Bonte blomme

[p. 92]

8. Surrexit!

De gooje Vriedag góng veurbij
En sloot in zwoere rouw de rij ·
Van stèl-luguber Passie-daog,
Boe-op zwart-duuster stumming laog.
De klok, de bel, d'n öll'ger zweeg;
D'n tabbernakel, einzaam, leeg,
Gaof kellig-hool de klaanke weer
Van Lamentaties, Mizereer';
Zwoer, drökkend waos te sómber nach,
Wie 'n laank-gerèGde, deepe klach,
Die knaog en vrit en ondermijnt,
Zoedat én mood én hoop verdwijnt.
Dao klonk gesmaord op eerd 'ne kreet
Van onoetsprekelik verdreet,
Van bang geveul veur groeten noed,
Van einzaam stoon veur 't uterst' koed......

Mer 't woort weer daag; en daag brinG hoop!
Dao klink ten ‘Alleluja’-roop,
D'n ierste, dreimaol achterein,
Er davert rond langs hout en stein,
En völt van koer tot aon iksaol
De ruimte mèt z'n jubel-taol.
En klok en bel en öll'gerklaank,
Ze breke los in samezaank,
En sjalle 't oet tot bij de zon:
De doed liG neer en Kristes won!
Dan geit 'ne sjtók door aal wat leef,
En 't hart van blij emotie beef.
't Is Paosse weer, et gloriefees!
‘Surrexit’! God-de-Zoon verrees!

Mrt. 1918.