Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 290]

XCI.
De ijdelheid der rijkdommen.

Daar zijn geen saucen die zoeter doen smaken
Als doet de honger die 't alles maakt zoet,
Daar is geen suiker die 't drinken doet maken
Zoo zoet en lieflijk, als dorste wel doet.
Ook kan om schatten de magtigste vorst
Niet koopen honger noch zoeten dorst,
Want deze beide zijn meerder in weerd'
Als al de schatten hier op der eerd.

Iemand verlekkerd op zoete lusten
Schudt vrij zijn bedde van pluimen wel zacht,
Nogthans zal hij niet vrediger rusten
Als eenen boer slapend op 't stroo bij nacht.
Men kan om schatten noch grooten rijkdom
Geen slaap bekomen in eigendom,
Noch ruste koopen: ja 't is altemet
Dat rijkdom zelve den slaap belet.

En ook een mantel die rammelt van goude
En blinkt gelijken de mane nu vol,
Beschut niet meerder voor bijtende koude
Als slechte kleêren van schapen haar wol.

[p. 291]

 

En ook de huizen aan de hemelen hoog

 

Dekken niet beter, noch schuilen droog

 

Als eenen stulpjen of boeren hooischuur,

 

Het hout is wermer als steenen muur.

Ook smaakt het drinken uit gouden vaten
Niet zoeter als uit eenen pot van aard:
Zij smaken de min in hoogere staten
Niet zoeter als of er een huisman paart:
En groote kassen vol zilver gestouwd
Zijn niet van nooden tot onderhoud,
Een mensch zal leven van 't gene hem voedt,
Maar nooit zijn dage van overvloed.

Daarom Zoo zijn het verdwalende menschen
Die altijd woelen om rijkdom met smert.
Ik wil betrachten, en meerder niet wenschen
Als nooddruft ende genoegen in 't hert.
Want ik en brogte ter wereld gansch niet,
Niemand in 't sterven behoudt er iet.
Derhalve niemand die meerder en heeft
Als dat alleenlijk daar hij van leeft.

Het zingende Nachtegaaltje, bl. 72.