Bonte blomme

[p. 37]

8. Oorlog.

(Persoonleke Herinneringe)

Ins op 'ne Juli-Zondag, vreug,
Et sloog prónt hallef nege,
Kwaom iech (iech waos nog in m'n jeug)
E trupke sjötters tege.
't Waos mer éin inkel kompenij
Mèt éinen trommelsleeger,
Toch loerde de kaptein zoe blij,
Es had er e gaans leger.
Ze trokke langs ten ‘Téméraire’
Sjoen in de pas nao boe·te;
Den tamboer, mèt geweldig ‘air’,
Doog davere de roete.

De sjötters hadde liech et smoor:
Dat woort vandaog weer jatse.
Ze hadde liever de majoor,
Dee heel neet van die fratse.
Mer deste mie waos te kaptein
Vol gloriol en imbeel,
Dat heer noe baas waor en medein
Goon doen kós wat em inveel.

Persijs wie zoe'ne kleine jong,
Dee altied aon 'n hendsje
Mèt zene pa oet wand'le góng
Es braaf, gehoerzaam mensje,
Mer eindelik, veur éine kier,
Allein weurd oetgelaote;
Dee veult ziech ouch 'ne gaansen hier
En wèt taan van gein maote.

[p. 38]

 

Wie de kompie bij 't groet febrik

 

Van Reegoo waor gekómme,

 

Toen woort, tot eeder zene sjrik,

 

't Kommando: ‘halt’ vernómme.

 

Mèt front nao links, in dobbel rij,

 

Begóste ze te riechte;

 

Ze loerde sjeel-eweg op zij

 

En trokke sjijf geziechte.

 

Toen trooj euze kaptein veuroet:

 

Er euverzaog z'n tróppe,

 

En mèt e köpke es 'n sjroet,

 

Begós er ziech t'ontpóppe:

 

‘De vijand’, zag er, ‘is in 't land,

 

Zoe wèl iech onderstèlle;

 

Dat tee heij krijg te euverhand,

 

Dat moote veer neet wèlle.

 

Er heet tao-achter ziech verdèk,

 

(Er wees toen nao de werke)

 

Veer valle-n-aon mèt euverlèG,

 

Veur dat er get kint merke.

 

Dinkt uuch taobij, dat ze gesjöt

 

Dao steit kort bij die kare,

 

Die in de week zoe men'ge pöt

 

Z'n sajs nao boete vare’.

 

 

 

Dat waos et kriegsplan, en direk

 

Góng 't offensief beginne;

 

Me kraog bepaold 'n deep respek

 

Veur wat zoe'n sjötters kinne!

 

Daan louppas, daan plat op te boek,

 

Daan kroepe wie de ratte

 

Door grachte, kojle, hèG en stroek,

 

En euver kazjematte.

[p. 39]

 

Daan mèt geveld geweer veuroet

 

In echte doedsverachting,

 

Daan weer e salvo mèt los kroet....

 

Et góng boete verwachting!

 

En men'gen dröppel zweit veel neer

 

Op gries-bestöbde jasse,

 

De keele woorte druug wie leer,

 

Toch wouwe ze neet passe.

 

En de kaptein, dee had 'n lol!

 

Heer gleujde van ambitie;

 

Ze militaire hart tat zwol:

 

Dat waor iers èGzersitie!

 

 

 

Opins weurd eine get gewaar:

 

Z'n neus krolt onbermechtig;

 

Ze zien kort bij d'n deepotwaar,

 

Dat is neet twiefelechtig.

 

Heer meld ziech dadelik en zeet:

 

‘Kaptein, de vijand steit nog’.

 

- ‘Wiezoe, kint geer 'm dan zien?’ - ‘Nog neet,

 

Mer 'ch ruuk toch al z'n kroetloch’.

Sept. 1915.