Bonte blomme

[p. 132]

4. Miert.

Zen zwierige prach
En sjallekse lach
Begouchelt te blumkes,
Die 'm lokke mèt stumkes
Van zuver kristaal.

Heer liek hunne prins
En raojt hunne wins:
Noe deit er hun klinke
En zonnendraank drinke
Oet amb're bokaal.

De gouwe wien kralt,
Hun levensvräög sjalt,
En, wat hun ouch feelde,
Noe veule ze weelde
In 't broesjend jonk blood.....

Helaas, hunnen droum
Vervluig wie de stoum;
Boe is er gebleve
Dee prins van dao-eve,
Zoe riek en zoe good? ......

Is tat em, dee ploert,
Dee vals nao hun loert?
Deen eigenste goojert,
Bliek noe ene sjoojert,
Es prins mer verkleid.

[p. 133]

 

Er raos en er ros,

 

Trèk weus op hun los,

 

Begief ziech aon 't riete,

 

Mèt hagel te smiete,

 

Dee striemend hun snijt.

 

 

 

Hun köpkes doen pijn;

 

Mezeerie, sjaggrijn

 

En angs doen hun beve,

 

Hun bleujend jonk leve

 

Versjrompelt in noed.....

 

 

 

Klein blumkes, gedöld!

 

Nog kort en geer zölt

 

De zon weer, de echte,

 

De Miert zien bevechte

 

Op leve-n-en doed.

 

 

 

Häör wèkkende krach

 

En straolende lach

 

Zal uuch doen hergreuje

 

En aal uuch vergeuje

 

Veur eelend en koed.

Mrt. 1922.