Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

LXI.
De snelligheid des Tijds.

Gelijk een vogel die daar heenen
Vliegt, met een' wakkren snellen vlugt:
Of als een mist, in haast verdwenen
Voor 't aanschijn van de blaauwe lucht,

[p. 232]

 

Zoo is ook even

 

't Loopen van de Tijd

 

En van ons leven,

 

't Zij men is verblijd,

 

Of droeve smerten lijdt.

De nacht die kringt den dag van stede,
Zoo doet de dag den nacht ook meê,
De winter en de zomer mede
Die drijven ook malkaèr van steê.
En al de vreugde
Van des werelds zoet:
De groene jeugde,
En haar blij gemoed
Vergaan gelijk een vloed.

Schoon iemand op den troon geklommen
De wereld had in zijn bedwang,
Nog stut hij niet door groote sommen
Van ijzeren volk de Tijd haar gang.
Ja zelfs zij allen
Zouden door de Tijd
Haast nedervallen,
Want het is een strijd
Die 't alles nedersmijt.

Dit wordt terstond ons voorgedragen
Zoo haast men in den Bijbel leest,

[p. 233]

 

Daar staat van de zes eerste dagen,

 

't Is avond en morgen geweest:

 

Omdat de zaken

 

Des werelds, in 't kort

 

Een einde maken,

 

Gelijk de dag wordt

 

In duisternis gestort.

Alleen wordt d'avond niet beschreven
Op 't lest van den zevensten dag,
Omdat ons afbeeldt het leven,
Dat nooit de Tijd afsnijden mag.
Bouwt dan uw zinnen
Niet op ijdelheid;
Maar wilt beminnen
't Geen omhooge leidt,
't Welk blijft in eeuwigheid.

Het zingende Nachtegaaltje, bl. 122.