Bonte blomme

[p. 102]

VI. Twie fabels.

1. Farizeeër.

Lès op 'ne zeek'ren aovend,
Wie iech miech rappeleer,
Bevónte veer us boete
En spraoke-n-euver 't weer:
Dat tat zoe sjoen en druug bleef
Al weke-n-aon ei stök;
D'n awwerwètse zomer,
Dee had me weer ins tröG!

Dat huurde-n-ene piering,
Dee mèt ze glad geziech
De grond oet kwaom gekrope,
En toen mèt groet gewiech
Begós te lammenteere:
‘Wie vèlt et uuch toch in,
Zoe väöl druug weer te wèlle;
Iech vin dat erreg min.
Geer dinkt mer aon eur eige,
En of te boere lui
Ocherrem ouch al klaoge,
Daovan geft geer de brui.
Nein, dao moot rege komme,
En lang en väöl inins;
Iech höb toch nog kompassie
Mèt ene boeremins’!

Toen kroop tee piering wijer,
Heer waor van gif gaans zwart.
Mer meint ger, of te boer häöm
Zoe nao laog aon et hart?

[p. 103]

 

Dat kindder noe begriepe!

 

Geer wèt toch wel, heer hèlt

 

Ouch zellef väöl van rege,

 

Wat heer neet weite wèlt.

Apr. 1914.