|
| |
| |
| |
Haedstik II
In reis nei 't paradys
‘Hartman,’ seit Rinke Tromp de Sneon-to-moarns, ‘út skoalle wei daliks thúskomme, dû moatst my helpe to suteljen fan 'e middei.’
Hartman wurdt kjel en akselt tsjin:
‘Och heden, heit, ik soe der krekt op út mei de maten.’
‘Gjin praetsjes, feint. Ik gun dy dyn boarterstiid graech en lit dy sa folle mooglik frij. fan 'e middei lykwols moatst my helpe, oars kom ik joune net klear.’
‘Hwer moat ik hinne?’
‘Twaris mei de fyts nei Nij-Amearika en ienris nei Kipenboarch. Dat binne de fierste úthoeken, astû dy dochste, dat skeelt my in pear ûren.’
‘Kin 'k om trije ûre klear wêze, heit?’
‘Né, mar tsjin fjouweren wol, ast net omdangelste en net to lang by Adam en Eva hingjen bliuwste.’
Hartman sjocht, der is gjin ûntkommen oan en hy fielt ek wol, der is neat gjin ûnreedliks yn heite opdracht. Né, hy sil net to folle thé by Eva drinke en net to lang mei Adam ûnder de appelbeammen kuijerje. De paden binne hurd en droech, as er opsjit, kin er miskien om healwei fjouweren wer thús wêze.
By skoalle fortelt er it oan de maten. It spul moat in ûre útsteld wurde, oars kin er net meidwaen. Jolmer seit, dat it goed útkomt, hwant hy hat fan healwei trijen oant healwei fjouweren oargelles, dêr hied er juster net om tocht. Der wurdt bisletten, dat hja om fjouwer ûre bigjinne sille.
Sa set Hartman dan foar ienen al ôf, in koer mei boadskippen
| |
| |
op 'e fyts. Hy hat gjin hekel oan dit wurk, hy wit, skielk wurdt it syn foarlân, hwant hy komt by heit yn 'e saek. De klanten meije him graech lije, hy is in rêdsume, fleurige jonge, oeral wolkom. As it drok is, giet er ek wolris to opfreegjen en heit is altyd tige tofreden oer it listke, dat er meinimt.
Dy reizen troch de bosken binne in geniet foar him, binammen op sokke moaije neisimmerdagen. De earste teare hjerstkleuren bigjinne yn boeken en bjirken to skimerjen, der hinget in blau waes oer de beammen, de sinne is myld en waerm, it bosk is swier fan roken en oeral tilt it fan libben. Dan kin er hjir wol ûren lang omdoarmje, sûnder him to forfelen. Hy, fleurige boskfûgel en tagelyk nuvere dreamer, fielt him dan ien mei it sjongend boartsjend folk fan de wâlden: fink en lyster en gielgou en readboarstke en faisant; hart en hazze en knyn en wezeling. Har wille is syn wille, har lûden sjongt er nei, sa suver, dat er de beesten sels faek forrifele hat. Fan 'e maitiid hat er op 'e trijesprong in duo floite mei in swartlyster. Dy siet heech yn in iik tsjin de ûndergeande sinne to sjongen. Hartman naem toan en lûd daliks oer, sa krekt dat de blinkende swarte sjonger tocht, dat ien fan syn maten him antwurde. Hy bigoun hwat langer, hwat opteiner to floitsjen. Hartman bliesde de djipste en klearste lûden omheech en sa klonk har barsang in heal ûre lang troch de joun, oant it bigoun to skimerjen.
Hjoed hat er gjin tiid foar aventûren mei de boskbiwenners, as er tsjin fjouweren by de maten wêze wol. Troch Griene-, Westlike- en Boekesingel trapet er nei Kipenboarch, dêr't mar in pear klanten wenje. In heal ûre letter al is er op 'e weromreis. De Boekesingel, dêr't de machtige beammen yn dûbele rigen it paed lâns steane, is mei nútsjes bisiedde. Oanienwei falle de iepenboarste hûlen fan de tûken en de glânzgjende trijehoekjes lizze sa tsjok op it paed, dat se ûnder de bannen knappe, as Hartman dêr lâns jaget. Suver in griis, tinkt er, om net in pear hanfollen mei to nimmen. It oare stuit stiet de fyts al tsjin in beam en leit er al yn 't sân to sykjen.
| |
| |
Der lizze safolle, dat er se mar yn heapkes byinoar feije en yn de bûse stekke kin. En almar ploffe de rûge fruchten nêst en op him del.
Nou ek noch efkes oer in groppe, om in toarnbeistrûk to rûpeljen, dêr't de swarte beijen jit oerdiedich oanhingje. Hat er it wol oan tiid? Mar hokker jonge kin by sa'n feestmiel weirinne, ek al wachtsje der aensten tweintich hazzen en hounen op him? Hy kin sa hurd hast net ite, as syn fingers plôkje. Hannen en mûle binne blau-read fan toarnbeisop, hy soe sa by de klanten net forskine kinne. Hawar, hy giet dochs earst op hûs oan.
As er in kertierke letter by de fyts stiet, heart er in licht gerissel yn in beam. Hy mikeret omheech en sjocht de sierlike plomsturt fan in iikhoarntsje by de stamme opwynderjen. Boppe yn in foarke fan de beam bliuwt de lytse glûpert sitten en dêr út dy feilige hichte wei bigluorket er mei syn koalswarte eachjes dat twafuottige munster dêr op it paed.
Hartman hâldt 'm yn 't fezier, hy forjit de tiid al wer. Hwat soe 'k him graech ris yn myn hannen hawwe, tinkt er. It komt him yn 't sin, hwat er forline jier bilibbe hat.
Doe seach er in iikhoarntsje yn ien fan twa apart steande beammen. Dy maet tocht ek, dat er feilich yn de top siet. Mar de Boskfûgel klattere fluch as in swel yn de oare beam op, dy't dêr deun nêst stie. It lytse beestke waerd deabinaud en doarst net nei ûnderen, mei sa'n gefaerlike fijân ticht by. Hy strûsde fan de iene tûke op 'e oare en op it lêst, doe't Hartman al heger kaem, liet er him los, en mei de fine poatsjes rjochtút en de greate sturt as draechflak saeide er boppe út 'e beam as in fûgel yn it jonge hout.
Hjir hat er gjin kâns op sa'n aventûr, hwant dat brune feintsje kin wol oan Kipenboarch ta troch de boekekrunen flechtsje. As Hartman op it lêst tsjin 'e stamme skopt, fordwynt it iikhoarntsje as in skym tusken it leaf. Dan springt ús winkelman op 'e fyts, jaget de singel lâns en tsien menuten letter stiet er thús by de pomp, om hannen en gesicht to waskjen.
| |
| |
Goed twa ûre is er wer op reis. It is hwat tafallen mei de boadskippen, hy kin se nou yn ien kear hâlde. De koer is wol hwat ryklik fol, mar al to swier spul is it net en mei sokke moaije paden kin 't hwat lije. De measte klanten is er gau mei klear, by Lammerts Marchje lykwols en by Adam en Eva moat er yn 'e hûs en oan de thé. Wegerje soe him tige kwea-ôf nommen wurde. Marchje is oer de tachtich en fortelt, lyk as altyd, smout fan âld-Gaesterlân. Eva is net minder praetsk. As ús feint de hikke fan 't paradys ynrydt, is Adam yn 't hôf oan't appelplôkjen.
Adam en Eva, sa wurde Frankena en syn wyfke fan elkenien neamd. Hja witte it sels wol, mar nimmen sil it weagje, harren sa oan to sprekken, hwant dan soe der hwat wanke. It lytse hôf, mei in moai forskaet fan bylkjende fruchtbeammen, mei beijestrûken en ierdbeibêdden, leit, lyk as it smûke âlde húske, yn de bosken biskûle.
Sûnt har trouwen, in lytse fyftich jier lyn, wenje Adam en Eva hjir ûnder de appels en parren en prommen, dêr't it húske yn wei wurdt. Op in kampke lân efter it hôf, hâlde hja in kou, dêr't hja mei omgeane en mei prate as in minske. It beest hjit Rinske, lyk as alle kij, dy't hjir ea weide hawwe. Hy sjocht wiis út syn greate kouwe-eagen, lyk as wist er, dat er net in gewoane boerekou is, mar dat er in diel útmakket fan de ynventaris fan it paradys. Syn maet is Jan, de kêdde, dy't al fyftjin jier lang mei syn baes de fruchten fan 't paradys nei de minsken bringt. Tusken Rinske en Jan is in djippe forhâlding fan frede en freonskip. Rinske hat Jan noch nea de hoarnen presentearre en Jan leit de earen net iens yn 'e nekke, as Rinske him yn in teare rite de rûge tonge oer de snút hellet.
Under de fruchtbeammen keakelt en krimmenearret in keppel wite hinnen, ûnder lieding fan in mânske wite hoanne, dy't permantiger stapt en lûder kraeit as syn kollega's yn 'e omkriten. Wyt binne ek de trije geiten, dy't yn 't hôf oan it tsjoar steane en harkje nei de nammen fan Sijke, Line en Sjoukje.
| |
| |
Yn 'e keamer húsmanje nacht en dei twa grouwe boarren, Graddus en Kees, dy't as bern bihannele wurde. Nachts sliepe hja op in kjessen, elk op in eigen stoel, oerdeis sitte hja ornaris foar 't finster, om it paradys foar frjemde ynkringers to biwekjen. Bihalven yn Maertenachten weaget gjin buorkat him op it hiem en in houn noch minder. Nearo fan de molkrider, in lilke biter, hat ienris yn 't hôf efter de hinnen oansitten, mar Graddus en Kees sieten him yn in amerij op 'e kop en hawwe him sa knoeid, dat er bliedend en gûlend nei hûs stoude. Sûnt wit er, dat it paradys foargoed foar him sletten is en giet er der yn in bocht om hinne, as de boarren bûten binne.
Adam is mei in buorjonge oan 't appelplôkjen, as Hartman it hiem oprydt. Hy bromt in wolmienend ‘goedei’ op Hartman syn kleare groet. Hy mei dy jonge fan 'e winkelman wol lije, leaver as syn fyts. Dat de lju tsjintwurdich op fytsen troch de wrâld jeije, is al slim genôch, mar dat hja ek al oer de sânpaden fan Nij-Amearika strûze en sels op syn gerjochtichheit komme, dat is him min nei 't sin. Hwer't it langer mei de wrâld hinne moat, hy wit it net. Sûnt in pear jier raze der nou ek petroaljeweinen (sa neamt er in auto) troch de buorren fan Sûndel en Nije- en Aldemardum. Hy hatet se grimmitich en Jan, de kêdde, dy't er altyd útspanne moat, as der sa'n munster oankomt, is der stjerrende binaud foar. Hoe't in minske sa mei syn libben boartsje kin, dat er yn sa'n ding sitten giet, is him in riedsel. Ien ding wit er wol, al dy nijmoadrige útfiningen nimme de frede en de feiligens út 'e wrâld wei en meitsje de lju wyld en gysten en ûnrêstich. Hy is mar bliid, dat er hjir, fier fan de greate wrâld, feilich yn syn hôf tusken de bosken wennet en dat gjin petroaljewein him ea op it smelle, moudige paed fan Nij-Amearika weagje sil. De Wikeler dokter, dy't oer Eva gie, as hja in krupsje hie, hat er opsein, sûnt dy in auto oantúgd hat en hy giet nou nei de Balkster, dy't yn in bihoarlike fuormanswein reizget. Hartman set de fyts tsjin de muorre en rint earst it hôf yn nei
| |
| |
de appelplokkers, foardat er nei Eva giet om saken to dwaen. Adam hellet se fan de ûnderste tûken, Harmen ten Brink, de buorjonge, is de ljedder opklâdde en sit mei in sek om 'e middel boppe yn in beam. Hjir en dêr yn it hôf forsprapt stiet de risping fan hjoed: kuorfollen parren en appels, glânzgjende fruchten, mei reade en giele wangen, in feest foar it each. De Septimbersinne jowt oan dit tafriel jit djipper gloede, ûnder de beammen hinget de swietrook fan de appels, de wite geiten lizze yn in greate frede to wjerkôgjen, fûgelguod floitet en tsjottert yn hôf en boeken.
It paradys, tinkt Hartman, en hy is al lang mei syn boadskipjen op dizze Sneon-to-middei formoedsoene. Moaijer wurk, liket him ta, is der op 'e hiele wrâld net, as dy geve, blinkende fruchten fan de beammen helje. Soe Harmen sa'n hiele dei frij iten hawwe? It wetter rint him om 'e tosken en hy hopet al, dat Adam in rejale rite hat en jow him in pear fan dy grouwe reawangen.
Hartman freget nei de namme fan de ûnderskate soarten en Adam wiist en fortelt fan fintsjes en bellefleuren, fan frânske kroanen en goudrenetten en pedizen, fan bargemotten, Harmen Harkes- en jutteparren en dûbele Durkjes. Dy beide lege beammen dêr hawwe Wyldemerkappels oan sitten, dy wiene in moanne lyn al ryp. Hartman ken se wol, dy fel-reade appeltsjes mei har bisûndere smaek, dy't it oantinken biwarje oan dat greate Gaesterlânske feest, de Wyldemerk, dêr't sokke wûndere forhalen fan geane.
‘Ik ha yn Augustus in bûsfol fan jo hawn, se wiene hearlik,’ seit er.
‘Soa,’ seit Adam.
Dan ynienen sjocht er ús maet mei argewaesje oan en freget rimpen: ‘Prûmkest?’
‘Ja,’ laket Hartman, ‘op in stik pik.’
‘O, ik tocht datst tabak tusken de tosken hieste. As dat it gefal west hie, hie 'k dy it hiem ôfjage en dan hiest myn lêste sint bard. Gjin prûmkers en flybkers yn myn hôf.’
| |
| |
Hartman bigrypt net, hwerom de âld man sa forheftich útfalt tsjin it prûmkjen. Sels fynt er it ek frijhwat in bitter en fiis gedoch, mar hy wist net, dat Adam sa grimmitich it mier hie oan dy sport, dy't party manlju sa stûf en fleurich bioefenje. Hy sjocht ek net, dat Harmen him yn syn beam omkeard hat en dat syn skouders skodzje fan ynhâlden laitsjen. Hy wit noch net, dat in prûmkjende keardel fan 'e moarn de frede fan it paradys wreed forsteurd hat, dat Adam syn wearze tsjin it prûmkjen noch mar in pear ûre âld is.
‘Kom,’ seit er, ‘ik sil mar ris nei de frou ta mei myn boadskippen.’
Adam jowt him trije moaije appels mei en dan giet er mei syn koer nei de doar.
Eva sit yn har briedstoel foar it lytse finster en ropt him der yn. Kees leit op syn kjessen to snoarjen, Graddus springt fan it finsterbank, sjocht Hartman ris op en del oan mei syn griene eagen en strykt dan mei in hege rêch en weagjende sturt syn kûten bylâns. As Hartman him oer kop en rêch aeit, hat er daliks it hert fan 't âld minske woun.
‘Graddus is in minskekenner,’ seit hja, ‘mei goed folk is er daliks thús.’
Graddus forstiet dy priizgjende wurden skoan, hy wipt by de frou op 'e skerte, en snoarjend as in spyltop, de sturt rjocht omheech, triuwt er de kop tsjin har oan. Eva hat gâns lêst fan rimmetyk, it gewicht fan dy swiere boarre is har suver mânskernôch, mar poeke fan 'e knibbel reagje, it liket har der net nei.
‘Tsiere se wolris?’ freget Hartman.
‘Tsiere,’ seit Eva, ‘dat dogge bern, myn katten binne wizer.’ Hartman set syn boadskippen op 'e tafel en rikt har it briefke oer mei in: ‘Asjeblyft, Getsje’. Doe't er hjir de earste kear kaem, hied er ‘frou Frankena’ sein, mar doe hied er de wyn fan foaren krige. Hy wie op it lêst ek mar in jonge fan Klaes Tromp en hy moast him net oanstelle. Hja wie Getsje, Jouke' Getsje en kweajonges as hy moasten har net mei Hollânske
| |
| |
babbelgûchjes oankomme. Domeny allinnich mocht ‘frou Frankena’ sizze, foar de hiele oare wrâld wie en bleau hja Getsje.
Hartman wit it nou wol. Ien ding is er tige nijsgjirrich nei: Eva har spyljen. Spotfûgels ûnder de feinten fortelle der nuvere forhalen fan. As Eva spilet en Adam sjongt, dan fleane de lysters fuort, sizze hja. Hartman is gjin spotfûgel, hy is in Boskfûgel, dy't sels fol muzyk sit en in oprjochte bilangstelling hat foar alles, dat sjongt en spilet en floitet.
Eva hat in oargeltsje. It stiet yn 'e hoeke by 't finster, lyts en ûneachlik en gammel en hast like krebintich as de frou. Hoe't hja der oankommen is en hwer 't it wei komt, wit nimmen. Mar it hat der in foege fyftich jier yn 'e hoeke stien, it is in stik fan har libben, dat hja foar gjin noch sa folle misse woe. Les hat hja nea net hawn, mei ien finger spilet hja breklik en beevjend in lyts forskaet fan wyskes, in pear psalmen en gesangen en in berneliet. Hylke Post, dy't sels bihoarlik spilet, hat har yn 't foarige wolris hwat holpen en hoewol hja gjin noat lêze kin, hat hja nei jierren fan moedsum oefenjen in stikmennich wyskes yn 'e macht krige. Dy spilet hja al weroan, Snein-to-jouns yn 'e skimer en yn 'e wike ek wolris. Hja sjongt der by, mei in net al to suver lûd, mar wol mei in suver hert. Hwant der sit muzyk yn Eva en hja bigrypt mar net, dat hja har âlde man noait ris biwege kin om mei to sjongen. Yn tsjerke sjongst dochs ek, seit hja, tinkst dat de Heare hjir net nei dy harket, as wy Him loovje? Jouke hat der net folle op to antwurdzjen, hy fortrout him sels net, hoewol er dimmen nei syn wyfke lústeret, as dy spilet en sjongt.
It is ek net wier, hwat bluisterige feinten sizze: de lysters flechtsje net as Eva spilet. Hwant itselde, dat harren driuwt, om de loft fol fleur to floitsjen, dat sit ek yn Eva, al kin hja har sa goed net uterje as de sjongers fan de bosken. Hja suchtet der wolris om en yn de Maitiid, as hôfsjongers en finken muzyk meitsje yn de bloeijende beammen, as de prot- | |
| |
ters brulloftsje en de lysters tsjin de ûndergeande sinne floitsje, dan plichtet hja to sizzen: sa goed moast men it ek kinne. De fûgels bigripe har lykwols better as mâltjirgjende feinten mei in greate mûle en in lyts forstân. It bart simmerdeis wolris, as op in mylde joun de doarren iepen steane en Eva sit foar 't oargeltsje, dat in swartlyster nei de top fan de greate parrebeam wjukkelt. In amerij harket er nei har en dan bigjint er út alle macht mei to jubeljen, sa klear en bliid, dat it fier oer de stille bosken sjongt.
Hartman hat har jit nea net freegje doarst, mar nou lûkt er de dryste skuon oan.
‘Spylje jo wolris op it oargel, Getsje? Mei 'k it ris hearre?’ Getsje sjocht him skerp oan. Hja spilet net foar in oar en binammen net foar kweajonges, dy't har letter faeks útgnize. Dy skreauwerige feint fan Jetse slachter mei syn reade, spotske troanje, trunet har ek wolris oan, mar hy sil it net bilibje, dat Eva foar him spilet. As hja lykwols yn de kleare blauwe eagen fan Hartman sjocht, bigrypt hja, dat dit hwat oars is. Hja giet oerein en skoffelt nei it oargeltsje.
‘Dû moatst sjonge,’ seit hja.
‘Goed, mar jo ek mei.’
En dan bigjint it nuvere konsert. Eva har stive fingers spylje lenstimmich psalm 42. Hurd en frij rau is it lûd fan it âld ynstremint, Eva's stimme bevet, as hja mei lichte draeikes de wurden sjongt, dy't har sa djûr binne. Mar Hartman set yn mei syn hege, suvere jongesstim, dat it lûd troch doarren en finsters kringt en Adam en Harmen yn it hôf mei greate niget harkje. As hja it út hawwe, seit Eva:
‘Jonge, hwat kinstû sjonge, it giet my kâld by de rêch del.’ ‘Er ruist langs de wolken,’ folget en noch in pear lieten en dan is 't út. Muzykkenners soene skodholle hawwe, as hja it heard hiene, mar de ingels hawwe faeks mei blydskip harke nei dit konsert fan in heas oargeltsje, in draeijerich âld wyfke en in jubeljende jonge. Ingels en swartlysters bigripe soks better as muzykmasters.
| |
| |
‘It wurdt myn tiid, Getsje,’ seit Hartman, ‘ik moat noch nei oare klanten.’
Getsje bitellet him en dan set er ôf, floitsjend as in fûgel.
Op it sânpaed hellet er Harmen ten Brink yn, dy't efkes nei hûs moat om in pear sekken to heljen.
Harmen is in jier of sechstjin.
‘Keardel, lytse winkelman, hwat kinstû sjonge,’ seit er. ‘It harke nuver: it krassen fan it âld oargel, Eva har úthalen en dû dêrby. Mar mei-inoar wie it moai. It gyng Adam, dy't net in bêst sin hat hjoed, as lij wetter yn de earen.’
‘Hat er gjin bêst sin, hjoed? Neat fan murken, ik haw noch trije moaije appels fan him krige.’
‘Né, dû stiest yn in goed bledtsje, mar fan 'e moarn ha wy hwat bilibbe, ik ha my forgriemd fan nocht, jonge, en ik laitsje my noch siik as ik der wer oan tink.’
‘Hwat dan?’ freget Hartman nijsgjirrich.
Dan fortelt Harmen. Warbere Wiger swalket wer troch de kontreijen mei syn bakje en syn wûndere forhalen. Fan 'e moarn om tsien ûre stie er by de doar en hie harren wonken. Hy hie nou sa hwat seldsums by him, dat moasten hja allegearre sjen. Doe't er it kistke iependie, lei der in âlde kromme dolk yn. Syn soan hie dy meinommen fan Java. Dat bitsjutte op himsels neat, mar it bisûndere wie: dizze dolk wie in healjier lyn noch it persoanlik bisit fan de sultan fan Soerakarta. Ale, dy't alle séën bifart en him yn de hiele wrâld rêdde kin, hie mei syn kaptein en in pear ofsieren in feest meimakke yn it paleis fan de sultan.
‘Hwat sizze jo dêr, fan de s...?’ hie Eva brimstich frege. ‘Ik sei fan de sultan, frou. It wurd is my ek raer genôch, mar yn de tael fan dy lju bitsjut dat safolle as boargemaster.’ Hawar, de kaptein en de ofsieren hiene elk in ridderlint krige en de boargemaster fan dy frjemde stêd hie Ale ien fan syn dolken meijown as oantinken. Ale wie fan doel, om dit kostbere stik antyk oan it Koloniael Museum yn Amsterdam to skinken, mar Wiger hie sein, dan woe hy der earst in reis
| |
| |
troch Gaesterlân mei meitsje. Hy ûnderfoun fan de Gaesterlanners safolle waerme freonskip, dat er miende, harren dizze deugd dwaen to moatten. In pear sinten foar de reis en de muoite soe er al tofreden mei wêze, hoewol er der perfoarst net om freegje woe.
Wiger hie in grou prûmke efter it wang en flybke sa nou en dan it hôf yn, ta greate argewaesje fan Eva. Adam en Eva meije him foar har eagen net sjen en neame him in skoaijer en in waermmielrinder. Eva socht krekt yn har knipke nei in sint, om fan him ôf to kommen. En doe barde it. De greate wite hoanne, dy't in pear trêd fan harren ôf stie, hearde yn de fierte in maet sjongen, stiek de kop yn 'e hichte en bigoun lûd to kraeijen. Op itselde stuit krige er in brune stream tusken Wiger syn tosken wei op 'e kop en yn 'e snaffel. It lûd smoarde 'm yn de kiel en hy gyng wol trije slaggen yn 'e rounte. Eva skriemde 't suver út: myn skoane hoanne! En Adam, wyt fan lilkens, hie Wiger by't skouder nommen en hjitten: myn hiem ôf en set der noait wer in foet op. Wiger roun skodholjend en protteljend fuort en biklage him, dat in earm minske it gelach bitelje moast foar de dommens fan in hoanne. Harmen wie mar gau yn syn appelbeam klâdde, om him feilich út to laitsjen.
Hartman skattert it út om dit brike forhael. Nou bigrypt er, hwerom as Adam gjin prûmkers forneare kin. Hy sil 't grif oan de mannen fan Uncas fortelle. Mar ek, dat er mei Eva songen hat. Hy fynt it beide kostlik: dat sjongen by it oargeltsje en dat ûngelok mei de hoanne. Mei in fleurich sin trapet er de leanen troch, alle wyskes floitsjend, dy't him yn 't sin komme.
|
|
Auteursrecht onbekend