Bonte blomme

[p. 104]

1. Et patrijske.

‘Aoch, moojerke-leef, iech zou toch zoe geer'
Ins vleege goon, wie m'n vrundinne’,
Zoe zag e patrijske tege z'n meer;
‘Iech zit heij de gaansen daag binne’.

- ‘Nein, keend, doeg tat neet, de bis nog zoe klein,
Diech mós ins op weeg get gebäöre,
De sperrevers zien zoe vaal, zoe gemein,
Dao kós tiech dèks eine versjäöre’.

- ‘Aoch, moojerke-leef, et weer is zoe zach,
Wat zou iech noe leuk kinne speu·le;
Iech blijf hiel kortbij en had mer gedach,
Ins eve te goon tot tie meule’.

- ‘Nein, kènneke, noets; iech vin, et is zun,
De leve zoe jónk te reskeere;
Iech zaog weer in 't veld zoe'n kerels mèt hun,
Die zeker niks goods prakkezeere’.

- ‘Heh, moojer, wat zeedder zwoer op te hand!
Geer höbt toch van miech neet te klaoge;
De kwartel, de eend, de snep, de fezant,
Die mage zoe dèks es ze 't vraoge’.

- ‘Iech zèG t'ch entans, iech laot tiech neet goon!
De moos miech noe neet mie verfeele;
Al höbbe-n-et and're dèkser gedoon,
Dat kaan miech ins lekker niks sjeele’.

Toen woort eus patrijske benkelik koed:
‘Zoe laot iech m'ch neet transeneere!
Eur iewig gezanik martelt miech doed!
Iech wèl van m'n jäög profeteere!’

[p. 105]

 

En mèt waos et weg in 't stóppeleland,

 

En mèt waos et moojer vergete.

 

Wat voolt et ziech vrij van eedere band,

 

Wie breid woort opins ze gewete!

 

 

 

Et fladderde blij in 't zonneleech rond

 

Nao 't lachende, lokkende leve;

 

Veur wat waor et anders jónk en gezond,

 

Es um ziech tao gaans aon te geve?

 

 

 

Dao zaog et zoewoer in 't kliegreun 'n klóch

 

Bekinde aon 't gekke en 't zwiere;

 

Die hadde van 't leve kinnes genóg,

 

Dao kós et nog väöl van goon liere.

 

 

 

Ze lagde-n-em oet, wie 't spraok van gevaor:

 

Me zaog wel, et kwaom nog pas kieke.

 

Geneete van alles, tróbbel en klaor,

 

Dat kós iers et leve verrieke.....

 

 

 

In 't nèske zit moojer, 't hart vol sjaggrijn,

 

Hiel stèl in 'n heukske te kriete;

 

Ze is wie geknak, ze veult nog te pijn,

 

De strieme van 't keend z'n verwiete.

 

 

 

Toch heet ze 't nog leef, et blijf toch häör blood,

 

Et blijf toch 'n deil van häör weze;

 

Aoh, waos et mer tröG! Dan zou häör gemood

 

Wel gaw van die pijn weer geneze.

 

 

 

Ze weurd ongerös; de klein blijf zoe lang;

 

De oore, ze lieke te kroepe,

 

E veurgeveul kump, persijs es 'n slang,

 

Häör loerend en dreigend besloepe.

 

 

[p. 106]

 

En 't jónk heet plezeer. Wat prachtigen daag!

 

Wie keul is et graas en wie mollig,

 

Wie lekker de zaod, dee 't knibbele maag,

 

Wie donker de böskes, wie lollig.

 

 

 

Wa's tat? ... E geritsel? ... Oej, et weurd bang!

 

Zou dat noe 't gevaor zien? Daan vlöchte! ....

 

Te laat.... Enen drugen, hevige pang....

 

Morsjdoed liG et neer in de vröchte!

 

 

 

In 't nèske zit moojer einzaam en wach.....

 

Häör hoop begint laanksaam te kwijne.

 

't Weurd aovend en nach, weer daag en weer nach...

 

Häör lèste hoop zuut ze verdwijne.....

 

 

 

't Is stèl in et nès; gei monter gefluit

 

Van jónkheid zal oets nog tao sjalle;

 

En aal wat me huurt, dat is et geluid

 

Van zöchte, van traone, die valle.....

Sept. 1919.