|
| |
| |
| |
6. Sjötterij.
Lès waos iech in et aajt Stadhoes,
Veur dat ze dao gónge verhuize,
Um heij en dao ins veur de voes
In d'antikiteite te pluize.
Dao zaog iech ouch te tromme stoon
En d'aw, haaf berozde geweere,
Die vreuger hadde deens gedoon,
Um eus sjötterij t'ammezeere.
Et doog miech good, ze tröG te zien,
Die spuite, eus aw kammeraote,
Boe veer in vreuger tied zoe fien
Mèt späölde, wie echte seldaote.
Iech góng aon 't druime en iech zaog,
Op zekere Zondagge-mörge,
Es mennigein in bèd nog laog,
De luikes nao 't Lindekruus sjörge.
Iech zaog ze komme-n-aongewejd,
De sjakko's op klik veur haaf èllef,
En dach: die jonges zien, verdrejd,
Gelieverd weer tot hallef twellef.
Dao kwaome-n-ers van alle soort:
Lang smale en sjijve en sjeele,
Mèt x-bein en ouch mèt 'n poort,
Bleiksjieters, vuur roeje, vaal gele.
Hun pekskes zaote zoe mèt smaak,
Es of et waor steinhuijerswerrek,
En 't leeregood dat leek gemaak
Veur trèkosse ieder, zoe sterrek.
Et Lindekruus leep laanksaam vol,
De sjötters formeerde lang rije,
Ze tabde moppe veur de lol
En lagde ziech pijn in hun zije.
| |
| |
Tottat te tamboers ziech opins
Geweldig begóste te reure,
't Geen mennig keend en awwe mins
Vol sjrik doog versjeete van kleure.
De sabels vlooge oet te sjeij,
Kommando's tie veele wie bomme,
En dooge sjielik in de rij
De grappe-n-en 't lache verstomme.
't Klonk: ‘Voorwaarts, marsj’, en op te maot
Van 't stadsorkes in uniforrem
Ging 't door de Kappesijnestraot.
't Eskort van publiek waos enorrem:
Veurop in rije, in de pas,
De ‘hiere’ mèt hoeg zije mötse,
Mèt roej pantóff'le, greunen das,
En kitsje zoe dik wie de ötse.
En kluiverkes mèt köp wie 'n roes,
Die leepe te danse, te springe,
Febriksmeitskes, in liechte bloes,
Die vónte zoe knouspie dat dringe.
De marsj woort flink g'akkompanjeerd
Door batjeegerkes op hun klompe,
En zoe woort löstig gemarsjeerd
De Staat door, langs 't Plein nao de Kómpe.
Dao, bij et impozant geziech
Van al die aw fortifikaties,
Góng de majoor mèt väöl gewiech
Beginne de kriegsoperaties.
Et woort noe benkelik serjeus:
De vijand, dee zou m'attakeere,
En, van ambitie gaans nerveus,
Begóste ze te tiraljeere.
| |
| |
Oet braaf, ongelaoje geweere;
Me vónt et naomlik neet sekuur,
Hun poll'fer te laote hanteere.
Wel drooge ze veur hun fatsoen
'n Tes wie e kiske van honderd,
Mer dao patroene in te doen,
Dat hej de boel lielik bedonderd.
Väöl beter kwaom zoe'n tes van pas
Um get proviang te bewaore,
Wie bruudsjes, pruimkes, rammenas,
Of bóbbelsjes vol awwe klaore.
Mer dat mós goon mèt väöl belump,
Want es ze zoe eine trappeerde,
Dan kraog tee kerel lielik stump,
Es heer neet te does in marsjeerde.
't Meziek, mie passifiek van aard,
Dat mèt moch doen alle veer weeke,
Had em gesmeerd al, hiel bedaard,
Nao Hèllegers tou, op ten Deke.
Die paavde mennig pötsje beer,
Um strak weer mèt mood te trompött're,
En hadde biestig väöl plezeer,
Dat zij neet zoe hoovde te sjött're.
Mer onderwijl waor 't battaljong
Van d'eind-euverwinning al zeker:
De vijand waos, zonder pardong,
Verdreve tot euver den Eker.
Toen reep te kommendant: ‘Plaats, rus’;
Zoe dèks es er dat kommandeerde,
Waor 't grappig um te zien, wie zjus,
Wie flink ze dat èGzekuteerde.
| |
| |
Den eine lag ziech op te grond,
'nen Twiede leep hel nao e buimke,
'nen Derde speulde ziech te mond
Mèt klaore en naom e veers pruimke.
De ‘baas’ bekritikeerde drök
Et werk van z'n sabelgenoote,
En tèlde impassant te bök,
Die riekelik waore gesjote.
Toch waos et speu·l nog lang neet oet:
Ze móste nog iers diffeleere;
En tromslaag en trompötgetoet
Doog dapper de mensjes steppeere.
Ze leepe noe in breid gelid,
En zwinGde zoe rech es 'n ziekel;
Bij mennigein leep straolend-wit
De zweit van de kop wie de piekel.
Dat góng zoe tot me hure kós
Et klökske pinkspummele klinke,
Veur d'èllef-oore-Mès begós;
Toen waos et gedoon mèt et zwinke.
Ze trokke weer in praol en pronk
Mèt volle meziek door de straote,
Tot veur 't Stadhoes te róffel klonk:
Toen mochte ze 't speu·le weer laote.
De mieste lachte nog ins aon
In 't Häönsje, et Zwäönsje of wijer,
En spraoke 'n haaf bakske aon
Of 'n aajt mèt 'n koppel hel eier.
Dat is noe allemaol veurbij!
Mastreechteneers, is et neet spietig?
Waos ze neet sjoen, eus sjötterij,
En waore de mensjes neet flietig?
| |
| |
Herinnert uuch mer ins bij brand,
Wen 's nachs eeder laog op ze kösse,
Wee waor dan 't ierste bij de hand,
Wee had mie verstand van et..... blösse?
Veer kriege ze neet mie te zien,
Die pekskes, zoe sjoen, zoe besjaovend,
Es enen ink'le kier, mesjien,
Ins heij of tao mèt Vastelaovend.
Juni 1914.
|
|
Auteursrecht onbekend