|
| |
| |
| |
5. De nuije Fris.
‘ZèG, vrouw, et weurd hoeg tied!
Et sleit tao op te klok al klik veur èllef,
Veer kriege van de mès mer mie de hèllef’.
Zoe reup, van oet te gaank,
Menier vol ongedöld nao d'ierste statie,
Mevrouw ziech kleijt en flik vol azjitatie.
Um èllef oor' iers 's Zondags mès te hure,
Mèr 't waos häör neet bedeend
Vandaog, zoe'n vreugmès mèt häör min allure.
In de parade-mès ziech laote kieke,
De maan zoe doorgezeeg, dat tee mós wieke.
Had zij op 't nuij kostuum wel moote wachte;
Wat waos ze dus neet blij,
Wie z'et ten daag teveure 's aoves brachte.
Gei pluujke kwaom de lijne onderbreke;
En daan, 't model waos sjiek,
Dao zou z'ers väöl de ouge-n-oet mèt steke!
Wie prachtig kwaom dee bij de kleur van 't lake,
Wat stónt tee häör neet good!
Zoe mós ze häör portrèt ins laote make!
Mer niks is zoe verkierd,
Es tat me ziech e lochkastiel geit bouwe,
Want t' ondervinding liert,
Dat niemand tao gerös op kin betrouwe.
| |
| |
Et book waor bij hun koms al umgedrage;
't Waor vol wie in e nès,
Gei steulke vrij; dao stónte ze, verslage!
Aon 't standbeeld stoon bij wèrreklui en boere,
Häör vonkelnuij kostuum kraog te beloere.
Die manslui sjuivde geine vootstap wijer;
En 't rook ouch gaar neet veers,
Dao hóng 'n loch van zweit en rotte eier.
Kort bij hun, in zoe'n baank,
Zaot enen awwe maan hiel veis te kraatsje;
Es ze mer dachte aon dee mins z'n braatsje.
Ze voolte ziech verliech,
Wie eindelik te zege waos gegeve,
Begóste z'op et Vriethof te herleve.
Dao, op tat sjoen groet plein,
Dao zou ze noe ins ech goon paradeere,
Z'n ouge gaans verbluf op häör fiekseere.
Et Vriethof waor vol lui:
Jong dames, kort gerok, op smaal hoeg hekskes,
Sjoen bakvèskes, in 't nuij,
Deur hierkes in fijn opgepeerzde pekskes,
Klein kinder, die ze paojde mèt vertèlle,
Dweers door de minse leepe wie de wèlle.
| |
| |
Et stadsorkes op witte houte krökskes;
De wals oet Faust en mie van die nuij stökskes.
Leep pronkenteere mèt häör kosbaar zake,
Wee häör et ierste komplemint zou make.
Mer z'ondervont, dat lui,
Boevaan zij zjus e vrunt'lik woord verwagde,
Niks zachte, häör beloerde en dan lagde.
Tot zellefs neet häör nissjekes, die ape,
Brach häör tot beter zin;
Die dooge niks es häör mer stom begape.
Die valse katte kós ze wel versjäöre!
Dat zij zoe'n nuij kostuum iers móste käöre?
En häöre maan? .... Dee zweeg!
Dee waor al langen tied neet te geneete,
Sints 'r in de gate kreeg,
Dat heer z'n dröpke debij in zou sjeete.
Neet bij z'n vrouw, mer bij ze bitterklupke,
Veur Mómmes zaot te lache-n-in 'n trupke.
Zoe had tus eelk ze leid,
Boe-euver dat heer riekelik kós miere,
En daodoor, wie dat geit,
Gaar neet gelèt op 't weer, dat waos goon kiere.
| |
| |
Waos oet et Weste aongewejd gekomme;
Terwijl et benkelik begós te gromme.
Toen kraoge ze't iers door:
Nao hoes tou móste ze wie ier wie liever;
Mer.....klaats, de dondersjoor
Braok los en 't regende direk aw wiever.
De wind en rege raozde-n-es 'n furie;
Es op 'n drefke regelrech nao Bury.
Mèsnaat, doorwejd, bezwèt,
En höchenteere kwaome ze dao binne,
Hóng wie 'nen dweil en waos neet tröG te kinne.
'n Koppel tristige, verzope katte;
Wie klonters vojl, haaf oetgevronge watte.
Op zoe'n maneer naturelik neet beter;
Et woort noe ouch nog deur,
Nao al deen tegeslaag en dat getreeter.
Dao zaot me-n-aon de tuurtsjes, port en keukskes;
Nog plaots in ein van de vergete heukskes.
Ze hadde 't land veur tien
En snoetse wie versjäörde kristeliere.
Gaof stof tot lache aon e klikske hiere.
| |
| |
‘Wie komme veer heij weg?’
Zag stèl et vruiwke, ‘wat noe te beginne!
Et weer is väöl te slech;
Iech zou te voot noe neet nao hoes tou kinne.
Telefoneere, dat heer us liet hoole’.
‘Ouch tat nog’, zag heer koed,
M'n bäörs is ouch nog neet genóg bestole’!
- ‘Mer, zien veer neet verpliech,
'n Kleinigheid heij eeder te verteere?
Num diech 'ne port en miech
'ne “Glace”, dee zal miech wel get rèstoreere’.
BrinG op 'n teeblaad hun de konsommatie,
Dee vlaak teneve zaot, vol allegatie,
Mèt zene stek rech tegen häören errem:
De ‘glace’ vluig op, vèlt tröG
Vlaak op te rok van eus mevrouw, ocherrem.
Wie spiegeleier op 'ne kómp spinazje,
Stik sjerrep häör chromaat
Aof op et donkelgreun van de kleijazje.
De gletsjers altied-door nao ond're zakke,
Ouch heij de zwoertekrach tat ies te pakke.
Noe waos te maot toch vol!
Häör kleid waos noe zoe good es nao de haaje;
Kós veur vandaog gerös goon pierewaaje.
| |
| |
Dao is gein pen in staot um 't te besjrieve.
Daobij nog kwazi-good te moote blieve! .....
Vol spiet bezaog mevrouw häör errem zake.
Gein inkel woord noch klaank
Van troes kwaom häör sjaggrijn get draag'lik make.
Want heer, dee 't toch z'n pliech
Hej moote achte, 't vruiwke te kalmeere,
Es koupmaan aon et inventarizeere:
Den hood? .... gein duit mie weerd,
Et deur kostuum? .... nog good um weg te geve,
De heur van kouts en peerd,
En daan 't verteer.... de som waos neet oneve!
Daobij kwaom ziene spiet,
Dat heer z'n dröpke d'raon had moote geve,
En knaogde häör 't verwiet,
Dat zij de kop te hoeg weer had geheve.
Mevrouw had häör bekoms al zonder ete!
Deen daag zou zij häör leve noets vergete......
Dao zeet z'opins: ‘Noe weit
Iech allen euzen eelend te verklaore:
Vammörge, wie ver pas et bèd oet waore’.
Mei 1916.
|
|
Auteursrecht onbekend