Het Radioventje vertelt

[p. 38]

Hoofdstuk V.
Peters moedige daad.

De historie die hier verteld wordt, is gebeurd in een land hier ver vandaan, namelijk in Rusland. Daar woonde de jongen die de held van deze geschiedenis is. Zijn naam was Peter en hij leefde met zijn ouders in een heel klein plaatsje. Zo klein, dat het niet eens de naam van dorp verdiende, er stonden maar een twintigtal huisjes bijeen. De vader van Peter was door een ongeluk enige jaren geleden geheel verlamd aan beide benen, zodat hij niet meer in staat was om de kost voor zijn gezin te verdienen. Het kleine stukje land, waarop het gezin zijn groenten verbouwde, werd door de vrouw met behulp van Peter onderhouden. En met het loon dat Peter thuis bracht van zijn baas, een boer op een halfuurtje afstand wonend van hen, daarmede konden ze er nog net komen. Dat kwam doordat Peter, hoewel hij nog maar vijftien jaar was, al het loon van een volwassen man kreeg. Maar.... daar verlangde de boer waar hij werkte dan ook voor, dat hij het werk van een grote knecht verrichte! Nu was de jongen een flinke, sterke vent, die, al viel het hem soms erg zwaar, naar tevredenheid van den baas werkte. Niet in het minst was het voor hem een aansporing, dat hij moest zorgen voor zijn ouders. Soms vroeg zijn bezorgde moeder hem wel of het werk hem niet te veel was. Maar Peter antwoordde dan vrolijk, dat het wel zwáár, maar niet te zwaar was! Die morgen dat het volgende gebeurde,

[p. 39]

ging Peter weer als elke morgen bij het krieken van de dag op weg naar zijn arbeid. Hu, wat was het koud.... hij rilde er van en nam stevige stappen om zich warm te lopen. En wat was de bodem overal nat en modderig. Geen wonder, het had de hele nacht gegoten als hij nog nooit had beleefd. Het leek wel een wolkbreuk, had zijn vader straks nog gezegd! Zij waren er wakker van geworden, zo sloeg de regen tegen het dak en de ruiten. Maar nu was het gelukkig weer droog, hoewel de aarde overal doornat en modderig was. Hij bleef zo veel mogelijk op de berm van het weggetje lopen, want in het midden leek het wel een beekje. Na een kwartiertje stappen zou hij bij de spoorovergang zijn. Peter behoefde niet uit te kijken of er soms een trein aan zou komen. De eerste trein die zou passeren kwam pas ongeveer twintig minuten later voorbijsuizen. Dat was een lange internationale stoomtrein, die een massa passagiers vervoerde. Allemaal mensen die van het bestaan van het gehucht waar Peter woonde, denkelijk nooit hadden gehoord, peinsde hij onder het lopen....!

Hier stopten nooit treinen, het naaste station was nog twee uur hier vandaan. Daar was hij al bij de overweg. Hij was natuurlijk de eerste voetganger hier, zo vroeg passeerde hier anders geen mens. De stalen rails glinsterden in de vochtige bodem. Maar wat was dat....! Peter keek met verbaasde ogen naar de spoorweg voor hem....! De spoorstaven leken wel in de lucht te bengelen! De gehele bodem eronder was zo goed als verdwenen, weggespoeld door de ontzettende regen die nacht! Als een flits ging er een vreselijke gedachte door het brein van den jongen....! Weldra zou de zware trein hier in donderende vaart voorbijvliegen en.... het stond voor hem vast dat er dan een ramp te gebeuren stond die ontzettend zou wezen....! Hier moest hij ingrijpen en snel.... anders was het te laat! Peter had veel boeken gelezen en wist dat men een trein met een rood sein tot stoppen kon brengen! Maar hoe kwam hij aan een rode lap, zijn zakdoek was wit! Trouwens hij moest de trein snel tegemoet rennen, anders kon deze tóch niet tijdig stoppen meer. Vlugger dan de gedachte was hij al in de richting van de trein gesneld! Hij zou

[p. 40]

maar met z'n muts zwaaien, dacht hij onder het lopen.... en rende maar uit alle macht! Daar passeerde hij de hut van Iwan de stroper. Dat was een slecht mens die daar eenzaam en verlaten woonde. Niemand wilde graag met hem omgaan. Maar daar werd Peter's aandacht onder het lopen getrokken door een helrood flanellen hemd, dat aan een lijntje met enige andere kledingstukken van den stroper te drogen hing....! Dit moest hij hebben....! Als hij hiermede op de rails stond te zwaaien, zou de machinist het dadelijk uit de verte zien en zeker direct de remmen aanzetten! Zonder verder na te denken sprong hij op het erfje en rukte het hemd van de lijn! Hij wilde toen vlug weer verder snellen, maar.... daar werd hij in de kraag gegrepen door Iwan, die uit de hut gesprongen was! ‘Hier rover!’, brulde deze ‘wou je mijn kleren stelen! Ik zal je even....!’

‘Laat me los!’ gilde Peter ‘laat los, ik moet de trein stoppen.... los.... los, want anders gebeurt er een ongeluk!’

De stroper snapte er niets van en begreep hem trouwens verkeerd, hij hield Peter stevig vast en trachtte hem het hemd weer te ontrukken, onderwijl schreeuwend en scheldend dat horen en zien verging. Peter wilde hem weer duidelijk maken dat er geen minuut te verliezen was, maar de man wou niet luisteren en de knaap spartelde om los te komen!! Ten einde raad keerde hij zich met alle macht om en met de kracht van de razende woede die in hem was gaf hij den stroper een vuistslag voor het gelaat, dat deze even duizelde....! Van dit ogenblik maakte Peter gebruik om weg te rennen.... De stroper brulde hem na van woede en pijn! O.... als het maar niet te laat was....! Hij hoorde reeds het gerommel van de trein....! En daar zag hij reeds de snuivende locomotief heel in de verte....! Nog enkele seconden en hij was hier, Peter snelde onvervaard naar het midden der spoorlijn, en met alle macht zwaaide hij de vuurrode lap heen en weer....!!! Zou hij gezien worden....? Hij zweette van spanning en angst..... Daar gilde de locomotief een paar maal scherp....! Ja, hij zag het, zware rookwolken dampten naar boven, ....hij hoorde het knarsen der remmen.... geen twijfel aan....

[p. 41]

hij stopte....! Gelukkig! Peter sprong vlug opzij, toen de trein zwaar remmend nog vele honderden meters door schoot. Maar hij zou niet tot de gevaarlijke plek rijden, dat was zeker....! Een gelukkig verlicht gevoel kwam over hem toen hij dat bedacht.... Daar stond de geweldige slang stil....! De machinist sprong van de locomotief en uit alle raampjes kwamen verwonderde gezichten kijken. Peter liep naar de machinist, die vragend den opgewonden jongen aanstaarde. ‘Daar’, bracht Peter er hijgend uit ‘daar’, honderd meter verder

Blz. 40. ....met alle macht zwaaide hij de vuurroode lap heen en weer....

....de bodem.... helemaal weggeslagen, de rails zweven los in de lucht....!’ Hij moest zwijgen van inspanning toen hij er dat had uitgebracht! De machinist keek hevig verschrikt in de aangeduide richting en bracht den hoofdconducteur en een aantal passagiers die intussen nader waren gekomen, ook op de hoogte. Ze gingen nu naar de plek die Peter hun had aangeduid en toen zij daar na enkele minuten aankwamen zagen ze inderdaad dat hier een grote ramp voorkomen was....! De weinige passagiers, die de warme trein

[p. 42]

hadden verlaten en in verschillende talen uitroepen slaakten, zagen allen eveneens met grote schrik, wat hier bijna gebeurd zou zijn! Peter stond nu bescheiden op de achtergrond, zijn werk was gelukkig ten einde gebracht.... hij was zó tevreden....! Maar nu keek de machinist in het rond en riep waar de knaap was die hen had gewaarschuwd! Toen hij hem zag staan, met een gelukkige lach op het gezicht, vertelde hij de anderen op welke wijze hij gewaarschuwd was voor het gevaar en wees den dapperen jongen aan. De passagiers keken dankbaar naar den redder en een van de heren in dikke pelsjas, sprak enige vreemde woorden met de anderen. Die knikten allen

dankbetuiging
Jongeheer Peter
Wladiwostok

hevig van ja.... ja.... alsof zij zéér instemden met wat de spreker had gezegd. De heer kwam hierop naar Peter toe, legde hem de hand op de schouder, en sprak enige vriendelijke woorden. Hoewel Peter ze niet verstond, zei de klank van de stem hem genoeg....! Toen ging de reiziger over zijn portefeuille en met een vriendelijke lach stopte hij de knaap een groot bankbiljet in de handen! Peter schrok ervan....! Zo'n biljet had hij nog nooit gezien....! Maar aan het groot aantal cijfers zag hij dadelijk, dat het een enorm bedrag moest zijn! Hij durfde het niet houden, maar de heer duwde het hem hartelijk lachend terug in de hand.... onderwijl op de anderen

[p. 43]

wijzend....! Peter begreep dat hij bedoelde, dat dit een cadeautje van de reizigers was. Dezen gingen nu weer terug naar hun wagons, want het werd hun blijkbaar te koud. Alleen de machinist bleef nog achter en Peter zijn hand grijpend zei hij ‘Jongen, weet je wel dat je hiermede wellicht tientallen mensenlevens hebt gered....? Behoud gerust het geld, het is een groot bedrag,.... maar naar verhouding wat wij allen aan je te danken hebben is het nog niemandal.’

Peter ging gelukkig en dankbaar gestemd naar huis, deze dag zou hij maar niet werken. Niet alleen om het mooie bedrag aan geld, waarmede hij zijn ouders verrassen kon was hij blij, maar ook in de wetenschap dat hij een goede daad verricht had! Later kreeg hij nog van de directie der spoorwegen een schriftelijke dankbetuiging thuis, die hij zijn leven lang als een mooie herinnering bewaarde!