|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Vytbeelding der oprechte Deucht, Behelsende 't Lof van de selve.
Sie de uytbeelding des verstants van C. Ripa,
door D.P. Pers vertaelt.
UYtmuntend' schoon en jonghe Maeght
Die overtrotse Vleughels draeght,
In wiens albaste Rechterhandt
Een wackre Spiesse staet gheplant,
En in de Slincker een lauwrier,
En op de Borst een Hemel-vyer:
Met welcke dinghen ghy bethoont,
Wat diep in u gheheymen woont.
| |
| |
U Ionckheydt beeldt hoe dat de Deught
Den Mensch verleent ghestaeghe Ieught;
En of de Jaren hooghe gaen,
En of het rennen is ghedaen;
De Deught die maeckt een rustigh Man,
Die wonder veel bedrijven kan.
U Schoonheydt als tot yeder seydt
De Deught heur groote waerdigheydt,
Geen schoonder schoonheyt dan'er schoon,
Dat ons kan voeren totten Throon,
By Godt in't Hemels Vaderlandt,
Daer Deught heur eerste wooningh vandt.
U Vleughels leeren ons de vlucht,
Die Deught kan maecken in de lucht,
En steyg'ren ick en weet niet hoe,
Jae sellifs totte sterren toe.
| |
| |
Gheluckigh, die soo hooghe raeckt,
Dat hy hem self doorluchtigh maeckt,
Alleen door Deught, en klimt soo steyl,
Tot buyten aller ooghen peyl:
Die is tot op den hooghsten trap
Van d'alderbeste wetenschap.
De Sonne op u Borst, verklaert
De Deught heur Wooningh, en 'er Aerdt,
Hoe datse uyt 'et herte straelt,
En door 'et Hert in't herte daelt,
En door 'et vuyricht helder licht
Verlichtse menich dof ghesicht.
O! Sonne der Gherechtigheydt!
Die door u glants ons open leydt,
Wat wegh, wat deur, wat poort, of baen
Tot Zielen-heyl dient best ghegaen.
| |
| |
Bestraelt men hart, op dat 'et niet
Den Heyl-wegh over 't hooft en siet.
Vergunme dat ick treden mach,
Gheduerich in een lichten dagh,
(Op dat ick menich listigh net,
Het gheen de loose Satan set)
Mach gaen met lust-ghemack voorby:
O ware Sonn'! vergun dit my.
Nu we'er. U Lauwer-krans bediet
De Deught, en 't gheen door Deught geschiedt;
Den Lauwerier blijft altijdt groen,
En dit sal oock de Deughde doen.
Den Blixem treft gheen Lauwerier,
Noch oock gheen ander seltsaem vuyer:
De Deught, hoewel van ramp ghequelt,
En wordt in't minste niet ontstelt,
| |
| |
Gheen leer, gheen wrock, geen bitse nijt
En maeckt de Deught heur luyster quijt,
Gheen ongheluck, gheen teghenspoet
De Deught van Deughde wijcken doet:
Maer Deught die redt sich overal,
Oock uyt 'et swaerste ongheval:
En daerom is hy wel bewaert,
Die eeuwigh blijft met Deught ghepaert.
U Spiesse scherpt ons in' ghedacht,
Die Deught van Godt verkreghen heeft,
Waer voor de Sonde trilt en beeft,
Want siet: sy, deur 'er groot gheweldt
Heeft vaeck de Sonden ne'er gheweldt
't Gun niemandt, hoe vermaert en koen,
Hier sonder haer sou konnen doen.
| |
| |
Koom, koom, weest welkom, waerde Deught,
En wordt ghe-eyghent aen men Ieught,
Mijn Ieught, die anders eensaem gaet,
En sonder vasten hoeder staet,
Sou lichtlijck worden wegh-gheruckt,
En elders worden deur verdruckt.
Ghelijck een Schaep dat graest en weydt
Daar seeckre Wolff sen laghen leydt,
Die, als hy 't Schaep alleenigh vindt,
't Onweerbre Dier terstondt verslindt:
En daerom koom, ô brave Maeght,
Indien dat u mijn Hert behaeght,
Bepraelt mijn haveloose Ziel,
Die sonder u in d'assche viel,
Vereert my met u deftigheydt,
Verciert my met u treftigheydt,
| |
| |
Verlicht my met u helle glans,
Verjeught my met u Lauwer-krans.
Verlockt my door u soet ghesicht,
Vervoert my tot u nutte plicht:
Soo sal mijn Ziel tot lof en danck,
U vlijt vereeren met dees Zanck.
Liever.
|
|
Auteursrechtvrij
