Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

LXXIX.
De Conscrit.

Hoort hier de droeve klagten aan
Van eenen zoon tegen zijn moeder,
Die moet naar het slagveld gaan.
De zuster weent met haren broeder,

De vader vol bezwaren,

Hij zei: mijn liefste kind,

In uwe kinderjaren

Waar hebt gij dit verdiend,

Dat gij van ons moet scheiden,

Scheiden voor uw leven?

[p. 265]

 

Mijn hart dat zucht. Mijn hart dat zucht.

 

Gij zijt, helaas! uw moeders eerste vrucht.

 

 

 

De moeder roept: ach liefste kind!

 

Moet gij gaan onder de soldaten?

 

Ik heb u van jongs af zoo teêr bemind,

 

Moet gij uw moeder gaan verlaten!

 

Ik heb u met mijn borsten

 

Teêrhartig opgevoed.

 

Het zal mij 't leven kosten,

 

Mijn eigen vleesch en bloed.

 

Van uw achttiende jaar

 

Moet gij de wapens dragen,

 

Ach wat verdriet, (bis)

 

Dat menig moeder van haar kinders ziet.

 

 

 

Ach! had ik u in uw jonkheid

 

Liever aan de aarde moeten geven,

 

Dan was ik van dien druk bevrijd;

 

Ik voel mijn bloed en aders beven.

 

Moet ik u zien marcheren,

 

Met uw kinder verstand,

 

Uw leven gaan riskeeren,⁺

 

En tegen den vijand

 

Strijden in het veld,

 

Dien ik zoo teêr beminde!

 

Mijn zoontje klein, (bis)

 

Moet gij gescheiden van uw moeder zijn?

 

 

 

Moeder het is mijn droevig lot;

 

Zuchten en klagen kan niet baten;

 

Peinst dat het is de wil van God

 

Dat ik mijne ouders moet verlaten.

+ wagen,

[p. 266]

 

Vertroost u, lieve moeder!

 

En, vader! hebt geduld,

 

Zuster bid voor uw broeder

 

Als gij bepeinzen zult

 

Dat ik ben in den strijd.

 

Ik zal den zegen vragen

 

In mijn gedacht: In mijn gedacht:

 

Dat God mij zal verleenen moed en kracht.

 

 

 

Kind! vertrek in den naam van God,

 

'k Zal u de benedictie geven,⁺

 

En zijt geduldig in uw lot,

 

De Hemel spaar uw teêr jong leven.

 

Wilt aan uw vader vragen

 

Een zegen voor het lest,

 

Gelijk gij alle dagen

 

Gehoorzaam zijt geweest.

 

Gij blijft toch ons kind.

 

Adieu mijn eerste zoontje,

 

Van achttien jaar: (bis)

 

Vertrek met de andere jonkheid al te gaêr.

Los blaadje van het jaar 1808.

+ zegewensch