Bonte blomme

[p. 158]

20. Zomernach.

Stèl is et, stèl, in zomernach.....

Lang had te groete zonnenheerd
Nog naogekäöld; mer wie verteerd
Waor al et vuur, heet moojer eerd
Häör kinder in de rös gebrach
En hèlt vol zörreg trouw de wach.
Veurziechtig heet ze 'n zwarte vach
Van ijl geweef, onveulbaar zach,
Boe-in toch eelk geluid versmach,
Hiel laanksaam op hun neergelag.

Ze waore gaw in sloemer, meuj
Van drök geleef in zongegleuj
De gaanse, lange, gouwen daag.
Wie vreug al waore z'aon de slaag!
Zoe gaw wie in d'n ooster fong
Ziech tuinde d'ierste vlammetong,
Waor eelk opnuij in volle fleur
Ze speu·l begós van lijn en kleur,
Tottat weer aon d'n euverkant
De zonneglood waos oetgebrand.

Noe slaope ze hiel vas, gezond,
Ze móffele ziech lekker rond,
E in hun druime zien ze tröG
Dee blouwen hiemel vol gelök.

't Is stèl, zoe stèl, dat me kompleet
Kint hure, wat te stèlte zeet.

[p. 159]

 

'n Inkel zöchske, noe en daan,

 

Te min, dan dat et steure kaan,

 

Leef eve-n-op en störf weer weg;

 

Et veult ziech sjijns heij neet terech.....

 

 

 

Daan is 't weer stèl, stèl wie d'n doed;

 

En alles rös, et good, et koed,

 

En alles rös, plezeer, sjagrijn,

 

Et goeddoen rös en ouch te pijn;

 

Stèl zien de traone, stèl de lach,

 

Stèl et gezaank en stèl de klach,

 

Stèl ouch t'n drök van 's levens vrach.....

 

 

 

Wat weldaod Gaods, de zomernach!

Juni 1928.