Bonte blomme

[p. 116]

5. Van twie naobers.

Dao waor ins ene kleine boer,
Mèt nege mager keuj;
Z'n naoberse had èllef stöks:
Dat waos heer lang al meuj.

Destijds waor ouch tee boer ze vie
Gezond en good bij vleis,
Tottat opins et woort geplaog
Door eine koeje geis.

De naoberse häör èlleftal
Bleef van die plaog bevrijd,
En sints teen tied woort zij nog mie
Door euze boer benijd.

‘Boeveur’, zoe zag heer tot te vrouw,
‘Höb iech 't allein zoe hel,
Boeveur blijf 't vie van uuch zoe vèt,
Is 't meint mer knook en vel?

Ah, iech verdink uuch, dat tee geis,
Dee al mien bieste sloog,
Door uuch gepaojd is, achterbaks,
Zoedat heer uuch niks doog.

Dat is gemein van uuch, medam,
Dat laot iech zoe neet goon;
Iech eis van uuch te bèste kooj,
Die-t-geer op stal höbt stoon.

Ze kump uuch ouch neet ierlik tou,
Want door 'ne valse zèt
Woort zij aofhendig miech gemaak,
Wie-t-geer wel hiel good wèt.

[p. 117]

 

Geft geer ze miech noe neet goodsmoods,

 

Dan weit iech wat iech doon:

 

Dan klop iech bij de Hiere-n-aon,

 

Die numme z'uuch gewoon’.

 

 

 

- ‘Wel, vrundleef’, zag tao-op te vrouw,

 

‘Iech g'luif, de bis neet good;

 

Gaank stèllekes, keul iers ins aof,

 

De brets zit tiech in 't blood.

 

 

 

Iech kin d'rin komme, gaans en al,

 

Das tiech zoe klaogs en kuims,

 

Mer das toch woerlik neet mien sjöld,

 

M'ch tunks bepaold, de druims.

 

 

 

De liks te giepe nao mien keuj;

 

Wie vèlt et tiech toch in!

 

De prittendeers tao rechte-n-op,

 

Dat heet jao geine zin!

 

 

 

Nein, nein, vrund, al die èllef stöks

 

Zien eigendom van miech,

 

En altied heij op stal gewees,

 

Gein eint waor oets bij diech.

 

 

 

Iech staon diech nog gei struuspier aof,

 

Gezwege van me vie;

 

Al maakste nog zoeväöl behej,

 

Et liet miech kaajt en vrie.

 

 

 

Noe gaank mer nao de Hiere tou,

 

Iech bin niks ongerös;

 

Blammeer dao mer d'n naobersvrouw

 

Zoeväöl es tiech tat lös.

 

 

[p. 118]

 

Ei woord nog, broor, onthaw dat good:

 

Reur neet aon miene stal,

 

Want taan verbranste zoe d'n han,

 

Dat et tiech heuge zal!’

 

 

 

De boer trok nao de groete stad

 

En klaogde dao ze leid;

 

Er kraomde al z'n leuges oet,

 

En vroog e good besjeid.

 

 

 

Mer zeet, die Hiere wiste mie:

 

Ze dooge-n-em verstoon,

 

Dat heer verkierd had aongekaart;

 

Er kós nao hoes tou goon!

 

 

 

Dao góng eus buurke tröG nao heim,

 

De start tösse de bein;

 

Er bromde, gromde binnensmóns:

 

‘Verdrejd, dat is gemein!’

 

 

 

En nog gief heer de mood neet op,

 

Al kraog heer e kaajt bad,

 

Nog loert heer mèt 'n hallef oug

 

Nao 'tgeen er geere had.

 

 

 

Mer ouch z'n naoberse blijf op

 

En hèlt 'n oug in 't zeil;

 

En, kump heer häör te nao, dan weurd

 

'n Rammeling z'n deil!

Mrt. 1919.