Bonte blomme

[p. 134]

5. Leid.

Leid is et vaal gedroch,
Oet Adams sjöld gebore,
Väöl iewe-n-aajt en toch
Nog niks aon gif verlore.

Leid kump es vals serpent
Us laanksaam tougeslope,
Terwijl veer, nonsjalent,
Us paoje nog mèt hope.

Leid naodert dèks van veerr'
Mèt olifante-passe,
En plettert us teneer
Tot levensmeuje masse.

Leid kin mèt tiegersprunG
Inins ziech op us smiete,
Um wèld, mèt eine vrunG,
Eus hart kapot te riete.

Leid sjut dèks, wie de gier,
Pielrech oet hoeger laoge,
Um 't hart us, kier op kier,
Mèt stökskes weg te knaoge.

Wee kós ziech veur et leid
En al z'n streke heuje,
Wee had oets et beleid,
Um aon zien mach t'ontgreuje?

Wee wis sints 't Paradies
Z'nen aonval aof te were,
Wee eind'lik won de pries,
Door 't glansriek te bravveere?

[p. 135]

 

Mer Eine heet 't gekind:

 

Heer is te stried begonne

 

En brach em tot et ind,

 

Want Heer heet euverwonne.

 

 

 

Dee al 't leid op ziech naom,

 

Heet neettemin 't geslage,

 

Door 't Häöm, van Wee Heer kwaom,

 

Gedöldig op te drage.

 

 

 

Sints weite veer besjeid,

 

Wie 't ondier te bestoke:

 

Es Zie· beeld veur us steit,

 

Is Leid z'n mach gebroke.

Apr. 1922.