Letterkundig overzigt en proeven van de Nederlandsche volkszangen sedert de XVde eeuw

[p. 133]

XX.

Windeken daar dit bosch af drilt
Wijst mijn brak toch op het wild

Dat ik jage,

Spreid die hage

En die telgjes van malkaêr,
Mooglijk zit mijn nimfje daar.

Nimfje zoo haast als gij vermoedt
Dat mijn gang tot uwaarts spoedt,

Gij gaat schuilen

In de kuilen

In het naauwste van het woud
Daar gij met regt vervaard zijn zoud.

Vreest gij niet dat de Saters daar
U eens mogten nemen waar

En beknellen,

't Zijn gezellen

Die wel nemen t'uwer spijt,
Daar u de herder lang om vrijt.

Zonder te duchten dat in 't kruid
Dikmaals slangen glad van huid

Zijn verholen,

Gij gaat dolen,

Maar nogtans hoe zeer gij vliedt,
Dat gij mij haat en dunkt mij niet.

Want toen wij laatst van savonds laat
Zongen tot den dageraad

[p. 134]

 

Met malkander

 

D'een door d'ander',

 

Tot den dans ik u verkoos,

 

Bloosden uw wangen als een roos.

 

 

 

Mompelen hoorde ik op dat pas

 

Dat het geen kwaad teeken was,

 

En wanneer ik

 

Zeer begeerlijk

 

Kussen kwam uw mondeken teêr

 

Repten uw lipjes, docht mij, weêr.

 

 

 

't Weigeren en de afwezigheid

 

Voegt zoo wel niet als men zeit,

 

Voor de vrouwen,

 

't Kan haar rouwen,

 

Die geboden dienst versmaadt,

 

Wenscht daar wel om als 't is te laat.

Uit eene Geschreven Verzameling, voor M. de Wit, a^o 1593.