Het Radioventje vertelt

[p. 32]

Hoofdstuk IV.
Dikkie's Zonderlinge Droom.

Toen Dikkie zich had had uitgekleed en in bed stapte, bemerkte hij pas hoe moe hij was. Och ja, het was me dan ook eventjes een wandeling die ze met hun zessen hadden gemaakt! Zijn vijf vrienden zouden hun benen ook wel voelen, maar het was de moeite waard geweest! Allen hadden een zak vol beukenootjes uit het Ridderwoud mee naar huis genomen en dat was toch wel een flinke wandeling waard! Trouwens, overigens hadden ze ook een fijne dag daar doorgebracht. Met hun boterham bij zich en allemaal vijf cent voor een dikke ijswafel was de dag feestelijk omgegaan. En wat een massa kikkers waren in die sloot. Zoveel en zulke mooie had ie nog nooit gezien! Vooral die éne grote hélgroene! Dat was vast een opperhoofd of een kikkerkoning of zoiets.... Natuurlijk, peinsde Dikkie, waarom zouden er bij de dieren ook geen koningen en andere heersers wezen! Dat geloofde hij vast en zeker.... Nee maar, en dan die andere kikker, die Wim haast had gepakt....! Bàh.... wat was dat een lelijk beest. Haast helemaal zwart! Dolf zei dat het een pad was, maar daar geloofde Dikkie niets van. Nee, het was een kikker, maar een vreselijk lelijke....! Zulke afschuwelijke dieren moest men eigenlijk doodtrappen.... doodtrappen.... doodtrapp.... suiste het door zijn hoofd voor Dikkie insliep....!

Klets...., klets...., klets...., klets....! Hé wat hoorde hij

[p. 33]

daar voor een vreemd geluid in de kamer! Wat was dat nu? Hij keek de kamer rond en meteen zag hij met een schrik waar dat klets.... klets vandaan kwam..... Daar kwam toch een kikker aanspringen, alle mensen.... wat een beest! Hij was wel zo groot als hun poes en nu zag Dikkie dadelijk wie het was....! Dat was beslist die mooie grote die hij vanmiddag voor den koning had aangezien! Maar wat was me dat beest gegroeid....! En daar sprong hij ineens op het

Blz. 32. Waarom zouden er bij de dieren ook geen koningen wezen....

nachtkastje voor Dik's bed. Hij kon er ternauwernood op zitten naast de wekker.... zo groot was hij. En daar begon hij ook al te praten....! Met een kwakerige, norse stem zei hij: ‘Zo, doodtrappen...., vind jij dat men lelijke kikkers moet doodtrappen, kereltje?

En met lelijke kinderen, hoe is meneer's oordeel daar over? Ook maar dezelfde behandeling geven, of is dat niet nodig....? Je kleine neefje bijvoorbeeld met die lelijke tanden, moet die ook maar

[p. 34]

doodgetrapt worden?’ Ja dat was waar, Jopie van tante Riek had lelijke vooruitstaande tanden. De dokter had gezegd dat dit geen betekenis had en later wel vergroeide. Maar nu was hij toch verre van mooi! Maar hoe wist die kikker dat zo precies. Hij wilde wat zeggen, maar de kikker zei snel ‘stil maar, ik zie het al, alleen dieren moeten slecht behandeld worden hè? Maar wacht eens eventjes jongentje, we zullen je die streken wel eens afleren. Dikkie was verbluft en kon geen woord uitbrengen! Het verbolgen dier haalde een stokje ergens te voorschijn en gaf Dikkie hiermede een zacht tikje op zijn hoofd. Eensklaps kreeg de jongen nu een raar glibberig gevoel over zich.... Hé wat voelde hij zich raar, zo koud en naakt. Hij tilde zijn hand op en.... met een schrik zag hij dat het een poot van een kikker geworden was! En wat een lélijke.... hélemaal zwart! En ook zijn lichaam.... alles glad en glibberig en daarbij pikzwart! ‘Zo en volg me nu maar meneer “Lelijk”, want zo heet je nou in 't vervolg’, zei de mooie kikker vals lachend. ‘En ik zou maar een beetje in de schaduw blijven, want men mocht je eens ‘doodtrappen’. Dikkie kon niet antwoorden.... Hij bracht er niet anders uit dan een schor: kwáááá.... kwáááá! Zijn mond voelde aan of hij tot aan zijn oren rijkte, zo groot en kóúd...., o, wat was hij koud! Gewillig volgde hij den groten groenen leider, die helemaal niet naar hem omkeek. Maar hij móést hem volgen, daar kon hij niets aan doen! Het leek wel of hij helemaal in de macht van den andere was. Na een paar straten te zijn doorgesprongen, Dikkie was doodmoe van dat ongewone springen, kwamen ze aan een kroostrijk slootje. ‘Zo, Lelijk’, zei de groene ‘ga nu maar hier onder dit blad zitten, want de andere kikkers kunnen je beter niet zien. Dan kan je eens zien hoe het hier toegaat, maar houd je stil, anders ben je nog niet gelukkig’, spotte hij!

Dikkie deed zo hem gezegd werd en verschuilde zich onder een groot blad. He, gelukkig, hier was het een beetje warmer ook. Kijk wat gebeurde daar nu? Gespannen keek hij tussen de bladeren door. De groene had drie keer na elkaar op een bepaalde manier gekwaakt!

[p. 35]

En.... daar kwamen van alle kanten de kikvorsen opzetten! Zie je wel, dacht Dikkie, het is een koning, en tegelijk hoorde hij al dat het werkelijk zo was ook!

‘Onderdanen’, sprak de koning met een kwakerige, doch voorname stem ‘Onderdanen, ik-koning Kikoka, heb jullie opgeroepen voor onze dagelijkse zangles! Allemaal op jullie plaatsen, de tenoren vooraan, dan de baritons en achteraan de bassen.’ Onder vrolijk kwaken zag Dikkie hoe allen netjes in rijen achter elkaar gingen zitten. Iedereen scheen den koning stipt te gehoorzamen. En ook merkte de jonge verdrietig op, dat ze allemaal mooi van kleur waren. De een wat lichter, de ander wat donkerder groen, maar zo lelijk als Dikkie was er geen een. Hij moest in schaamte bekennen, dat hij de naam ‘Lelijk’ wel verdiende....! Hoor, daar begonnen ze al te zingen en.... zonderling, het klonk heel aardig! Nooit had hij kunnen denken dat kikkers zo mooi konden zingen of kwaken.... hoe je het noemen wou. De koning sloeg met het stokje de maat en keurig gelijkmatig klonk een liedje! Het leek wel een beetje op één van zijn schoolliedjes vond Dikkie, maar welke wist hij niet. Het kon hem ook niet schelen, dacht hij, nu hij een kikker was zou hij toch wel nooit meer naar school en zijn makkers kunnen. Tranen liepen hem over de glibberige kikkerwangen, wat was hem toch overkomen! Had hij maar niet zo hardvochtig over die arme lelijke kikker gedacht. Maar plots trad een stilte in.... Het lied was uit, Dikkie schrok op uit zijn droevige gedachten. Alle zangers groetten eerbiedig den koning en toen gaf hij verlof om af te marcheren. Nu was hij weer alleen met deze en hij hoorde Kikoka roepen ‘Kom hier Lelijk, nu is de kust veilig. Ga daar zitten!’ Hij wees daarbij met zijn stokje op een plaatsje voor hem. Gehoorzaam deed Dikkie wat hem bevolen was. ‘Ziezo’, zei de koning ‘en nu is het jouw beurt. Jij moet ook in het zangkoor meedoen, dat is hier verplicht voor allen. We zullen eerst eens je stem proberen, maar denk eraan, je best doen en mooi zingen, anders hebben we wel een middeltje om je te dwingen....!’ Met schrik dacht de geplaagde jongen eraan dat hij haast geen geluid kon uit-

[p. 36]

brengen. O, hoe moest dit afloopen, als de koning zou denken dat hij niet wilde, terwijl hij niet kon....!

‘Nu Lelijk’, de koning hief zijn stokje hierbij op, ‘vooruit opletten, begin maar!’

Dikkie probeerde te zingen, zoals hij het de anderen had horen doen, maar, o wee.... niets anders dan een schor armzalig ‘kwáááá.., kwáááá....’, kwam er uit!

‘Zeg eens Lelijk’, zei de koning kwaad ‘is dat zingen? Vooruit beter en anders.... pas op....!’

Blz. 37 ....‘En nu maar zingen’, zei Kikoka barsch. -

Nogmaals ging het stokje omhoog en weer probeerde Dikkie met alle macht om er een ander geluid uit te brengen, maar.... het ging niet; hoe hij zijn best ook deed....! ‘Zo’, zei Kikoka blazend van nijd, wil jij niet lelijkerd, dan zullen we nog één proef met je nemen, en als je dan niet gehoorzaamt, dan is er geen mens of dier ter wereld die je nog kan redden van de straf die we hier toepassen op dienstweigeraars! We blazen je eenvoudig op mijn jongen, tot je uit elkaar ploft. Leuk hè? Dus let op, hier heb je een hulpmiddel om te stemmen! Dat is een grote gunst die je eigenlijk niet verdient....! En nu,....

[p. 37]

met welluidende stem nog eens over, voor de laatste maal!’ Meteen gaf hij den angstig rillenden Dikkie een soort mandoline over van riet en boomschors, met snaren van rietstengels. Wat moest hij daarmee nu doen, hij kon toch niet spelen en als het nu niet beter lukte, o, alle mensen! Maar daar hoorde hij weer de stem van zijn kweller, ‘En nu maar zingen’, zei Kikoka bars ‘vooruit!’ ‘Kwááá...., kwáááá....’ begon Dikkie weer, o, o, er kwam geen ander geluid uit zijn droge keel ‘kwáááá, kwáááá.... kwáááá!’

‘Jongen’, hoorde hij nu hardop roepen ‘wat scheelt jou nu, lig je te dromen?’

Dikkie opende de ogen en keek in het lachende gezicht van zijn moeder. Versuft zei hij nog ‘hé.... wat is er.... ik kan niet anders dan..... O, moe’, en toen ineens klaar wakker: ‘is het tijd voor school? Hè, gelukkig, ik kom al hoor, fijn weer naar school!’....

Moeder begreep er niets van. Lachend ging ze weer naar beneden. Maar Dikkie slaakte een gelukkige zucht. Was me dat even een angstige droom geweest?’