Bonte blomme

[p. 155]

18. Sernaad.

'n Bromvleeg en 'n mager möG,
Nog jonk en druimend van gelök,
Die brochte same 's aoves laat
In enen hoof ins ein sernaad.
Ze waore stabelgek verleef
Op twie sjoen ruuskes, slaank en leef.
Hun toene dreve door d'n hoof,
De möG zong fien, de vleeg mie groof:
‘Ziemziem’ góng 't leedsje van de möG,
‘Zoemzoem’ gaof tao de vleeg op tröG.
'n Mot doog deens es zaankpartij,
E vuurbieske heel 't leech opzij.
De kriek'le zaote gans verbaas
Te luustere in 't zoomig graas.

Et jongste ruuske, wakker nog,
Reep tot ze zuster: ‘Luuster toch!
Wie sjoen, dat zinge-n-in de nach.’
Mer d'ander: ‘Sjoen? Iech zal die, wach!
- Zèkt, laot us ezzebleef mèt rös!
Veer zien niks op tee zaank belös.
Gaot door mèt eure leim, en gaw!
Probeert tao-achter bij die aw,
Dee jongesgek, de Belzjemien,
Die hèlt van zoe'n sernaad mesjien.
Veur roeze zinge... geer? ... Aoh nein!
Dat maag te nachtegaol allein.’

Mei 1928.