Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 279]

LXXXV.
Het zoetste.

Aan den boord eens helder beekje
Zag de teed're Rozemond
't Water in een luchtig streekje
Zachtjes vlieten langs den grond:
Dus gaan onze lentedagen,
Sprak zij, onverhoeds voorbij,
Laat ons die de Min opdragen,
Dat's de zoetste lekkernij.
-
Even als men 't vallend water,
Dat langs de oevers heenen vliet
En voorbij stuurt met geklater,
Nimmer wederkeeren ziet:
Zoo gaan ook de aanvalligheden,
Als haar luister is gedaan,
Schielijk heen met snelle schreden,
En haar glans groeit nooit weêr aan.
-
Alles werkt, en voedt verlangen,
Niets is vruchteloos gemaakt;
Minnen, en zijn wensch t'erlangen,
Is het lot daar elk naar haakt:

[p. 280]

 

Phoebus koestert d'aardsche dalen;

 

't Daglicht stelt Aurora in;

 

De oever moet de zee bepalen,

 

Maar het hart is voor de Min.

De Zanggodin aan 't Y, I. bl. 31.