|
| |
| |
| |
4. De iezere juffrouw.
Boe ziech 't kenaal noe tot Bassing verwijt,
En, ie veur good et van de Maos ziech sjeijt,
Um weg te goon nao westeleker streke,
Et iers nog häör 'nen errem tou kump steke,
Dao stónt in vreuger tied 'n doeds gebouw,
Aon alle kante eve kaal en sjou·w;
Gein vinster leet et zonneleech nao binne,
Gein deur waos ouch mer örges te bekinne.
Et waos getummerd op e soort riool,
Dat oet te vestinggrach ze water stool,
En oetleep op e stevig traanjelwerrek,
Dat geine mins tao oets hej opgemerrek.
Dat waor d'n tougaank tot tat aak'lig hoes,
Boe-in ziech niks verreurde, nog gein moes.
Mer aof en tou dan góng dat hèkke-n-ope:
Es 's aoves laat dèks fluite klonk of roope,
Dan dook opins oet t'ondoordringbaar nach
E puntsje op mèt 'n sinister vrach.
Dan opende de traanjels ziech van zellef,
Stèl sjoof te pónt veuroet in 't zwart gewellef;
Dan had weer d'ein of ander hoeg persoon
Op eerd, helaas, häör lèste reis gedoon;
Dan góng weer achterbaks 'n offer valle
Van haat en nied, weer eint van honderdtalle,
Boevaan me ziech op tees maneer ontdoog,
Wannie et politiek belang dat vroog.
Wee zal besjrieve dat onmins'lik lije,
Dat in dat geheimzinnig, gries verleije
E levend sjöpsel weer mós ondergoon,
Dat noets zeleve onrecht had gedoon.
| |
| |
Wat angsgeveul mós zoene maan bekroepe,
Es tao de doed zoe greinend aon kwaom sloepe,
En midde-n-in et uterste gevaor
Van geine kant mie redding meug'lik waor.
Zoe gaw de pónt geland waor, góng dao binne
Et sjrikkelik bedrief direk beginne:
Dao houzde, in 'nen duust're, naakse zaol,
'n Houwbaank van e vrouwmes, gaans van staol;
Wel heel ze d'ouge hiel desent geslote,
En d'errem op te boors wie vasgegote,
Wel leek ze impozant, vol geujigheid,
Mer wee degeen, dee raaGde aon häör kleid!
Noej is te maan, dee sjöldig waor bevonde,
Geblindook en aon ban en veuj gebonde,
Mèt t'iez're Juffrouw in kontak gebroch,
Of dadelik kump leve in 't gedroch:
Druug-krakend sjrómpe de massief sjarneere
Van röG en errem, door d'n drök van veere,
Et monster pak, wie van verleefheid wèld,
Z'n offer beet en knelt et vas en wèlt
Et altied vaster peerse en et vringe,
Terwijl lang metser in ze lichaam dringe
En kerreve ze vleis van kop tot voot,
Tottat et is éin massa, weik van blood.
Daomèt kin d'iez're Juffrouw dan volstoon,
Ze heet häör werrek mèt beleid gedoon.
Wat van et lichaam euver is gebleve
Vèlt door e look en weurd zoe priesgegeve
Aon 't water, dat gestiedig t'ronder struimp,
En alles gaw en stèl heet opgeruimp.
| |
| |
Ie in et Oost' ten daag weer is versjene,
Is weer 'ne mins in volle fleur verdwene,
En zoe geniepig woort heer weggemejd,
Dat geinen haon dao oets nao heet gekrejd.
Wat wonder, dat me, ouch in later tije,
Die plaots zoe meug'lik zeuGde te vermije,
Boe niemand hej goon woene, veur gei geld,
Boe dat kompleet 'ne vlook laog op et veld,
Boe vèssers 's nachs op klokslaag twellef zaoge
De hekse op hun bessemsteele jaoge,
En boe et lang nog spooGde eeder nach,
Ouch nao 't verdwijne van gebouw en grach.
En nog vandaog zien lui, die gaar neet geere
Es 't duuster is te Biezewaal passeere.
(vrij nao H. Welters)
Sept. 1917.
|
|
Auteursrecht onbekend