Roseliins oochies, ontleedt

[p. 129]

XLIV.

⁺ ROSELIINE,

Wit van mijn eerste minne,
Vonck van mijn brand:
'T uyr van quijnen,
Voor mijn verliefde Sinnen,
Is by de hand.
Eylaes! ick sie den hatelijcken dag,
Dat ick sal moetten
V, Lief, begroetten,
Met dit onsoette,
En troosteloos adiu, adiu, adiu, ah! adiu, adiu, ah! ah!

'T soet vermaken

Dat'ck eertijds heb gesogen
VVt u gesicht,
Sal nu maken
Dat jeugd, en vreugd sal droogen.
Als ick het Licht,
Als ick de Sonn van uvve OOGEN derf,
Als ick die loncken,
Die door haer voncken
Mijn Zieltje schoncken
Haer 's levens kracht, verlies, verlies, verlies, als ick haer verlies, ick sterf.

+ Stemm, Herderinne, O waerde blom, &c.

[p. 130]

 

Dan Godinne,

 

Schept gy een vvelgevallen

 

In hem, die heeft

 

Vvve minne

 

Gekosen boven alle,

 

Wat leven leeft;

 

Raept gy een lust uyt syn gespierde jeugd;

 

Wilt dan 't vermogen

 

Van uvve OOGEN

 

Aen niemand toogen:

 

Maer spaert voor hem alleen, alleen, alleen, spaert die ongemeene vreugd.