13. Twie jonges.
Twie löstige jonges, vol leve, vol krach,
De zon in et hart, um de lip ene lach,
Die trokke nao boe·te door velder en wei,
En zonge-n-en spronge zoe los en zoe blij.
Ze waore neet same, ze kante ziech neet,
D'n ein' van d'n ander had gaar geine weet.
Eelk späölde ze speu·l in de bos, op et land,
Eelk droog veur z'n eige 't gelök in z'n hand.
Wat kóste ze mie nog verlange-n-es tat?
Ze hadde toch eeder d'n hierlikste sjat:
Et lachende landsjap, de berreg, de bron,
De vröchte, de veugel, de blumkes, de zon!
Hun daak waor d'n hiemel, zoe klaor en zoe puur,
Hun woening de sjoet van hun moojer Natuur.
Mer onverwachs leepe hun wege bijein;
Et waor bij 'nen awwe, bewingerde stein:
Opins, tösse 't greun en et blondgekouf graon,
Dao stónte ze same, ..... Ze zaoge ziech aon!
Ze zaoge hun trèkke, zoe fris en gezond,
Hun straolende ouge, zoe ope-n-en rond,
En dadelik waos et hun klaor wie et leech:
Hun leve mós goon langs tezellefde weeg!
Toen slote ze sjielik e stevig verbond
En zwore ziech trouw bij de Limburgse grond.
En sints ondernumme ze same de reis,
En dinke egaolig en zinge éin wijs.
Ze rölse-n-en springe door böskes en beemp
Wie echte koejonges, astrant, onbesjeemp,
Ze kiet'le-n-et graas, dat ziech tröGtrèk, versjrik,
Daan sliepe ze 't oet en ze lache ziech dik.
| |
Ze pune de blomme, ze käöre de struuk,
En piere-n-et vèske, dat angstig ziech duuk.
Es iele zoe kroepe ze dweers door et reet,
En buige-n-en ploeje, mer breke-n-et neet.
Ze gooje ziech nao mèt et goud van de zon,
En kneje-n-en knoevele-n-'t zonder pardon.
En es taan et maonleech kump, röste ze oet
Op bèdsjes van zèl'ver en lekker mals kroed.
Zoe speu·le ze door, eeder daag, hand in hand,
In 't parek van Limburg, de pèrrel van 't land.
De naome van 't spaan, dat iech heij uuch besjreef?
Ze zien wie meziek, aoh! Ze klinke zoe leef!
Die knape, zoe mónter, zoe meister in 't speu·l,
D'n eine hèt Göllep, d'n andere Geul.
Aug. 1919.
|
|
Auteursrecht onbekend