14. Aon Joseph Hollman.
Nog zeen 'ch te zaol, tot beerstens tou gevöld,
Nog zeen iech tiech, de liewekop gehöld
In aureool van toen, de striekstek veure,
Nog zeen, nog huur iech tiech te snaore reure,
Um in verheve, onvolpreze stiel
Te geve-n-al de weelde van d'n ziel.
De jubel van de zonnekant van 't leve,
De höbs em us mèt volle maot gegeve,
De snikke van d'n elend, van de rouw,
Veer hoorte z'in de speu·l tot sjoev'res tou.
Daan troendes tiech es keuning van d'n toene,
Daan wis tiech us es keuning te beloene
En, woorste zelf es keuning ouch verweend,
Toch höbs tiech diene Keuning trouw gedeend,
Toch biste, in al de glorie van de leve,
Invoudig-weg Mastreechteneer gebleve,
Toch sjeen, al stóntste in nog zoe straolend leech,
Veur diech et helderste de Staar van Treech.
De wienrouk, rond t'n kuns umhoeg gestege,
Heet op t'n Treechter hart gei vat gekrege,
Want op te bojem van dat hart, hiel deep,
Laog e geveule, wat noets rözde of sleep.
Dat waor d'n trèk nao boeste waors gebore,
Nao wat nog leefde, watste al hads verlore,
Et heimwee nao 't meziek van moojerstaol,
Nao 't leve heij op awwerwètse sjaol.
| |
Noe kumpste tröG veur good, neet um te zinge
En mèt t'n cel us levensmoed te bringe,
Mer um te röste-n-in Mastreechter eerd
Van 't werrek, dat tie· leve heet geseerd.
Diech zölle Treechter klokkeklanke dèkke
En euver diech zal 't Treechter vollek strèkke
In dankbaarheid 'n zachte leefde-spreij;
Rös zach dus, veur altied, en rös in vreij.
5 Januari 1927.
|
|
Auteursrecht onbekend