Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw


LXIV. 't Vrolijk gevogelt tiereliert, En vast op zijn pluimpjes zwiert Ginds en weder, Op en neder Door de blaadjes vocht besproeid, Daar 't zijn leedjes rust, vermoeid. 't Zilverig maantje duikt in zee Met haar trony hallef snee, Bij de menschen Die'r na wenschen, En met arbeid zijn 'verlaên, Onder den graauwen Oceaan.
[pagina 239]
't Zonnetje jeugdig mij ontmoet, Dat, zoo 't schijnt, de aard begroet Met zijn stralen, Die nu dalen Matig heet, niet al te zeer, Maar des middags brandt hij meer. De vlugge diertjes wederom Wenschen Phoebus wellekom Met haar zangen, Zij verlangen Naar zijn gulden glanzig hoofd, Dat de zwarte nacht verdooft. Al de bloempjes fris en groen, Door hem sierlijk opendoen Hare bladen, Die verladen Zijn met 't zilv'rig kleed bedekt, Als een nevel dik vertrekt. Vrolijke nimfjes van het woud, 'k Ruild' deez' staat niet om het goud Van de hoven, Die maar slooven Om een staat, of vuile lust, Die nimmer gunt haar ziele rust. a. pietersz. craen, Pastorellen in de Amsterdamsche Pegasus, bl. 165.