Een nieu devoot geestelijck lietboeck

Een nieu Liedeken, vande glorieuse Maghet Maria, op de wijse: Aenhoort ghy Venus dieren, Wil my helpen treuren.

UVt Jesse is ghesproten,
Een suyuer bloeme crachtich,
Met gratie ouergoten,
Van Godt den Heere almachtich,
Sy was belooft waerachtich,
Al voor de oude wet,
Wy eeren haer eendrachtich,
Dat wit roosken sonder smet.
D’wit roosken dat ick meyne,
Is sonder smet gheboren,
Dat is die Maghet reyne,
Maria wtvercoren,
Aensiet der sonden doren,
En heeft haer niet ghelet,
Sy doet ons vreucht orboren,
Dat wit roosken sonder smet.
Sy is een bloem der bloemen,
Dees witte roos eersame,
Seer lieffelijck om noemen,
Is haren soeten name,
Maria sonder blame,
Een maecht der maechden net,
Wy eeren haer bequame,
Dat wit roosken sonder smet.
Dees schoone witte roose,
Vervult met vrolijckheden,
Met een Engelsche voose,
Groet haer in dese steden,
T’serpent heeft sy vertreden,
Sijn hooft geheel verplet,
Wy eeren haer met reden,
Dat wit roosken sonder smet.

[p. 130]

 

Inden hof der wellusten,

 

Daer staet sy schoon verheuen,

 

Daer sal sy altoos rusten,

 

Eeuwich in vreuchden leuen,

 

Soeten geur can sy gheuen,

 

Als mir en balsem vet,

 

Dit is van haer gheschreuen,

 

Dat wit roosken sonder smet.

 

Seer schoon is sy int bloeyen,

 

Dees witte roos ontloken,

 

Vreucht sietmen wt haer vloeyen,

 

Die niemant en can croken,

 

Als Nardus geeft zy roken,

 

In des Conincx salet,

 

Deucht wort van haer ghesproken,

 

Dat wit roosken sonder smet.

 

Seer claer in s’hemels troone,

 

Is sy tot ons versoecken,

 

Claer als die sonne, schoone,

 

De Maen onder haer voeten,

 

Dat sy ons sou ontmoeten,

 

Als wy zijn int percket,

 

Hier om ist dat wy groeten,

 

Dat wit roosken sonder smet.

 

Siet wy witte rosieren,

 

Prijsen met soeter talen,

 

Met saligher manieren,

 

Dees witte roose loyale,

 

Wy hebben principale,

 

Voor ons aduys ghestelt,

 

Al hier tot Roosendale,

 

Dat wit roosken sonder smet.

 

Want zy is ons Princersse,

 

Dees witte roose ghepresen,

 

En oock ons Matronersse,

 

Suyuerlijck wtghelesen,

 

Op dat dees bloem midts desen,

 

In haer deuoot ghebet,

 

Ons sou ghedachtich wesen,

 

Dat wit Roosken sonder smet.