Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

LXXVII.
De bemoedigde Ambachtsman.

Het lieve schoftuur slaat, te regt

De wensch van d'ambachtsman:

Nu in de schaduw neêrgelegd,

Hoe smaakt de rust mij dan!

[p. 262]

2.

 

Het was van daag ook vreeslijk heet,

 

Er liep, van toen 'k begon,

 

Van mijn gezigt een stroom van zweet,

 

Als lag in 't hoofd een bron.

Wat de arme man niet lijden moet,

Voor die niets doende liên,

Die wij, voor lout'ren overvloed,

Zich moede rusten zien!

'k Dacht dikwijls, (dan, 'k had ongelijk,

Hetgeen ik gaarne erken)

Waarom of ik ook niet zoo rijk

Als zulke menschen ben?

Maar mij viel in: God vond het goed,

Dat is u toch bewust;

En 't stukje brood smaakt dien slechts zoet

Die na den arbeid rust.

Met alles is 't, na korten tijd,

Op de aarde toch gedaan,

Dan vangt, ter vrolijke eeuwigheid,

De heilige avond aan.

[p. 263]

7.

 

Daar zijn wij allen weêr gelijk,

 

Daar kent men druk noch kruis,

 

Het werk is af, en arm en rijk

 

Gaat om zijn loon naar huis.

Uit een blaauwboekje.