Bonte blomme

[p. 91]

7. Nuij leve.

D'n awwe peezeboum rèk langs te grijze moer
Z'n mager errem oet. Wat sleep er lang en zwoer.
Mer, noe de zon begint te klumme op häör baon,
Trèk heer ze pak mèt bonte knuipkes weerem aon.

E wakker bijke, op verkinning oetgesjik,
Bezuut tat speu·l, die knoupeknupkes, vol en dik,
Die zwölle, zwölle, beerste op et allerlès....
Daan is et tied: veuroet noe, bieske, doeg ten bès!

En zoementeere zeuk en zweef et op en neer,
Zoek zoomig saap oet t'ope hertsjes, nog zoe teer,
Tottat et zwoer belaoje nao de körref zwiert,
Boe 't nuijts mèt blij geroesj rumoerig weurd gevierd.

Noe is et oet mèt doeds-eintoen'ge winterrös;
Dao kump weer reuring onder 't vollek, levenslös;
Mèt tróppe zwerremp et t'rop-oet in zachte zon,
Op zeuk nao zomerwerk bij zeute honingbron.

En smölle dat ze doen, en woelig dat ze zien!
Ze veule zaolig ziech door nuije levenswien.

Mrt. 1918.