Bonte blomme

[p. 144]

11. De blajer.

Ze kwijne, ze valle
Bij doezendtalle,
De blajer;
Ze krumpe, ze krolle
En euver hun rolle
De rajer.
Ze weike, ze rotte
Tot pappige klotte
In götte,
En 't ind van hun pijne
Is, datse verdwijne
In pötte.

Wat jubel veer hoorte
Nog korts, wie ze woorte
Gebore.
En noe? ..... al bekrete,
Oet minse hun wete
Verlore.
En dalek is 't wachte
Alweer op geslachte
Van nuije,
Die greuje, bezwieke
En d'eerd mèt hun lieke
Bestruije.....

Zoe kring'le de tijje:
't Is komme, gedije,
Geneete,
Mer 't leed van verblijje
Slut altied mèt: sjeije,
Vergete........

5 Mei 1926.