Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

XLVIII.
Klachte van Cupido.

's Nachts toen een blaauw gesterde kleed

Bedekte 't bruin gewelf,

Dacht mij ik zag een kind dat kreet,

En 't was Cupido zelf,

Die sloeg vast zijn gezigt omhoog

En klapte in zijne handen:

Ach! zeid' hij, ik wil mijn pijlen en boog

Van stonden aan verbranden.

't Wicht klaagde nog hoe langs hoe meer,

De tranen berstten uit

[p. 201]

 

En rolden bij zijn wangskens neêr,

 

Hij maakte een geluid

 

Dat 't allerhardste hert van steen

 

Zou tranen moeten braken:

 

Ach! zeid' hij, wanneer zal ik het yder een

 

Te passe konnen maken.

 

 

 

Zie ik eens herders armoed aan

 

En dwing eens konings kind

 

Dat hij deur liefd na haar te gaan

 

Met al zijn schat begint,

 

Zoo houd ik regel, maat noch reên,

 

Ik kan geen g'lijke raken:

 

Maar hoe zoude ik toch het konnen ieder een

 

Zoo naauw te passe maken.

 

 

 

Zoo ik dan twee gelijke voeg

 

In rijkdom bij malkaêr,

 

Zoo is 't: was hij niet rijk genoeg

 

Al vrijdde hij een aêr?

 

Een schoon, hoewel van midd'len kleen,

 

Zoo mogt haar armoed staken:

 

Maar hoe enz.

 

 

 

Voeg ik dan t'zaam twee ongeleerd,

 

Om 't smalen eens te ontgaan,

 

Zoo is 't: ei ziet, dit 's regt verkeerd,

 

Dees heeft hij niet gedaan.

 

Was nu nog één wijs van hun tweên

 

Die mogt voor d'ander waken:

 

Maar hoe enz.

 

 

 

Zoo ik dan die ik 't wijste ken

 

Voeg bij een slechte meid,⁺

+ onnoozele

[p. 202]

 

Is 't voort: nu heeft een wijze hen

 

Een ei in 't riet geleid.

 

Hetgeen hij prijst, zal, zoo ik meen,

 

Zijn wijf wel dapper laken:

 

Maar hoe enz.

 

 

 

Zoo ik dan twee geleerde pijn

 

Te voegen, om een prijs,

 

Zoo is 't: deez twee die zullen zijn

 

Een iedereen te wijs.

 

D'een' geeft hij 't al, en d'ander geen,

 

Waar mag het wicht naar haken?

 

Maar hoe enz.

 

 

 

Hier heb ik dikmaals om getreurd,

 

En menig traan gestort,

 

Dan, 't mij nog langs hoe meer gebeurt,

 

Daar nog geen eind af wordt.

 

Mijn hooge lof wordt staâg vertreên,

 

Men poogt mij 't al t'ontschaken.

 

Maar hoe enz.

 

 

 

Want g'lijk die aan den weg iet bouwt

 

Veel aanstoots lijên moet,

 

Zoo ook denzelfden regel houdt

 

't Geen men in 't vrijen doet.

 

Als de een zegt ja, zegt d'ander neen,

 

Dit zijn al de oude zaken.

 

Maar ik denk, hoe zoude ik het ieder een

 

Te passe konnen maken.

 

 

 

Uit was 't. Mits schoot hij mij een pijl

 

En teeg voort op de reis.

[p. 203]

 

Hij lachte, dies ik in der ijl

 

Hem peurde naar zijn vleisch,

 

Maar hij vloog voor den nikker heen

 

En liet mijn hert staan blaken:

 

Komt het dus, dacht ik, dat gij het ieder een

 

Niet kunt te passe maken.

Apollo of Ghesang der Musen. en starter's Lusthof.