Wtleiding.
ZOo haest de Minn een eynd gaf aen haer rede,
Die vry te lang de Wijsheyd had bestreden,
En haer misbruyk, en schijn had bloot geleyt,
(Alzoo zy aen haer wezen niet en heyt)
Heeft Pallas we'er gedaen haer lippen open,
En om verlof aen Jupiter geropen;
Dat zy haer kracht, haer deugd, en waerde doch
Mocht scheyden van't misbruyk, schijn, en bedroch.
| |
Maer Jupiter, die, door Cupidôs treken,
T'wijll d'eerstemael Minerva was aen't spreken,
Zijn' oogen op een aerdsche Schoonheyd had
Geleyt, en die nu heel zijn hart bezat,
Heeft, om den loop aen zijne lust te geven,
Minervâs be'e ontzeyt; quansuys, gedreven
Door kortheyd van den dach; die nu al meest
Den tijd gerocht der Goden avond-feest.
Hy zag ook dat den Wijn-god, wel beschoncken,
Het meeste van 't geding had zitten roncken;
Dat 't grootst getal, ook redelijk vervolt,
T'wijll Pallas sprak, meest had geknicke-bolt.
Hy zag ook, aen der Goden kreuk'lig wezen,
Dat haer 't verleng niet aen-genaem zou wezen:
Waerommen heeft te zaem 't Pleidoy gekortt,
En 't vonnis, tot bequamer tijd, geschortt.
Maer dezen tijd, gewenscht van vele Vromen,
Tot vonnis-uytting, is noch niet gekomen:
Waerom steeds noch de waere deugde schuylt,
En lust, bedroch, en schijn zoo welig puylt.
O! Goden, die de zaken hebt in handen,
Laet eens 't gemoed ter rechter deugde branden;
Bevonnist eens het juyste onderscheyd,
Dat in't bedroch, en ware deugde leyt.
Wilt 't deugden-loon, geleyt in uwe handen,
Niet, door gevley, aen deugdes schijn verpanden;
Trekt, na verdienst, u toe-geleyde lijn;
Zoo mag de deugd eens recht behartigt zijn:
Wilt, ongekrookt door grooten, vrienden, magen,
U zucht alleen de waerdiger toe-dragen;
Zoo mag de lust tot Pallas zijn ontwaekt;
Die nu alom aen't dooven is geraeckt.
UYT.
|
|