|
| |
| |
| |
2. De Maos.
Wat kuijert ze röstig Mastreech veurbij,
Wen alles herleef in de zeute Mei
Wen 't zunneke weer nao us tröG gebiert
Wen later es zon et z'n hoegtij viert
Daan spiegelt Mastreech ze gespierd posteur,
Z'n hoezer, z'n taker vol werrem kleur
In 't vleujend, greun kristaal.
En, drök in de hondsdaog et mat gebreuj
Dan speu·le de göllefkes um z'n veuj
En Treech herpak ziech weer.
Aoh! 't Speu·l van die göllefkes in de zon,
Dat is veur geslachter acht'rein 'n bron
Zeet, wie ze dao rölse veurbij de BröG,
Die sprung van stein op stein;
Dao höbder e paar, die de sprunG mislök,
Heij zeedder ze danse de rijaloet,
Dao trèkke ze spiereling veur uuch oet
Hun köpkes, ze sjuime van wèld plezeer,
Ze kinne leid noch kwaol;
Al kump ouch nao zonnesjien regeweer,
Dat blijf veur hun egaol.
| |
| |
Mer neet allemaol zien ze zoe astrant,
Ouch zien ers stèl van aard;
Die hawwe in kubbelkes aon de kant
Ziech leefs bijeingesjaard;
Die hokke zoe geer' bij de Wiekermoer
En doen ziech vertèlselkes, toer op toer,
Van hunne sjoensten droum.
Beluustert ins 's aoves hun fluustertaol,
Es 't maonleech hun verseert
Mèt kruunsjes van kunstig bewèrrek staol,
Wie bakvèskes bij et nao hoes tou goon
Op stiekemen toen gekkerij oetsloon
Zoe trèkke-n-ouch zij in de zomernach
Terwijl noe en daan e klei stumke zach
Dat krievelt in 't Parek ten awwe beu·k,
Er rèk ins goodmeujdig z'n forse kneuk
En mennigen anderen awwe bonk,
Geveult e momintsje z'n hart weer jonk,
Z'n hart door jäög weer weik.
Mer, zonneviktorie en zomerlach
Zien neet van laank bestoon.
Vandaog nog steit alles in gouwe prach
Strak dreug al et oetgefees blajergreun
| |
| |
De naojaorswind flöt zene valsen deun
En veeg te boumkroen kaal.
Daan jakkert te störrem mèt bruut geweld
En klatert mèt smakke op stad en veld
O wee dan de Maos! .... Mer, is zij dat nog?
Is zij 't, eus aw vrundin,
Die furie, dat akelig wangedroch,
Pas-op, Treech, dao kump ze, in volle vaart,
Häör tronie is opgezat en ze staart
Voel, görrig, beklónterd mèt gele sliek,
Verbrik ze de kloe·sters van waal en diek
En brölt van hèls plezeer.
Niks spaort ze. Zij, spaore?! Zeet häör gebit
Ziech sloon in 't zoomig land,
Zeet, wie ze mèt gölzige brokke vrit
De grond mèt zaod en plant,
En zeet, wie dee boum ziech wanhopig weert,
Ziech klamp mèt al z'n krach,
Ze rit em..... dao geit er...., zij triumfeert,
Mer 't is nog neet oet mèt häör raozernij,
Noe krijg ze iers te smaak:
Dao-achter steit vie in die boerderij, ....
Drop-aof! .... Dat is häör zaak! ....
Wat maak ziech zoe mörke, ocherrem, meuj!
Ze peers 't euveroup en de peerd, de keuj,
| |
| |
Nog veult ziech häör passie mer haaf voldoon,
Boe zal ze ziech noe ins aon kräöje goon? ....
Ah! 't Hutsje van de boer!
Dao steit et, moorzielig allein, en waak,
Veur 't leve van onder ze struje taak,
Veur maan en keend en vrouw.
Mer 't wèt nog neet wat em te wachte steit,
Er zal draon geluive, wie of 't ouch geit,
Ze ringelt en tramp et, ze vrinG en kraak
Et pover kavaalje z'n krach verzaak,
Et dazelt.... zak inein! ...
Aoch God! en dat hoeshawwe in de mach
Dat hun toch ten Hiemel noe redding brach!
Servaos, ontferrem diech! ....
O Maos! Wat toch höbbe ze diech misdoon,
Mastreech en z'n landouw,
Das tiech somtewijle hun zoe kins sloon
Mer Treech kint vergeve; et vlook tiech neet,
Gein vraakgedachte bleef;
Wieväöl et van diech ouch geleijje heet,
Toch hèlt et tiech nog leef!
En es weer et vreugjaor mèt zaank en leech
Dan steit ouch veur diech weer d'n trouw Mastreech
| |
| |
Wee zou kinne sjeije Mastreech en Maos,
Wee 't lichaam van de ziel?
De stroum en de zetel van Sintervaos,
Sept. 1920.
|
|
Auteursrecht onbekend