun en syn deadsfijânnen, de jagers, loere op syn libben. Hja reizgje de bosken troch mei fûle, geile hounen. Soms allinnich, soms mei kloften folk, dat klappend en skreauwend it wyld opjaget en foar de gewearlopen driuwt. Dan galmet it bosk fan skoaten en fan it byljen fan de bûnte moardners mei har greate flapearen. It gefaer loert út alle hoeken, in wrede dea wachtet op alle paden. De echo's fan gewearen en hounen wurde jitris en jitris wjerkeatst fan de hege spjer- | |
| |
ren, en it liket wol, dat himel en ierde gearspanne tsjin it fleurige folk fan de wâlden: harten en kninen en faisanten. Yn deadsneed strûze hja de groppen troch, ûnder de strûken en it jonge hout lâns, mar der is faek gjin ûntkommen oan.
Springer lykwols hat it altyd rêdden, soms op it lêste stuit. Ienkear hat er in pear hagelkerlen yn 'e hûd krige, dat prike fûleindich, mar mei in deimennich hied er der net folle lêst mear fan.
Springer is nou fjouwer jier en hat al frij hwat meimakke. Op in mylde maitiidsnacht is er berne yn in útrinder fan it Riister bosk, deun by de sé. Mei syn twillingsuske hat er dêr in lange, lokkige simmer boarte, altyd ûnder feilige hoede fan mem. Hwat wie dat in tiid, doe't er de wûnders fan de wrâld ûntdiek. Doe't er mei syn suske troch de bloeijende bosken stoude, yn in wylde jacht efterinoar oan. Doe't er foar 't earst in kikkert springen en in knyn wippen seach en der yn forheardens om hinne dounse. Doe't er efter in flechtsjende flinter oansiet, dy't samar yn de loft fordwoun. Doe't er de smaek fan it frisse gers en de sêfte blêdden to pakken krige. De dagen wiene lang en ljocht, de nachten soel ûnder it tichte hout, de moarntiden fris yn de greiden oan de sékant. De wrâld wie sa wûndermoai, der like wol gjin ein oan it feest to kommen. Syn eagen hawwe doe dy seldsume, sêfte glâns krige, dy't der noch yn blinkt, as er soms in amerij op in boskpaed to dreamen stiet.
Hommels en wreed waerd it feest lykwols forsteurd. Op in rûzige Novimberdei, nou fjouwer jier lyn, waerden hja bisingele fan âljende, sjittende minsken en byljende hounen. It wjerljochte en knettere fan alle kanten en yn in greate panyk rekken hja by mem wei, dy't hja nea wer sjoen hawwe. Hoe't hy en syn suske ûntkommen binne, wit er net. Mem wie fallen ûnder de skroeijende hagel, de beide jonge harten moasten nou harsels rêdde yn it wrede libben. Lokkigernôch wie it in iepen winter, dy foarste fan syn libben, dat hja wisten ek yn de kâldste moannen noch hwat to biplúz- | |
| |
jen. De oare hjerst is syn suster fallen. By dy gelegenheit krige Springer in pear hagelkerlen yn 'e hûd, mar hy ûntkaem.
Hy wie nou in mânske jonge bok wurden, dy't alhiel op himsels stie. De trêdde simmers fan syn libben blonk er út ûnder syn folk troch syn great en prachtich stâl, syn felle gaffelhoarnen, syn fluggens, syn drystens en syn moed. Doe't er trije jier wie koe gjin bok yn dizze kontreijen him mear bilykje en waerd er de ûnbitinge kening fan de Gaesterlânske harten. As it him hage, om yn 'e ploech to libjen, folgen hja him sûnder wifkjen. Libbensgefaerlik wiene syn hoarnen foar elk dy't him tsjin syn wil forsette. Mei ûntsach seagen de oaren hoe't er yn mâlle sprongen syn libbenswille útdounse. Tagelyk wied er altyd wach, syn koarte, rûge earen heinden elk fortocht lûd op, syn greate dreameagen koene hommels yn 'e lôge slaen. In amerij koed er dan to rydboskjen stean op syn sterke poaten, mei de fyn bisniene ankels. En dan spile er fan ruten as de wjerljocht, folge fan syn ûnderhearrigen. As in skaed glied er de lânnen troch, as in brune skym fordwoun er yn de heimenissen fan it wâld. Nimmen, dy't de kontrei sa goed ken as hy, by nimmen binne hja feiliger.
Forline jier is 't bard, dat in pear rékealtsjes fan 'e ploech ôfswalken en oanfallen waerden fan in grouwe houn. Springer wie yn 'e buert en hy bitocht him gjin amerij. Doe hat er dien, hwat gjin hart yn Gaesterlân dwaen doar: de kop nei ûnderen en mei gleone eagen is er op 'e moardner ôfstoarme, en as dy der net kjel útnaeid wie, hied er him dearaemd.
Yn Oktober is er gefaerlik, as in oare bok om it wyfke strúnt, dat hy keazen hat. Dan âllet er fan grime en greatskens, dat it fier troch de bosken galmet. Ienkear hat er striden mei in sterke bok, dy't syn wiif hawwe woe. Wol in kertier lang, op libben en dea. It wie sa'n trelit, dat de fûgels skreauwend fuortfleagen en oare harten der kjel op tasetten kamen. Springer bleau oerwinner en syn tsjinstanner lei foar dea yn
| |
| |
de strûken. Nimmen hat dy les forgetten. Djipper en driigjender is syn lûd as fan alle oaren. As er de kop bûcht, ré ta de sprong, dan fordwine de konkurrinten sûnder fjochtsjen. Op in distânsje âlje hja fan spyt en grime en geane dan elkoarren to liif om in oar wyfke, mar de keninginne litte hja mei rêst.
Springer is kening en alle harten witte it. De jagers witte it ek. Al twa hjersten dogge hja alle muoite om him ûnder skot to krijen, mar altiten is er harren to slim ôf. Fan it earste skot ôf, dat der falt, steane al syn sinnen spand. Hy rûkt it gefaer en wit jimmer to ûntkommen. De boskwachter bromt swier yn syn burd, as it him hyltiten wer mislearret, om de moaiste bok fan Gaesterlân to sjitten. De plezierjagers út Hollân hjitfolgje him út alle macht, mar omdôch. Streupers hawwe koperen strûpen foar him útset op paden, dêr't er ornaris lâns kaem, mar nea is er der ynrekke.
Sels de fûle winter fan forline jier hat him net lytsman krige. Hoewol, doe hat it knikkert op 'e kant west en is er hast omkommen fan kjeld en honger. Under de spjerren hat er to rydboskjen stien yn de felle, kleare nachten en it like wol, oft de wyn, dy't troch de krunen rûze, in deadsliet oer him song. Hy foel by de dei ôf en waerd fel oer bonken. Forheftich klauden syn klaeijen yn de hurde snie, om noch hwat iten to finen, mar de lêste griene spruten wiene fordwoun.
Hwat hawwe syn brune eagen doe helpleas en drôvich de wrâld ynsjoen. De azem út syn fine noasters bistjurre yn de prykjende loft ta wite damp. Syn lippen haffelen oan de skerpe nuddels en de leaten fan de spjerren en hy friet de bast fan de jonge iken en de bjirken. Forskate fan syn folk binne doe omkommen en as de boskwachter net holpen hie, dan hie it mei Springer net sa bêst like. Mar de boskwachter, dy't him nou hjitfolget mei it gewear yn de oanslach, hat him doe fuorre mei hea en strie. Elke joun brocht er in kroadfol hea of in pear bosken strie ûnder de beammen. Dat wie foar Springer en syn maten in gastmiel, dat skjin bislikke
| |
| |
waerd. Op in distânsje stie Swartburd soms nei de itende harten to sjen en as er doe wollen hie... Syn eagen ljochten al op, de earste kears dat er Springer, de wylde bok, sa deun by seach. Mar hy hat der gjin amerij oer prakkesearre, om to sjitten. Wol hat er bromd: ‘Takomme hjerst kom ik net mei hea, mar mei hagel, en dan ûntkomst my net wer, maet!’
Springer is dat leed nou al lang forgetten. Maitiid en simmer hawwe in feest west en de hjerst mei de striid om de wyfkes net minder. Hy sjocht der skoan út, syn brune hûd glânzget yn de hjerstsinne. Mar... it is Novimber en dagen lang al hat er sjitten en byljen heard. Hy wit, dat oeral it gefaer wankt, al syn senuwen steane op it uterste spand.
Hoe doart er it oan en weagje him bûten de bosken, op 'e bou? Ja, hoe doart er it dochs oan? Hy is de ienichste, hwant alle oaren hâlde harren biskûl yn it tichtste beamte. Springer is oars as de oaren. It aventûr sit him yn it bloed, it twinkelt yn syn moaije eagen, it trillet yn syn fine poaten. De farske, griene winterrogge, dêr kin er net ôfbliuwe, al jowt er himsels dan faeks ek bleat oan in loerende jager, dy't mei it gewear yn in groppe leit. Hy bitrout op syn earen, syn eagen, syn noas en syn poaten. Hy hat it sels weage en is in hoekje bou oerstutsen, deun by de wâl fan hagedoarnen lâns.
Dêr is er lykwols niis al forheftich kjel wurden. Mei de eastewyn binne de lêste swermen lysters út noard- en midden-Jeropa kommen. Gjin sjongers, mar mânske fûgels, sa great hast as eksters: de fjildbokken, neffens har lûd ek wol kreaklysters neamd. Hja húsmanje binammen yn de beamwâllen en as der strûpen hingje, dan fine de roppige fûgels dêr faek har dea. Doe 't Springer ûnder in hagedoarn to plúzjen stie, rekken der krekt in pear fjildbokken yn 'e strûp. Hy waerd sa kjel fan it wylde gewjukkel en gejammer fan de fûgels, dat er de hakken naem en mei machtige sprongen yn it hout fordwoun. Dêr hat er in skoft to harkjen stien.
| |
| |
It foel hwat ta, tocht him. Minsken of hounen hied er net ûntdutsen, it koe dos hwat lije. Hoeden is er it bosk wer útgliden en smult nou, yn it skaed fan de beammen, fan de winterrogge.
Rêd en roppich fret er, mar elk amerij stekt er de kop omheech en sjocht nei alle kanten út. Syn sidene earkes steane rjocht oerein en heine elk lûd út de romte op. Syn glânzgende, waekse eagen sykje de bou ôf, syn poaten steane ré ta de sprong. Soms, as der yn it bosk in faisant bearend op 'e wjuk giet, as er yn de fierte it lûd fan minsken op 'e wei heart, stiet er rydboskjend, mei útrutsen hals, to harkjen. In frjemd fjûr lôget der yn syn eagen, syn noasters steane wiid iepen. As in stanbyld stiet er dêr, brún op 'e griene groun, mar yn it skaed, en syn kleur toraend yn de biskermjende kleuren fan de boskseame. In pear deade blêdden flinterje by syn eagen lâns, efkes skoddet er de kop en dan bûcht er him wer nei it hearlike, griene foer. Hoe doart er? Hy is Springer, de kening, en dêrom doart er!
Mar tink der om, Springer, datst net to oermoedich wurdste! Alle jagers sykje dy, krekt omdatst Springer biste. De boskwachter hat himsels ûnthjitten, dat er dy dizze hjerst krije sil, de Hollanners hawwe sward, dat hja dy as bút meinimme sille. Allegearre hjitfolgje hja dy, mei oergunst en earsucht, dû bist harren mear wurdich as alle oar wyld, omdatst' de kening van de bosken biste.
It gefaer is sels tichter by, as Springer tinkt. In foege trijehûndert meter fierder leit in jager yn 'e groppe, mei it gewear yn de oanslach. Hy hat Springer al lang yn 't fesier hawn en wachtet, wachtet mar yn 'e hope, dat de plúzjende bok syn kant útreizgje sil. Hy kin noch net sjitte, hwant syn gewear draecht lang sa fier net. Hy doar him ek net oerein to jaen, hwant dan sil it waekse beest yn in omsjoch yn it hout fordwine.
Lokkich foar Springer, dat it net ien fan de bitûftste jagers is. Auke Landman is in tûken snipfanger, hwant hy hat it bistien.
| |
| |
om op ien moarn trettjin snippen út it net to heljen, syn jeijen lykwols kin gjin sprekken lije. Hy hat wolris in hazze of in knyn lytsman makke, mar great is syn jachtbút ornaris net. Neffens syn forhalen hat er yn 't foarige, doe't er in jongkeardel wie, sterke stikken útheefd, hy leaut it sels ek, mar it folk leaut it net, hoe fleurich it ek harket nei Auke syn wylde jagersaventûren.
As it Auke hjoed slagje woe, om Springer to sjitten, dan wie de ein der fan wei! Dan wie mei ien slach syn namme as de bêste jager fan Gaesterlân festige.
Auke hat fan de boskwachter permisje om op dit terrein to jeijen. Allinnich op kninen lykwols, harten en faisanten moat er ôfbliuwe. Dat wit Auke goed, hoe doart er it dan to weagjen en loer op Springer? Och, de boskwachter hie him laitsjend ûntfalle litten: ‘Harten rinne litte, bihalven Springer, de wylde bok. As jo dy lytsman meitsje kinne, dan jow ik jo frij.’ Regeling wist wol, dat de wylde bok, dy't jierren lang oan de bêste jagers ûntkommen wie, net samar foar Auke syn loop stean gean soe. Hwat de baron en de boskwachter ivich en erflik mislearre, soe Auke net slagje. Dêrom hied er him ûntfalle litten: ‘Springer meije jo sjitte.’
Auke lykwols wie it tinken en hy dreamde nachts dat er de greatste slach fan syn libben slaen soe. Hy hat nammers ek hwat goed to meitsjen, hwant in pear boeren hawwe him forline wike raer to fiter hawn. Doe't er op in moarntiid mei 't gewear by Liuwe Boukes op it hiem kaem, hiene dy en syn buorman him fornijd, der siet in grouwe hazze yn Liuwe syn lân, in knaep, lyk as men selden seach. Hja hiene him fan 'e moarn noch skarreljen sjoen yn de rûchtepôllen, dat Auke moast der mar gau hinne. Auke knikte forheftich en stiek daliks de finne yn.
En ja man, hy wie noch gjin kertier yn it stik mei de rûchtepôllen, doe hied er Langear al yn 't fesier. Dy siet lykwols yn syn leger en neffens de jagerswetten mocht er him sa net sjitte. Hoeden, fuotsje foar fuotsje, teante er op 'e hazze oan,
| |
| |
dy't stil sitten bleau. Hwat in ûnfoech beest! It hert sloech Auke suver yn de kiel. Ho, hy soe der omhinne rinne en dan yn 'e wyn op, dat de hazze him net rûke koe. Hy kaem sa ticht by, dat er net misse koe, as de hazze opsprong. Langear forroerde him lykwols net, hy like wol fêst to sliepen. Dat hie Auke nea net meimakke, dat in hazze sliepte as in baerch. In hazze, dy't altiten sa waeks is, dat er mei de eagen iepen sliept.
Auke kuchte en die, mar it beest bleau sitten. Doe koed er it net langer úthâlde: hy hie dy lammeling op it lêst alle gelegenheit jown om der út to naeijen. As er it leger net út woe, dan soed er him dêr út sjitte! Auke skeat en it wie raek. Hy hie lykwols gjin libbene hazze sketten, mar in opstoppen ien, en de droege hynstefigen, dêr't it beest fol mei siet, stouden alle kanten út, sa goed hied er mikt.
Twa jonge boeren, dy't út 'e fierte wei alles sjoen hiene, gyngen krom fan 't laitsjen it bûthús yn.
Auke reizge sûnder hazze ôf, mei swiere forwinskingen oan't adres fan de boeren.
Nou leit er op Springer to wachtsjen en dy is net opstoppe! As er dy sjit, dan is de skande útwiske, dan sil er it dy rudige boeren fortelle, dat hy, Auke Landman, de wylde bok, de kening fan de bosken, dellein hat. Hwant it kin net misse, dit moat de wylde bok wêze, sa'n knaep is der mar ien yn Gaesterlân.
Der wurdt gâns fan Auke syn geduld ferge. Hy leit der nou al in heal ûre yn greate spanning to wachtsjen, sûnder dat er in kâns kriget. Springer forset wolris in poat, mar bliuwt likernôch op 'e selde distânsje. Soe dy wearlichse bok yn 'e gaten hawwe, dat er bigluorke wurdt? Hwa sil sizze, hwat Springer allegear net wit en fielt? Yn alle gefallen, hy bliuwt moai aerdich op itselde plak, dêr't nammers ek foer genôch is. En mooglikheit om him to bislûpen is der net, hwant elke amerij stekt er de prachtige kop omheech en snúft en sjocht nei alle kanten. Auke wurdt der mismoedich fan: de sinne
| |
| |
sakket nei de kimen en aensen is de kâns fan syn libben foarby.
...de kâns fan syn libben...
Dan nimt er in bislút: hy sil út 'e groppe wei it bosk ynstappe en dan inkele ikkers oerdwers, in lysterreed lâns, bisykje op 'e hichte fan de bok to kommen. De hege iik, dêr't Springer deun by is, sil him it paed wize. Dêr sil er him
| |
| |
biskûl hâlde yn in groppe of efter in pôlle. As de bok dan it bosk yngiet, en dat docht er wis tsjin 'e joun, dan rint er Auke foar de loop.
Auke wriuwt him yn de hannen by de ynfal, dat er it beest forrifelje sil fan in kant, dêr't er gjin gefaer wei forwachtet. Hat er lêstendeis gjin trettjin snippen fongen? Soe it him dan net slagje, om mei mûklist de wylde bok foar de loop to krijpn? Dat wurdt in aventûr, man, in aventûr!
Auke slagget it bosk yn, sûnder dat Springer it merkbyt. Dat is in goed bigjin! Dan nimt er, om syn opwining to bidimjen, in farsk prûmke en teantet op 'e hege beam oan. Lokkigernôch hoecht er net troch de tûken to kringen, hwant it lysterpaed is breed. Ien ding hat er lykwols yn syn opteinens net mei rekkene: dy fordealde deade prikken en hurde ikeblêdden kreakje oanienwei ûnder syn klompen. Hy bisiket sûnder lûd foarút to kommen, mar der is gjin kâns op. Hy rint suver op aeijen en forhâldt him sa, dat er it yn 'e rêch kriget. Hy hie it de lêste dagen al hwat yn 't krús, nou wurdt it der net better op. Mar hy komt tichter by, stap foar stap. Hyltyd bliuwt er stean to harkjen, dan skout er wer in pear trêd fierder.
De bok moat dêr noch wêze, hwant as er it hout yngien wie, dan moast Auke him heard hawwe. Einlings is er op 'e hichte fan de hege iik. En dêrre, fjouwer, fiif ikkers oerdwers, by de boskseame, dêr moat dy ûnfoege bok tahâlde, dy't Auke mei ien slach forneamd meitsje sil. Hy kipet en kuert tusken de tuken troch, mar wurdt neat gewaer. De tichte toarnbeistrûken, dy't dêr groeije, bihinderje it útsicht. Auke huveret by it tinken, dat gjin fyftich meter fan him ôf de kening fan de bosken weidet en dat er him dochs net heart noch sjocht. It is hast net út to hâlden, hy moat syn gleon ûngeduld bitwinge. Mei de pynlike rêch tsjin in jonge beam lynjend, stiet er ré, de loop nei de bou ta, de hân oan 'e trekker.
De sinne sakket op 'e kym, in kâlde eastewyn bliest troch it
| |
| |
hout. Auke wurdt suver biroerd fan ûngeduld en argewaesje. Komt dy bok dan noait? Hy tinkt oan de hazze mei hynstefigen en kauwet forheftich op syn prûmke.
Einlings, einlings, dêr heart er hwat! In beest, dat yn 'e blêdden springt. Fan de kant fan de bou! Auke loert en loert mei bounzjend hert, mar hy sjocht neat. Tûken en blêdden kreakje, nou in pear meter fierder nei lofts. Hark, hark! dat moat de bok wêze, dy't skean it bosk ynset en him sa dochs noch ûntkomme sil. Der is gjin tiid mear to forliezen: Auke sjit, twaris efter elkoar en knoffelt dan in trêdmennich foarút, sa hurd as syn âld krús mar talit. Dan sjocht er op in iepen plak de wite spegel fan in grouwe knyn, dy't mei greate sprongen fordwynt, hwant hy hat der fier oerhinne sketten.
De jager hat de slach forlern, dat wit er. Hy trêddet nei de boskseame, stapt de bou op, mar Springer is yn gjin fjilden en wegen to bikennen. Auke giet mismoedich op hûs oan, hy hat de kâns fan syn libben mist, de skande fan de hynstefigen is net útwiske.
En Springer? Dy hie him al op hûndert meter distânsje oankommen heard oer de kreakjende prikken. Doe hat er wer in brutael stik úthelle: hy is de boskseame lâns gliden, op 'e strjitwei oan. Dêr hat er de earen spitst en nei alle kanten útsjoen. Doe is er mei in sierlike sprong dwers de strjitwei oer strûsd en yn it bosk oan de oare kant weiwurden.
Hoe doart er, midden yn de jachttiid!
Op it stuit, dat er de wei oer skeat, kamen der yn de fierte twa fytsen om 'e hoeke. De beide jonges, dy't der opsieten, hiene noch in skym fan him sjoen. En yn greate opwining hiene hja it útraesd:
‘Springer, de kening!’
Hartman en Jolmer stapten ôf, dêr't de bok fordwoun wie. Fansels krigen hja neat mear to sjen, mar ien ding wie wis: Springer libbe noch! En dat makke harren suver wyld fan blydskip.
|
|
Auteursrecht onbekend