|
| |
| |
| |
Haedstik VIII
Swartburd fortelt en Hartman nimt it foar de lysters op
As Pluto bigjint to razen, hat Regeling yn 'e gaten, dat de gasten yn oantocht binne. Hy docht de doar iepen, swart de houn út, dy't brommend syn hok yngiet, en lit de feinten der yn.
‘Stroffelje net oer de klompen,’ seit er.
Efkes letter sitte hja acht man sterk, om 'e greate, roune tafel: Foeke, de âldste jonge, dy't njoggen is, mei noch in ûre opbliuwe en ek mei draeije.
Us fiif maten binne tige op 'e trie. Hja fine it smûk en gesellich yn 'e ienfâldige, romme keamer, dêr't de Fryske klok mei syn blinkend koperwurk helder tikket. Oan it lewant hingje in âlderwetsk waerglês, gewearen en in hartekop en in Javaenske kris en in ûnbidich string mei aeijedoppen.
Hartman hat in kilo apenuten meinomd en set se op 'e tafel. Jolmer set der in like greate pûdefol nêst en seit tsjin Foeke, dy't greate eagen opskuort:
‘Dy binne foar dy en dyn broerkes en suskes en dy fan Hartman ite wy joune op.’
Foeke klapt yn 'e hannen: hy hat noch nea safolle fan dy hearlike nuten by inoar sjoen. Hartman syn eagen geane almar nei de muorre, dêr't dy nijsgjirrige dingen hingje.
‘Mei 'k alles efkes bisjen?’ freget er.
‘Gean dyn gong,’ bromt Swartburd mei twinkeljende eagen. Stomme aerdige jonges, tinkt er. En dat hja joune mei fiif man frijwillich opsetten komme, om him to helpen, dat sil er net wer forjitte.
| |
| |
‘Nim 'm mar ris yn 'e hân,’ seit er tsjin Jolmer, dy't de kris biwûnderet.
‘Jo hawwe Eastgonger west, nou, boskwachter?’ freget er.
‘Ja, ik ha in jiermennich ûnder de palmen swalke.’
‘Dêr moasten jo ús ris fan fortelle.’
‘Hwa wit hwat ik doch, as jimme joune handich draeije.’
‘Ja,’ sizze de jonges, ‘wy forgrieme ús tiid, wy moatte oan 't wurk.’
‘Bisjoch de spullen nou earst mar ris op jimm' gemak, aensen arbeidzje wy fiif kertier yn 'e ûre.’
‘Binne se laden?’ freget Sjoerd, dy't mei stûdzje nei de jachtgewearen sjocht.
‘Né, dû meist wol ien om dyn skouder hingje.’
Dan krije Sjoerd en Wessel elk in gewear om it skouder en stappe as greatske jagers yn 'e keamer om.
Piter bisjocht de samling aeijedoppen. Hy tocht, dat er alle fûgelaeijen sahwat koe, mar hjir binne in great tal, dy't er net to plak bringe kin. Syn forwûndering wurdt greater, as Regeling in doaze út 'e kast hellet mei noch folle mear en oare soarten.
De boskwachter neamt se op, wiist en leit út, wylst de jonges mei gleone eagen om him hinne kloftsje. Gjin prinsesse hat ea bigeariger nei in étui mei fûnkeljende juwielen sjoen, as dizze jonges nei dy folsleine samling aeijedoppen.
Alle fûgels, dy't yn Fryslân briede, binne hjir fortsjinwurdige. Dy fan de greide, de bosken en de bou, fan it wetter en fan it lân, de lytsen en de greaten, de sjongers en de rôvers, de bliuwers en de trekkers. Grize, griene, laeiblauwe en sniewite aeijen, blanke en read-, brún- en swartbistippele doppen. De lytse, fine aikes fan geal en hôfsjonger en fink, de greate fan de faisant en de berchein, fan de ielreager, de reiddomp en de eibert. De deagewoane fan protter en mosk en roek en ekster, de seldsume fan de gielgou en forskate lystersoarten. Ut 'e heechste spjerren komme hja wei en fan de sompige greiden, út 'e strewellen fan it leechhout, fan de
| |
| |
sé-iggen en fan de bou. Ut greate nêsten, dêr't in jonge yn lizze kin en út it kunstwurk fan de hearlike sjongers, net greater as in fûst en forhoalen yn tichte hagedoarnen.
Fan de bûnte aeijen kinne de jonges sa op it earste gesicht allinne dy fan ljip, strânljip en skries to plak bringe, mar de boskwachter neamt en wiist sa'n great forskaet, dat hja der yn wei wurde.
Us feinten kinne suver gjin wurden fine foar har opteinens. Dat de boskwachter bisitter fan sokke skatten wie, hiene hja nea net ealge.
‘Dat hie 'k witte moatten,’ suchtet Hartman.
‘Hwat dan?’
‘Dan hie 'k hjir al jierren earder west, om alles to bisjen.’
‘Dû koest dochs witte, dat ik wol in stikmennich aeijedoppen hie, ik bin ommers altyd yn de earste gelegenheit om se to krijen.’
‘Nou ja, mar safolle en sokke moaije! Mar ja, wy doarsten ek net nei jo ta, omdat jo ús sa faek efternei sitten hawwe,’ laket Hartman en it hiele koar laket mei.
It wurdt wer stil, as Swartburd jitris nei de kast giet en dan in aeijedop op 'e tafel set, dêr't hja allegearre de mûle fan iepenskuorre. In ding as in kokosnút, in berneholle.
Foeke dounset fan wille om de forbjustere gesichten fan de jonges, en de boskwachter freget glimkjend:
‘Hwat sizze jimme fan dizze knaep?’
‘Fan in strúsfûgel!’ roppe de jonges, ‘hoe komme jo der oan?’
‘De baron syn broer wennet yn Afrika, ried nou mar ris hoe't ik der oankom.’
Jolmer leit der in mosk-aike nêst en dy forhâlding is sa mâl, dat it hiele selskip wille hat.
‘Mar nou is 't healwei achten, feinten, wy moatte oan 'e slach. Letter komme jimme mar ris foar de aeijen allinne.’
‘Wy meitsje de trije ûren fol, al wurdt it ek middennacht,’ ornearret Sjoerd.
| |
| |
‘Earst jimme sûkelademolke opdrinke,’ hjit de frou, ‘dan skink ik jitris yn.’
De boskwachter set têsten mei jiske op 'e tafel en leit der de boskjes swart hynstehier njonken. Dan is alles ré foar 't wurk, dêr't de jonges sin oan hawwe. Hja hiene earst hwat ûnwennich tsjin dizze sitewaesje oansjoen, mar it is suver in feestjoun wurden. It liket Hartman hast in mearke en hy dreamt al wer wûndere dreamen. Swartburd, tinkt er, moat biskermhear fan har Yndianeklub wurde en de namme drage fan ‘de Greate Fûgelkening.’ Wylst hat er tomme en finger yn 'e jiske stutsen, nimt in pear glânzgende hynstehierren yn 'e hân, teart se dûbeld, draeit in eachje, net to great en net to lyts, rôllet de strûp yn in amerij ôf, leit in knoop yn de oare ein en lit syn fabrikaet oan 'e baes sjen.
‘Yn oarder, Tromp,’ seit de boskwachter.
Hy sjocht mei kennerseagen it hear oer en hat al gau foar 't forstân, dat er net folle oanwizings hoecht to jaen. De feinten kenne it klappen fan 'e swipe. Alle jierren draeije hja lysterstrûpen, Piter hat it ek wolris dien, as er by omke Gjerrit yn Rûchhuzen ûtfanhuze.
As Regeling sjocht, dat er sokke bitûfte helpers hat, hâldt er sels op fan draeijen.
‘Jimme draeije de strûpen, ik stek se yn de bûgels,’ seit er. ‘Sjen, oft ik jimme byhâlde kin. Mar tink der om, like moai wurk leverje, as oant nou ta. Ik kin allinne it allerbêste spul brûke. Party lju fange min, omdat hja de boel net yn oarder ha.’
Nou, de jonges sille soargje, dat er tofreden wêze kin.
De boskwachter boarret syn flymskerp mes troch de sydkanten fan de bûgels, wrikt it gat efkes iepen en skout der oan beide kanten in strûp troch, mei it eachje nei foaren. Dan knypt it farske wylgehout wer ticht en sels gjin ekster soe de strûp, dy't mei de knoop foar 't hout sit, der wer útskuorre kinne.
Fleurich wurdt der arbeide, net minder fleurich praet en lake
| |
| |
en iten en dronken. Koartswyl en kwinkslaggen binne net fan de loft, de tiid fljocht om.
Foeke giet om acht ûre ûnder de wol, neidat er earst in bêst poarsje apenuten bihimmele hat. De jonges hawwe pleite, dat er noch in healûre opbliuwe mocht, mar dêr woe syn mem net fan witte. Hy leit lykwols noch gâns in skoft to harkjen nei de opteine lûden yn de keamer en hopet al, dat dy maten gauris weromkomme sille.
Wessel stelt út, master moat harren moarn mar frij fan skoalle jaen, dan kinne hja de hiele dei komme to helpen.
‘Né, feint,’ seit de boskwachter, ‘moarnier nei skoalle, en moarn-middei (it is dochs Woansdei), mei my nei it lysterbosk, om de bûgels út to hingjen, de strûpen yn oarder to meitsjen en de beijen op to stekken, as jimme der sin oan ha.’ ‘Ofpraet!,’ sjonge de jonges, bliid, dat mei dizze joun it feest net út is.
Ynienen lykwols ropt Hartman rimpen:
‘Né, dat kin net, ik gean tominsten net mei!’
‘Hwerom net?’ freegje de maten yn koar en Swartburd tilt de holle op en sjocht him oan.
‘Omdat ik it hounegat net yn wol. Wy hawwe master op hantaesten ûnthjitten, dat wy yn 'e lysterfangerstiid gjin foet yn 'e bosken sette soene en fan 'e moarn hat der in man mei glêdde knopen yn skoalle west dy't mei boete en it hounegat drige. Né, ik doar net.’
‘Dy slach is dines, Tromp, dêr meist aensen in aeijedop foar útsykje,’ laket Regeling. Hy hâldt fan dy biisfeint, dy't mei syn útfallen elkenien to fiter hat.
As er efkes bûtendoar west hat, om in nije dracht bûgels to heljen, seit er:
‘Jimme help komt my skoan to pas, feinten, de wyn giet lizzen en as ik my net forsin, krimpt er troch it suden hinne. Moarn of oaremoarn kin er út it easten blaze, dan komme de lysters en is myn bosk krekt op 'e tiid ré.’
Piter, dy't noch mar ien simmer yn Gaesterlân wennet en
| |
| |
minder fan it lysterfangen wit as de oaren, bifreget fan alles en de boskwachter fortelt. Fortelt fan it bidriuw, dat elke hjerst wer safolle Gaesterlânners yn bislach nimt.
As de wyn omheech giet yn de earste Oktoberdagen, dan libje de fangers en har húshâldingen yn greate spanning en forwachting. Hwant dyselde jouns noch geane yn midden-Jeropa de oastlysters op 'e wjuk nei de waerme lânnen. En yn de iere moarn, lang foardat de dage trochbrekt, klinkt har fyn gepiip troch de hoare loft. De melkers, dy't de kij út 'e tsjustere lânnen helje, hearre de sêfte lûden yn alle kimen en roppe elkoarren ta: de oastmantsjes binne der! Mar like ier as it boerefolk komme de fangers bûten, om nei de roppende fûgels to harkjen. Koart en klear en fyn is it lûd fan de oastlyster, mar it sjongt sûnder ophâlden en rounom oer de bosken en greiden. De faklju witte it al en elke Gaesterlânner, dy't se heart, wit it: dit wurdt in ‘folle dei.’
As it ljocht wurdt, sjocht men de fûgels, dy't net yn greate kloften fleane, lyk as de noardmantsjes, mar by ienen en twaën of yn lytse ploechjes. Moarns ier fleane hja heech yn 'e loft, mar by ljochtskyndei sakje hja leger, falle út 'e route, wjukkelje hinne en wer en strike yn 'e bosken en beamwâllen del. In hiele, lange nacht hawwe hja reizge, yn 'e fierte blinkt it wetter fan de Sudersé en foar 't hja dy sâlte puozze oer strike, útfanhûzje hja ien of in pear dagen yn de Gaesterlânske bosken, om út to rêsten en to iten.
‘En om dêr in wrede dea to finen,’ falt Hartman yn.
‘Dû draeist sels de strûpen, dêr't hja yn smoare,’ antwurdet Wessel.
‘De iene syn dea is de oare syn brea,’ seit Regeling, en dan forfettet er, op Piter syn oanstean, it forhael.
It is in moaije fûgel, de oastlyster: in brune rêch, in wyt, brún bistippele boarst en ljocht oranje ûnder de wjukken. Mar liep is er net en dêrom maklik to fangen. De gewykste noardmantsjes litte har sa gau net forrifelje en de swart- | |
| |
lysters binne planút smearlappen, dy't tweintich bûgels skjinplúzje, sûnder yn 'e strûp to reitsjen. De oastlyster lykwols hinget, sa gau as er mei de beijen bigjint to pikken. Hy stekt syn kopke samar yn 'e strûp en hinget der oan 'e hals yn, en hast noait mei poat of wjuk, lyk as party oaren.
‘Dan is er yn alle gefallen gau dea en hinget er gjin ûren to jammerjen,’ seit Hartman. Dan draeit er wer grimmitich fierder oan nije strûpen, wylst de oaren efkes forheard nei him sjogge.
Hoe tichter by sé, hoe better bosk, fortelt Swartburd. Hwant as hja it wide wetter sjogge, falle de fûgels tobek, om yn 'e bosken earst hwat foer en nije krêft to sykjen. Dêrom is 't sa fan bilang, dat dizze bûgels, dy't hja nou ûnder hannen hawwe en dy't ornearre binne foar de súdkant fan de Reidpôlle, tsien menuten fan sé ôf, sa gau mooglik ré komme. ‘En de noardmantsjes, komme dy letter?’ freget Piter.
Ja, dy komme letter, ornaris mids Oktober. Skandinavië is har heitelân, dêr't hja briede. Hja binne hwat lytser as de oastlyster, mar folle wylder en tûker. As de noardwesterstoarmen oer de lânnen gûle mei rein- en heilfleagen, dan komt foar de lysterfanger de greate kâns. De noardmantsjes fleane yn ûnbidige kloften en flappe by hûnderten tagelyk út 'e swarte buijen yn 'e bosken del. Har lûd is ek feller en hertstochtliker. It is in lange, forheftige rop en as de tichte swermen deun oer de huzen strike, dan geit it oer Gaesterlân, dan tille de bosken. Hja binne sa snoad as in minske en frette in protte beijen op, mar om't hja mei greate, roppige kloften komme, sneuvelt der ek in great tal.
Har kleuren lykje op dy fan de oastlyster, mar har rêch is sa donker wol en it oranjeplak ûnder de wjukken is ek feller. Sokke dagen moat de fanger oant de joun yn de bosken arbeidzje, om de boel wer yn oarder to krijen, dy't de gasten forrinnewearre ha. Hja hingje faek mei poat of wjuk yn de strûp en hawwe sa lang skuord en oangien, dat der nij spul yn 'e bûgel moat.
| |
| |
‘Ja,’ seit Hartman, ‘se hawwe soms ûren lang wraksele en skreaud en libje noch, as de fanger komt. Dan wurde se einlings deaknypt.’
‘Dat is yn in amerij bard, myn jonge, ast der de slach fan haste,’ seit de boskwachter. ‘Mar ik hear wol, der groeit gjin lysterfanger út dy, hoewol, dû bist in baes-strûpedraeijer.’
Regeling fortelt fierder fan de swartlysters en har wyfkes: de bokweitsgrouwen. En fan de krânslysters: swarte domenys mei har wite kraech. Dy prachtfûgels mei har goudene bekken komme mei alle winen. Net yn kloften, mar as ienlingen tusken de bûnte swermen yn. Hwat langer hwat mear bigjinne se hjir lykwols to brieden en bliuwe ek winterdeis. In hiel jier lang hâlde der in stikmennich deun by it hûs fan de boskwachter ta. By fûl winterwaer struit er wol foer foar harren, hwant hy mei dy glânzgjende fûgels yn 'e maitiid sa graech floitsjen hearre. Hja meitsje de bosken en de doarpen fleurich mei har prachtich lûd.
‘En as jo sa'n moaije, swarte sjonger libben fange, knipe jo him dan dea?’ freget Hartman forheftich.
‘Ja, hwat oars? Woestû him dan fleane litte, neidat er in heale bûgelreed forrinnewearre en alle beijen opfretten hat? Hwant hja binne liep as foksen en hingje faek ûnder oan de bûgels, om de strûpen to mijen. Forline jier ha 'k it hawn, dat sa'n knaep in hiele reed lang de beijen ôffriet, twa dagen oanien. Ik hearde him tsjotterjen en seach him wjukkeljen mei syn moaije sturt, hy sprong suver de ikkers lâns, mar krije koe 'k him net. Doe bin ik yn 't bosk sitten gien, om syn meneuvels ris to bigluorkjen. Hy hong ûnder oan de bûgels, of siet der ek wol op, mar dan stiek er de linige kop by de strûpen lâns en noait der trochhinne. Sa seach ik him de iene trosse kwikkebeijen nei de oare biplúzjen en fan bûgel opbûgel wippen. Dochs haw ik him krigen. Doe't ik stean gie, wylst er krekt op in bûgel siet, waerd er kjel en soe forheftich tsjotterjend fuort fleane. Dat waerd syn ûngelok, hwant
| |
| |
hy bleau mei in tean yn 'e strûp hingjen. En beare, doe't ik by him kaem! Hawar, ik hie him gau stil en yn 'e sek stoppe.’
‘Ik hie him fleane litten, om yn 'e maitiid wer foar ús to sjongen,’ forklearret Hartman.
‘En om de oare deis myn beijen wer op te fretten? Né, feint, dan soe 'k myn eigen glêzen yngoaije. De dûbeltsjes en stoaters groeije my net op 'e rêch. Ast dy sjongers sparje wolste, dan moatst mei de hiele fangerij net bigjinne.’
Der ûntstiet in drok petear, dêr't it hiele selskip oan dielnimt. De oare jonges falle Swartburd by, bihalven Jolmer, dy't twivelet. Oan de iene kant moat er de boskwachter gelyk jaen, oan de oare kant fielt er de biswieren fan Hartman fan herten mei. Sa'n pronkstik fan in fûgel, sa'n kostlike sjonger mei syn gouden bek yn jins hannen to kreakjen, it is einliken ôfgryslik. Mar hoe't it dan moat, wit er ek net.
De boskwachter rekket suver yn fjûr, as er it lysterfangen fordigenet. Tomear, omdat der gefaer wankt foar de Gaesterlânske fangers. It praet giet al lang, dat der in wet komt, dy't it lysterfangen forbiedt, omdat it regear dy moaije fûgels biskermje wol. Earst hie nimmen it acht slein, of it leauwe wollen, mar de geroften wurde sterker en de kranten bigjinne der oer to skriuwen. In wikemennich lyn skreau de Ljouwerter, dat it mei in pear jier wol út wêze soe mei it fangen. En de Balkster hat it bifêstige.
It soe in ivich skandael wêze, mient Swartburd, as it safier kaem. Fan âlde tiden ôf binne der lysters fongen yn Gaesterlân, hwerom kin it dan nou net mear? Alle jierren komme se wer yn kloften opsetten, dat der bliuwe lysters genôch. En as wy se net fange, dan dogge de Belzen en de Frânsken it wol, dy't se yn netten biflappe, hwat noch helte wreder is. It bidriuw bringt elke hjerst wer libben en fleur en fortier yn Gaesterlân. En hwat bilangriker is: in skoane ynstruijing foar mennich earme húshâlding. Witte de jonges wol, dat der jiers foar mear as tsientûzen goune yn Gaesterlân fongen
| |
| |
wurdt? En dat dat jild foar in fiks part yn 'e hannen komt fan in bulte lytse lju, dy't der in skreauwend forlet fan hawwe?
Dêr hawwe jo bygelyks Jan en Oentsje, dy beide âlde lju, dy't mei great lijen troch de tiid komme en fan jowne brokken libje moatte. Kleije dogge hja nea net, mar forline jier hat de boskwachter dochs ris op in joun yn Septimber by harren west, doe sieten de âlde stumperds mei de triennen yn de eagen. Der wiene twa rekkens, dy't hja net bitelje koene, meiïnoar sa'n fiif en tweintich goune, mar foar harren wie dat in kaptael. Branje foar de winter hiene hja ek fierstento min. Doe hawwe de lysters útkomst brocht. De fangst hie sa skoan west, dat hja de rekkens bitelje, hout en turf oantuge en in side spek keapje koene.
‘Sjoch, Tromp,’ seit Regeling tsjin Hartman, ‘dat is de oare kant fan de saek. Ik slaen ek leaver in rot dea, as dat ik in swartlyster de siken út it liif knyp, mar Jan en Oentsje, sjoch! En ik wik it dy, dat ik sels dy ynstruijing ek skoan brûke kin.’
‘Dêrom helpe wy jo ek,’ glimket Hartman. ‘Mar...’
‘Nou, hwatte?’
‘Jo moatte dy bange eachjes sjen en dat kriten hearre... en dat hertsje klopjen fiele, as jo... de siken der útknipe...’ ‘Mar hwat wolst dan?’ freget Sjoerd brimstich.
‘Hwat ik wol? Strûpedraeije, dat sjochst.’
Ja, hwat biweecht Hartman nou winlik, dat er tsjinakselt en it foar de lysters opnimt, dêr't er sels strûpen foar draeit? Hartman striidt net tsjin de boskwachter, noch minder tsjin Jan en Oentsje, of hokker earme lju ek. Hartman striidt tsjin himsels. Fan syn sawnde jier ôf, hat er sels elke hjerst oan de lysterfangerij meidien, yn 't lyts dan altyd. Hy hie sa'n foege hûndert bûgels úthingjen yn in beamwâl. En hwat kaem er jubeljend thús, as der in pear en soms wol fiif of seis deade lysters yn 'e strûpen hongen.
Yn 'e kelder leine dan de deade fûgels, syn eigen jachtbút,
| |
| |
op 'e rige, de poatsjes omheech en de kopkes by it boerd del. En as de opkeaper dan jouns kaem en de fyts mei de greate koer tsjin de muorre sette en yn de winkelsdoar rôp: binne der ek lysters? hwat wied er dan greatsk, as er syn beestkes ruile oan blanke dûbeltsjes. Mar ien ding hied er altyd in labendigen hekel oan hawn: in libbene lyster, dy't mei de poat yn 'e strûp hong, dea to meitsjen. Dat went wol, hie heit sein, mar it wende net. It moast elk jier wer, mar hwat âlder hy waerd, hwat greater waerd syn tsjinsin.
En doe wie 't forline jier bard, dat der op in middei in prachtige swartlyster mei de poat yn in strûp hong. Wyld en forheftich hie de goudbek wraksele, doe't Hartman him los makke. Hy hie him yn 'e hân nommen, mar doe't er kniep, bigoun de moaije fûgel yn syn greate deadsneed to jammerjen. Hartman wie der wyt fan wurden, mar hy hie, mei de eagen ticht en de hân op 'e rêch, trochknypt, oant it waerme fûgellyfke slop yn syn hân hong.
Dy jouns hied er lykwols gjin wille mear hawn, omdat er hyltyd dy bange eachjes seach, dat hertsje sa forheftich klopjen fielde, en omdat dy needskreau net út syn earen woe. Sûnt wie de glâns fan it lysterfangen der foar him ôf, en fan 't jier hied er gjin bûgel úthongen.
Hy is in Gaesterlânske jonge, en fansels helpt er joune de boskwachter en winsket er Jan en Oentsje in rike fangst ta, mar noait, noait sil hy wer in lyster deaknipe, foar gjin jild! Sjoch, dat spilet him joune parten. Soks kin men lykwols oan in oar net fortelle, hy hie der net iens tsjin heit en mem oer praet. Mar doe't de boskwachter fortelde, kaem him dy middei wer yn 't sin, en dêrom nimt er it foar de lysters op. Foar de slanke fûgels mei har blinkende fearren, foar de goudbekken mei har bitsjoenend lûd.
Foar't de jonges om tsien ûre ôfsette, meije hja elk in pear aeijedoppen útsykje út Regeling syn rike samling. Fan de measte soarten hat er wol mear as ien. Hartman siket trije lysteraeijen út, neidat er earst mei in earnstige snút om dat
| |
| |
...mei de eagen ticht en de hân op 'e rêch...
| |
| |
fan de strúsfûgel frege hat. Hy is lykwols wiis mei syn bút. De boskwachter en syn frou bitankje harren tige en fleurich fordwine de feinten yn de soele hjerstnacht.
As Hartman en Jolmer it lêste ein togearre rinne, freget Hartman syn maet:
‘Soestû in lyster deaknipe kinne?’
‘Ik wit it net,’ ûntwykt Jolmer. ‘Ik soe al sa leaf in murd kneppelje...’
‘Hoe soe master der oer tinke?’
‘Dat moatst ús heit mar ris freegje.’
|
|
Auteursrecht onbekend