Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 230]

LX.

Een oude fabel van lange wijl
Stelt ons Cupido voor,
Dat hij met zijne boog ende pijl
Des minnaars hert schiet door,
Waaruit terstond de minne zwelt
En maakt dat hij zijn liefde op iemand stelt.

Men stelt hem met een fakkel in d'hand,
Gevuld met brandend licht,
Daardoor hij terstond in 't ingewand
Een minnevlamme sticht:
Zij schild'ren hem ook als een kind
Zonder gezigt, en beide oogen blind.

Die dit versierde zeer grootelijks loog,
En die 't gelooft is mal:
Een kind, een fakkel, een pijl, een boog,
Die doen hier niet met al:
De minnevlam, die zoete brand
Die komt ons toe van een heel ander kant.

De minne die zijnen scherpen schicht
Mij tot de ziel schoot in,
Kwam aangevlogen uit het gezigt
Van haar die ik bemin.

[p. 231]

 

Haar zoet en minnelijken oog,

 

Was 't altemaal, de pees, de pijl en boog.

De fakkel die mij in mijne jeugd
Het herte stak in brand,
Dat was haar reine en witte deugd
Haar zeden en, verstand:
En daar kwam ook haar, schoonheid bij,
Waarbij Heleen niet te gelijken zij.

Maar Cupido die en was er niet,
Hij heeft mij nooit geplaagd,
Maar die mijn hert heeft in haar gebied
Dat is een jonge maagd:
Ik zwijg wie 't is: maar zegge zoo:
Mijn liefste is nu zelve Cupido.

Het zingende Nachtegaaltje, bl. 78.