|
| |
| |
| |
9. Panem et circenses.
(Broed en Speu·le)
Wie 't vollek van Roeme z'n keizers vroog
Um broed en um speu·le en 't niks mie doog
Es jachtend geneete van 't aards bestoon,
Toen waos et mèt Roeme z'n krach gedoon.
Van toen aof begós et te zellefmoord,
Dee laanksaam mer zeker voltrokke woort,
Van toen aof al gaabde 'm den aofgrond tou,
Boe-in dat et later verdwijne zou.
Geweldige lès veur et naogeslach!
Helaas! Höbbe veer de moraal betrach,
Die zonneklaor us tao-oet tegestraolt?
Heet Roeme vergeefs et gelag betaold?
Et antwoord? ... och, zeukt et toch neet te wied:
Dat gief us et leve van dezen tied,
Et leve, boe 't ‘Iech’ op te veurgrond steit,
Dat ‘Iech’, dat al 't andere wieke deit,
Dat pielrech z'n baon zeuk door dun en dik
En 'tgeen in de weeg steit vertramp en brik
Dao weurd in de wereld vandaog ten daag
Ziech neet mie gevraog, of get pas, get maag,
Es ‘Iech’ et wèlt höbbe, es ‘Iech’ 't wèlt doen,
Maak ‘Iech’ korte wètte mèt däög, fatsoen.
‘Iech’ staart op z'n rechte ziech stekeblind,
Z'n plichte? .... Die zien em zoeväöl es wind!
Ein zaak mer gief richting aon wat er dink:
Et levensgenot, dat em lokkend wink,
Dat meister ziech maak van ze gaans bestoon
En eindig mèt em moreel laam te sloon.
| |
| |
En dao-aon, Mastreechteneers, doen veer mèt?
Zien veer dan neet bang veur die groete wèt,
Dat eeder geslach, dat z'n plich miskint,
Ziech zeker op 't hellend terrein bevind?
Zien veer dan neet bang veur die groete straf,
Of zien veer alwijl dèks te suf, te laf,
Um ouge te höbbe veur wat us dreig,
Te hure de stum, die jao toch neet zwijg?
Veer móste-n-us sjaome veur 't braaf geslach,
Dat us zoe invoudig heet groetgebrach,
En altied us veurheel, dat eus gelök
Neet zit in voldoening van eeder nök,
Mer dat eus bestoon daan iers weerde krijg,
Es 't eigebelang veur de plichte zwijg.
Dat is te traditie, al iewe-n-aajt.
En liet us tie noe zoe opins ies-kaajt?
Nein, nein, 't kin neet woer zien, want in eus hart
Dao liG nog te fong, dee d'n tiedgeis tart,
Dao leef nog te kiem van die edel plant,
Mèt zörreg getrokke door awwershand.
Gelökkig, et is tus nog neet te laat!
Bedinke veer dat tot eus eige baat,
En werrepe veer de gedachte wied:
‘Zoe is ins te geis van de nuijen tied’.
Wat, geis van d'n tied! Wat e stom gepraot!
Is tee tot zelfstandig ontstoon in staot?
Of weurd heer neet ieder gemaak door us,
Al is et mesjien dan ouch onbewus?
Jao, veer zien de vörremers van dee geis,
Veer passe-n-em aon op eus eige lei·s,
Veer geve-n-em veujdsel door eus natuur,
Eus dinke, eus spreke, eus ‘Iech’-kultuur.
| |
| |
Et liG dus aon us, of heer blijf bestoon;
Es veer dat neet wèlle, dan is 't gedoon.
Welnoe, tuine veer dan dee geis eus mach!
Bestrije veer häöm mèt eus volle krach,
Mer bringe veer iers van eus eige ‘Iech’
Et offer op 't altaor van rech en pliech.
Daan doen veer, wat Heer, euze Meister, doog,
Dee aal, wat z'n ‘Iech’ kós verneed're, droog,
Dee weg ziech gesieferd heet tot t'n doed,
Um us te verlosse van 't iewig koed.
Mastreechteneers, maak tus tee geis kapot!
Heer maak euzen tied toch zoe kraank, zoe rot.
Zèt ferrem et mets in et voel gezwel,
En snijd et deep oet, al is 't nog zoe hel.
Dat zal uuch neet rouwe, op geine grond,
Want, weurd euzen tied later weer gezond,
Dan kump ouch eus aajt, eus zoe leef Mastreech
Vanzellef oet duusternis weer tot leech!
Jan. 1921.
|
|
Auteursrecht onbekend