Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 282]

LXXXVII.
Dartelheids ongeluk.

Die 't zeiltjen voor geen onweêr reeft

Of strijkt bij stuure vlagen,

Als mast en steng door 't stormen beeft,

Zal ligt zijn doen beklagen.

Beklagen, lacy! maar om niet,

De kans is heel verkeken,

Hoe bang, hoe treurig dat men ziet

Men blijft in 't werrik steken.

De sloep moet op een lager wal

Aan honderd einden stoten,

Daar moet men met het droef geval

Om dood of leven loten.

Zoo ziet men ook een jonge maagd

Wanneer ze 't dartel mallen

Van looze kwanten staêg verdraagt

Ellendiglijk vervallen.

Zij raakt heur roem en luister kwijt

Door onbeschreumde handen,

En of ze daarna bitter krijt,

Geen na-wee dekt de schanden.

Zij moet met honderd oogen zien

Op al de looze grepen,

En in 't beginsel weêrstand biên

Of 't is vergeefs gepepen.

[p. 283]

 

Haar kwelling groeit van dag voor dag,

 

Zij leeft als zonder leven,

 

Om dat ze, toen zij 't onweêr zag,

 

Haar zeil niet wist te reven.

jan soet, Maagdenbaak, bl. 224.