Bonte blomme

[p. 16]

3. Et wonder van de Spèlstraot.

In twellef honderd in de fieftig,
Zoe es 'n aw kroniek us liert,
Woort in de Dom'nikanerkèrrek
'n Hoegverheve fies gevierd:
Ein van de lede van de Orde,
Destijds veur ze gelouf vermaord,
Waos door de Pous nao lang instruktie
Tot hèl'ge marteleer verklaord.

Et waor 'ne vreiseleken touloup,
Gei pläötske bleef mie onbezat,
En dat noe had bij ein'ge vrouwlui,
Wie 't miejer geit, koed blood gezat.
'n Trupke in de Hochterpoortstraot,
Dat op te stóp aon 't spinne waor,
Begós van spiet te sjikaneere
En had direk z'nen tema klaor:
‘Wat laote veer us toch bedreege
Door al die paoters, die alweer
Zoe listig höbbe-n-oetgevonde
'ne Vonkelnuije marteleer.
Dat is natuurlik um de boere
En eus gooj börgers van Mastreech
Get duite oet hun tes te kloppe;
Hun bäörs is zeker weerem leeg.
Et is 'n sjan; veer, errem duuv'le,
Veer wèrke us in zweit en blood,
En al die lui· en dikke paoters,
Die doen ziech lekkerkes te good’.

Et lèste woord waos noej gesproke,
Of roed gekleurd woort hunnen draod,
Et blood leep hun van han en vingers.
De dröpp'le veele-n-op te straot.

[p. 17]

 

En toch had niemes ziech gesnooje,

 

Ouch neet gekrets aon spèl of raad,

 

En, of ze ziech te han al druugde,

 

Den draod, hun vingers bleve naat.

 

Toen zaoge z'in, wat tao gebäörde:

 

God had hun sjampe zwoer gestraof.

 

Den angs begós hun te bekroepe,

 

Ein góng al van de zokke-n-aof.

 

De and're leepe wat ze kóste

 

Nao 't kloester tou en tuinde dao

 

Den euverste den draod, dee bloojde,

 

En beegde alles väör en nao.

 

De paoter, paf van wat er huurde,

 

Trok dalik van 't geval partij:

 

Er heel 'n straffe priddekatie

 

En wees, wie God tröf spotternij.

 

 

 

Dat maaGde zeker väöl impressie,

 

Mer neet, helaas, op eederein,

 

Want ene sjaolmeister, ocherrem,

 

Wis 't beter en begós medein

 

Z'n groete wiesheid oet te pakke:

 

‘Dee dat geluif, is ene söl.

 

Et waos bekónkeld mèt tie wiever

 

En allemaol mer flawwe köl.

 

Ze höbbe gaw 'nen draod geverref,

 

Daobij e gaans verhool bedach,

 

En dat weurd noe door die fijn paoters

 

Heij es mirakel oetgelag’.

 

 

 

Mer zeet: ouch tee kwaom op te koffie:

 

Er kraog te koors in hoege graod,

 

En daobij fèl de bubb'leseenes;

 

Z'n vrun die wiste geine raod.

[p. 18]

 

Me droog em op 'n baor nao hoes tou,

 

Er woort sebiet in bèd gestop,

 

De dokters zatte köp en pabde,

 

Mer 't hollep niks; de koors leep op.

 

Toen góng et euze maan aon 't pitse,

 

Er dach: ‘'t Is zeker menen toer,

 

Iech zal de prior laote roope,

 

M'n zun drök op miech wie 'ne moer’.

 

 

 

De prior kaom; en hiel berouwvol

 

Spraok euze sjaolmeister z'n beech,

 

Belaovde noets mie te sjókkeere

 

Op wat 'ne paoter zag en deeg,

 

Belaovde aon de nuijen hèl'ge,

 

Es tee z'n betersjap verkraog,

 

Väöl roezekrens en litteneije,

 

En sjeetgebedsjes alle daog.

 

En wonderlik, nao dees verklaoring

 

Oet zenen deepsten hartegrond

 

Verleet em koors en bubb'leseenes,

 

En waor eus mensje weer gezond.

 

 

 

En door et geen heij is besjreve

 

Waor d'Hochterpoortstraot gaw bereump,

 

Zoedaonig, dat ze zelfs herduip woort,

 

En sedert Spèlstraot weurd geneump.

(vrij nao L. Schols)

Sept. 1917.