Roseliins oochies, ontleedt

XLV.

⁺ 'TGêen door Natuyrs bedvvang,

En strenge vvinters prang
In schrale aerde-kuyllen
Ley voor dood,
Laet nu de aerd vve'er puyllen
Wt haer schoot:
'T veld, in vveeldrige jeugde,
Verheuchelijcken groeyt:
'T venus-kruyd
Willig spruytt:
Tullepaen,
Maioraen
Op't çierelijckste bloeyt,

+ Stemm. Voogdesse van mijn Ziell.

[p. 131]

 

En vult d'Oogen met vreugden.

 

'T Vee voelt een nieuvven gloed,

 

In het vervrosen bloed;

 

En huppelt door de vveyden,

 

Vrolijck he'en:

 

Niets siet men treurig vveyden,

 

Meer alleen.

 

VVatte minn'lijcke kuyren

 

Rechtt 't geylle Geytjen aen,

 

By den Bock:

 

Wat versock

 

Doet den Ram,

 

Aen het Lam;

 

Op dat het sou verstaen

 

Syne tochtige vuyren.

 

Maer niet alleen het Vee:

 

D'Hardertjes voellen't mé,

 

Met hare Harderinnen;

 

Dies, in't Veld,

 

Niet dan de soette minne

 

Werd gespelt.

 

Coridon, vol vernougen,

 

Prijst syn begaefde Bruyd.

 

Tyter klaegt

 

'T gêen hy draegt.

[p. 132]

 

Galathéé

 

'T minne-vvéé

 

Door't Ooge-loncken uytt;

 

'T gêen haer tong niet sou vougen.

 

'T lieft alles, en het leeft:

 

Maer 't leven my begeeft;

 

Doordien mijn lieve Leven,

 

ROSELIIN,

 

VVil sonder lieven leven.

 

VVatte pijn!

 

'T sachte kruyd, Vee, en Mensche

 

Voelt 't soelle Lent-vertoog.

 

Maer mijn Ieugd

 

Nimmer vreugd

 

Scheppen kon

 

VVt haer Sonn,

 

T'vvijl ROSELIINTIES OOG

 

My na koelt' heeft doen vvenschen.