Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 253]

LXXII.

Ik schouw de wereld aan
En naar gewoonte gaan,
Ik zie vast alle dingen
Zij zijn dan groot of kleen,
Maar ik, eilaas! alleen
Blijf vol veranderingen.

De dag die voert den nacht,
Het windje lispelt zacht
Over de groene dallen,
Het woud de bergen siert,
Maar ik ben heel verkierd
En blijf verkeerd in allen.

De zon naar d'onde sleur
De doode kruiden deur
Zijn hitte doet verrijzen,
Die doen haar op en blij,
Maar wie kan toch in mij
Levendig leven wijzen.

Het teere zwakke gras
En 't vrolijke gewas
Bedijdt bij douw en regen
Die 't dorstig aardrijk voedt,

[p. 254]

 

Maar wat dat mij ontmoet

 

't Is nimmermeer te degen

Het wild gedierte springt,
't Gevogelt dartel zingt,
De woeste nimfen voegen
Gebloemd zich aan den dans,
Maar kruid noch rozenkrans
En kan mijn lust genoegen.

Een ander krijgt de loop
Van Saters overhoop
Vervolgt aan alle zijên,
Dat luttel nimfen kruist,
Maar ik ben niet verkuist
Met haar brooddronken vrijen.

Het geile vee naar lust
Zijn honger plegtig bluscht,
Van steile rotsen vlieten
De beken zeewaards in,
Maar ik draag leide min
En kan ze niet genieten.

Bruilofts-banket, bl. 18.