Roseliins oochies, ontleedt

[p. 151]

LIX.

⁺ VOor trouvve liefd staen 's Hemels deuren op.

Gevvis, ick voel't. Mijn Zielle stijgt ten top
Der Goden-opper-vreugde-Zael:
Verlost van't vlees, en vvereld-quaell,
Selfs voor mijn dood; veracht ick 't gêen
De vvrecke Werld besit te leen.

De bleecke Doodt en heeft geen deel aen my.

Persephone, stapp vry mijn deur voorby:
Mijn vlugge geest en smoorje niet
In d'eeuvvige vergetel-vliet;
Schoon 's Nachts Gesusters sneden af,
Den draed, die my het leven gaf.

Nu, nu vergaen de vvolcken van mijn breyn:

Een haylig vuyr maeckt mijne geesten reyn:
Den svvacken mensch staet aen een zy:
De Ziell, van 's lichaems banden vry,
Vliegt op de vlercken van de Minn,
De aerd rond om, ten Hemel in.

Daer leeft en svveeft sy by de hayl'ge Schaer,

Die Venus minne-vvetten nemen vvaer:
Waer Cypris vveelde-vvereld drayt,
En sy haer gulden Scepter svvayt:

+ Stemm, La serbande.

[p. 152]

 

Daer rustse in Diones schoot,

 

Ontlast van allen minne-noot.

 

Daer pinck-oogt s'op den held'ren Oogen-schijn,

 

Van mijn Godin, mijn rose ROSELIIN:

 

Voor vvien sy haer ter aerden leyt,

 

En stelt voor haer hoog-vvaerdigheyd

 

Haer selven tot een minne-pand,

 

Haer selven tot een Offerhand.

Syt Jonck.