|
| |
| |
| |
21. Fekansie.
Wie viege-n-in kiskes, zoe zien ze geprop
In treine, die gleuje-n-en breuje;
Ze blooze-n-en puffe en veege de kop,
Boe-op weer nuij pèrrelkes bleuje.
'n Dampbad van minseloch, plakketig-veis,
Van Eau-de-Cologne, zoer-vergange,
Van pinkers en toubak en ‘snóp-veur-de-reis’,
Blijf vèttig en pappetig hange.
't Is veur te vergoon van de hits en de staank,
Mer 't heet veur hun gein importansie;
Toes woorte z' alliech van de hèllef al kraank,
Noe gief 't niks, ze zien op fekansie!
De weeg is vol zon en de berreg is steil,
Ze loupe mèt groete étappe;
Ze zien pas haaf-weegs en al noe wie 'nen dweil,
En oore nog moote ze stappe.
De veldfles is leeg, ze vergoon van d'n doors,
Dao's niks in d'n umtrèk te kriege,
De stöb laojt ziech op hun geziech tot 'n koors,
Ze snakke nao aossem en zwiege.
Toch weurde de bein mer opnuij weer geluf,
Wat maak veur 'ne kier zoe'n distansie;
Toes höbbe ze veur zoe'n strappats geine puf,
Heij wel, want ze zien op fekansie!
De kamer in 't boere hotèlke is klein,
Ze ruuk nao de mèstem, de keuke;
De bèdsjes zien smaal en zoe hel wie de stein,
Et wiemelt van vleege, die jeuke.
| |
| |
De nach is onröstig, me woelt en me drejt,
't Is dóf en de möGGe die steke,
En kump taan de slaop, ouch t'n haon kump, dee krejt,
Van eelend krup m' onder de deke.
Toch steit me weer op, wel neet fris, mer vol mood,
Me slik al die boere usansie;
Toes gaof zoe éin nach wel veur weke koed blood,
Heij neet, want me is op fekansie!
D'n toer door 't Museum is tej en zoe laank;
‘Dao weurd miech alwijl get gesjèlderd’!
Bek-aof röste z' evekes oet op 'n baank,
Ma kiek op et lès wie verwèlderd.
Pa leus vreemde naome, boe 'r niks van onthèlt:
‘Er moot toch zoe get tevaan wete,
En 'r is veur z'n kinder veural d'rop gestèld.’
Dao vraog eint: ‘Ma, goon ver haos ete?’
Toes woort et museum nog noets neet bezeuk.
‘Wee gief veur wat tao hinG garansie?’
Op reis, da's get anders, et steit in de beuk,
En daan, m' is noe toch op fekansie!
Et regent aw wiever twie daog aon ei stök,
De gaste in 't hotèl zitte binne;
D'n traanzjee van kinder is lestig en drök,
Ze weite neet, wat te beginne.
Mama deit häör bès en verzint honderd-oet,
Mer 't lök neet, ze zien neet te paoje,
Papa gaap en rèk ziech en loert door de roet,
Wie d'eendsjes ziech lekkerkes baoje.
Toes is heer hiel streng en verdreug geine kik,
Mer heij is er vol toleransie;
Et höllep em toch niks, al maak heer ziech dik,
En trouwens, heer is op fekansie!
| |
| |
Iech zit bij miech toes in d'n hoof en geneet
Van blomme, kapalle en bije;
De zon brant wel heit, mer zjeneert miech toch neet,
Iech veul miech gelökkig, tevreije.
Iech weur neet gejaog, neet gesjöddeld, gepeers,
Iech hoof gein daog laank te steppeere,
Gein kinder, die ensele, zitte miech dweers,
Slech weer zal miech neet sjaggreneere.
Aoh, 'ch haw van natuur, mer iech haw ouch van rös.
Die vin iech heij in abbondansie,
Die maak mèt te zon miech et leve tot lös:
Ouch iech höb volop noe fekansie!
13 Augustus 1928.
|
|
Auteursrecht onbekend