Bonte blomme

[p. 127]

Twiede serie

1. Van ene pötter en 'n sijs.

(Op e Kopere Broedspaar).

'n Achste iew geleije,
Op ach en twintig ‘Prèl’,
Wie 't greun ziech oet góng spreije,
Zoe jonk, zoe levensfèl,
Toen kwaom e nèske veerdig,
Gebouwd mèt leefd' en mood;
Twie piettekes, hiel weerdig,
Betrokke-n-et veur good.

Heer waos 'ne flinke pötter,
Zij leek 'n ferrem sijs,
Ze hèdde-n-häöm de Sjötter,
En häöre naom waos: ‘Lijs’.

Et vreugjaor lagd' hun tege,
En fris klonk hunne zaank:
Ze zouwe same vleege
Altied, hun leve laank.

De zon kwaom lekker sjijne
In 't nèske vol gelök,
Ze dachte neet aon kwijne
En bleve jonk en vlöG.

Heer flödde altied monter,
Noets góng heer van de wijs,
En, vloog heer oet, dan vont er
Altied get veur z'n sijs.

[p. 128]

 

En zij? In hiel häör leve

 

Waos heer en heer allein,

 

Zij wis em te umgeve

 

Mèt leefde, trouw en rein.

 

 

 

Dao waos bij aal wat ploejert

 

In bos en veld en wei

 

Gei nès zoe zach doorhoejerd

 

Mèt leefdeglood en vreij.

 

 

 

En 't nèske woort bevollek:

 

Jong sijskes kaome bij,

 

En pötterkes wie 'n wollek;

 

Wie piebde die zoe blij!

 

Wat waore ze neet lollig,

 

Dat jonk gedaons bijein,

 

Mèt lijfkes, teer en mollig,

 

En bekskes, fien en klein.

 

......................

 

En mie es twellef jaore

 

Is 't nèske noe bewoend,

 

En mie es twellef jaore

 

Heet tao 't gelök getroend.

 

 

 

Van wie väöl ander nèskes

 

Ouch mèt gooj zörg bereid,

 

Vind me nog mer de reskes

 

Nao alle kant verspreid?

 

 

 

Mer 't pötternès is stevig,

 

Zoedat et were kint

 

De störme, nog zoe hevig,

 

Umdat te leefde 't bind,

[p. 129]

 

Umdat te pötter trouw is,

 

En zörreg daag en nach,

 

Umdat z'n sijs 'n vrouw is,

 

Die flink häör pliech betrach.

 

Umdat noets ei vals tuunsje

 

Hun zach gefluit versjäört,

 

Umdat heer 't sjoenste kruunsje

 

Z'n sijs steeds wierdig käört,

 

Umdat ze veur ein leve

 

Zjus wie d'n iersten daag,

 

Umdat ze hoeg verheve

 

Zien bove slech verdraag.

 

 

 

En wee z'n pliech zoe opnump,

 

Altied zoe deit z'n bès,

 

Dee dink: ‘dat heer mer oetkump,

 

De vijand van et nès’!

 

 

 

Laot taan de störm mer krake,

 

Dat kin toch gaar gei koed,

 

Ze zölle 't nès bewake,

 

Beveilige veur noed.

 

 

 

En es te zomer, later,

 

Veur herfs en winter wiek,

 

Daan nog klink blij gesnater

 

In 't nès van leefde riek.

 

 

 

Daan zal 't gevlöchel zinge,

 

'n Eeder op z'n wijs:

 

‘Laot us hun hulde bringe,

 

De Pötter en z'n Sijs’!

Oct. 1915.