Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 183]

XL.
Mei-lied.

Zoo ras de Winter bar aflaat
d'Aarde te omhelzen koud en kwaad,

Met zijne stuursche vlagen:

Komt ons de Lente zacht en zoet,

Die haar de borst op doet

Door verliefde dagen.

't Zoele windetjen uit den zuid
Blaast nu veel blijê bloempjes uit,

Rozen en violetten,

't Lacht al den hemel gunstig aan,

Elk loofje versch ontdaan

Voelt minn'lijke hetten.

't Klein leeuwerikke tiereliert,
Adieu, adieu! al hooger zwiert;

Ook 't distelvink en 't sijsje

Loozen uit haar verliefde krop,

In eik en myrthe-top

Menig lieflijk wijsje.

Zelfs 't vriendelijk en zacht gemoed
Der teedre nymfjes wordt gevoed

[p. 184]

 

Met nieuwe heete vlaagjes,

 

't Lacht al in dezen zoeten tijd,

 

Ja 't schijnt de hemel lijdt

 

Lieve minneplaagjes.

Ofschoon de wereld opgepronkt,
Zich dus nu te eenemaal verjonkt

Door togtjes van de minne,

Nogtans niet eenen vonkjen heet

Zijn uitbreidsels deed

In mijn juffrouws zinnen.

Waant gij dat dit uw ligchaam sier,
IJskoud (hoewel 't in mij sticht vier)

Heeft nog een' Mei te wachten?

Denkt vrij, indien gij u eens laat

Ontglijên dit sieraad,

Vruchtloos zijn uw krachten.

Want u dan 's Zomers heet gestraal
Ligtlijk deez jeugdigheid onthaal',

Ook d'Herrefst, stuursch van weken,

Zal u deez' kaakjes, vlechtjes blond,

En deez' koralen mond

Allengs doen verbleken.

a. pietersz. craen, Pastorellen in de Amsterdamsche Pegasus, bl. 163.