Dick Fann en de radium-dieven

[p. 295]

II.
De schitterende plek in het bosch.

Een uur ging aldus voorbij. De automobiel, in plaats van zijn weg te vervolgen naar de bosschen, maakt een plotselinge zwenking en geraakt in een dalengte tusschen twee heuvelen.

Door elkander geworpen steenen bewijzen hoe men den bergwand heeft doorzocht. De rotsen, die door ondermijning van elkaar zijn gerukt, vertoonen witachtige vlekken, die eigenaardig afsteken bij het groen der boomen. De Botera snelt aanhoudend voort.

Plotseling staat de machine stil. Op twee pas afstand ziet men een houten omheining, in het midden waarvan een planken hut.

Op een gefluit van den juwelier opent zich de in haar hengsels bengelende deur der stulp. Een man verschijnt. Hij ziet er uit als een steengraver, een van die moejiks (boeren) die het beroemd gesteente van Bjorsky delven.

Hij nadert den automobilist. De twee mannen voeren een half gefluisterd gesprek. Maar Fleuriane en haar vader mogen al een luisterend oor leenen, zij verstaan den zin niet der uitgesproken taal. Weliswaar onderscheiden zij Franche woorden, maar deze zijn als verzwolgen in vreemde klanken. Welk een taal mag het zijn? Voorzeker geen Russisch. Hoewel zij het niet spreken, hebben de reizigers zich toch wekenlang met het Moskovietisch spraakgebruik vertrouwd gemaakt. Geen Russisch derhalve, noch Fransch, Engelsch of Duitsch, tongvallen, die hun min of meer bekend waren.

Het verdacht gesprek neemt een einde. Larmette stapt uit. De steengraver vervangt hem aan het stuur.

Daarop wendt de juwelier zich tot zijn slachtoffers:

- Gij zult in alle opzichten doen wat deze u zal afvragen. Hij is in alle opzichten mijn plaatsvervanger.

Alstoen verwijdert hij zich van het rijtuig, steekt de hand uit en gebiedt:

- Vooruit!

De steengraver zet de machine in beweging. De Botera maakt een bocht en geraakt op den weg, die zich slingert door het struikgewas, naar het woud van Bjorsky.

Ondertusschen bevindt zich de auto op een slecht onderhouden pad, dat over heuvels leidt, weer afdaalt in valleien, over landelijke bruggen beken moet overschrijden, die in hun kiezelsteenbedding voortsnellen met de onstuimige vaart van watervallen in miniatuur.

Zij bevinden zich nu midden in het woud. Van alle zijden belet een hoog opgaand geboomte het uitzicht. Trotsche dennen, eiken en olmen wisselen af met lorkenboomen en elzenboschjes.

[p. 296]

- We zijn ter plaatse!

Deze woorden worden geuit door den gids, die de machine doet stilstaan aan den ingang van een met gras begroeide open plek. De man springt op den grond en beveelt op ruwen toon:

- Uitstappen!

Wat anders te doen dan zich te schikken naar de grillen van Larmette's agent?

- Waar zijn we nu? vraagt evenwel Fleuriane.

Zij staat verbaasd, want zonder aarzelen antwoordt de man:

- Dit is de open plek in het bosch van Nikolaas Slavarède!

Zijne hand duidt in de richting van een nabij zijnden boom, tegen den stam waarvan, vier meter ongeveer van den grond, onder een houten luifel een grotesk beeld van hetzelfde materiaal, rustend op een dito voetstuk, was aangebracht.

- Het heiligenbeeld van Nikolaas Slavarède, voleindde de steengraver.

De werkman verwijderde zich eenige schreden, bezag schouderophalend den grond, met zonderling armgebaar. Hij scheen met gesmoorde stem iemand uit te schelden.

Verwonderd over zijn zonderlinge houding, trachtten de heer Defrance en zijne dochter na te gaan wat den man hiertoe aandreef.

Zij zagen niets anders dan het geel verwelkte gras, door de zon als het ware verschroeid. Toch was dit vreemd. Het gras neemt deze kleur eerst tegen het einde van heete zomers aan, en men verkeerde nog in de maand Juni. Overal elders was het gras donkergroen, als bewijs van een vochtigen grond, die voldoende sappen bevatte in zijnen schoot.

De moejik opende den koffer van den automobiel en haalde er drie platte en scherpe spaden uit te voorschijn. Een dezer instrumenten behield hij voor zichzelf, de twee andere reikte hij den reizigers aan.

- Wat moeten we hiermee doen? vroeg het jonge meisje.

- De graszoden wegnemen op de plaatsen die ik u zal aanwijzen.

En daar zij hem met verbazing aanzagen, omdat zij niets begrepen van de grillige bezigheid waartoe men hen veroordeelde, vervolgde hij met aanvankelijk ongeduld:

- Ik heb hier een schat geborgen; ik ontgraaf dien, dat is alles. En nu genoeg gepraat, aan het werk!

Zoo het al vervelend was, bevelen van dit personage te ontvangen, het werk op zichzelf leverde weinig moeilijkheden op. Met de spaden, die zich volmaakt tot dezen arbeid leenden, sneden de reizigers op de aangeduide plekken vierkante stukken graszoden uit, die zij optilden door het platte ijzer der spade eronder te schuiven, welke zoodoende het werk van een hefboom verrichtte.

Iwan - dit was de naam van hun gids - plaatste zich vervolgens achter hen. In het midden van iedere ontbloote plek stak hij tot aan het heft het scherpe lemmet, deed een peiling, woelde in den opgewerkten grond, en nam er voorwerpen uit, die hij terstond in den linnen zak wierp, welken hij aan een riem om de schouders droeg, en drukte vervolgens de graszoden weer op hun plaats.

Wat raapte hij dan wel op? Noch de heer Defrance, noch zijn dochter kregen

[p. 297]

het te zien. Alleen bemerkten zij dat hun arbeid zich voortzette in een kring. De opmerking was volkomen juist, want bij het wegnemen van een laatste graszode, verklaarde de Canadeesche dat zij de geheele rondte had doorloopen, en Iwan bromde:

- Rust maar wat uit. Het is afgeloopen. Binnen een uur worden jelui afgehaald, waarop hij in den auto stapte.

- Laat ge ons hier achter? riepen de beide reizigers.

Iwan haalde zijn schouders op.

- Neen, neen, maakt je maar niet ongerust. Jelui zijt een andere schat. Geen gevaar, dat je zult vergeten worden. Zooals ik zeg, binnen een uur komt men je halen.

De Botera zette zich in beweging. Hij drong de laan door vanwaar ie was gekomen, langzamerhand verstomde het geraas, totdat het geheel was weggestorven. Vader en dochter bleven alleen in het bosch achter.

- Laten we gaan zitten, zei de Canadees. Omdat men ons noodzaakt te wachten, moeten we dit zonder eenige vermoeienis trachten te doen.

- Zijn we hier niet in de buurt van een mierennest? riep het jonge meisje plotseling.

- Neen, die is goed! antwoordde de Canadees. Ik wilde juist hetzelfde zeggen.

- Voel je prikkelingen in de huid?

- Over mijn geheele lichaam, maar vooral in het gezicht en aan de handen.

- Net als ik, precies hetzelfde.

Beiden zagen elkander verbluft aan. Op hun gelaat, hunne handen was geen spoor van mierenplaag. En toch hield de prikkeling aan, wel niet zeer pijnlijk, maar lastig in den hoogsten graad.

- Vader, zie, zie mijn handen eens.

Op de blanke, melkwitte handen zag men rozige stipjes, talrijker nog op de poezelige vingers der schoone Canadeesche. Ook de heer Defrance bezag zijn handen, en zei:

- Het gaat mij evenzoo, ik ben met roode puistjes als bezaaid. Wat toch mag die zonderlinge aandoening wel hebben uitgelokt?

Buiten twijfel zouden de reizigers zich langdurig hebben beziggehouden met het onderzoek, zoo niet een buitengewoon gerucht hen genoodzaakt had hunne aandacht op iets anders te vestigen.

In het zwijgende wond weerklonk alsnu het geluid van galoppeerende paarden. Het gedruisch komt nader. Men zou zeggen dat de ruiters haast hebben hun doel te bereiken. Zij onderscheiden nog een ander geluid, het eigenaardig gesnor der automobielen, ondermengd met het getrappel der viervoeters, en van alle kanten kraakt het tusschen het struikgewas.

Zonderling. Het rumoer eindigt eensklaps. Vragend zien de reizigers elkander aan: - Wat moet dit alles beteekenen? Welke nieuwe verrassing wacht ons?

Ontmoedigd halen beiden de schouders op. Hoe zouden ze ook de oorzaak van cavalerie-manoeuvres kunnen nagaan? Zij komen terug op den indruk die hen zoo even had bevangen, de huidsprikkeling, welke maar steeds aanhoudt. Zij staan voor een onbegrijpelijk raadsel.

[p. 298]

- Zoo iets hebben we toch niet ontwaard toen we het Moskowa-hôtel verlieten, zegt de heer Defrance.

- Dat is zoo, vader, zulke onaangename gewaarwordingen kunnen niet onopgemerkt voorbijgaan, al zijn onze beslommeringen ook nog zoo groot.

- Die roode vlekken zijn dus niet ontstaan door het werk dat de vervloekte Larmette ons liet verrichten?

- De schurk die ons hier heeft gebracht, heeft ons deze zonderlinge spaden laten behouden. Als we ze eens gebruikten om de graszoden op te lichten, die hij zoo zorgvuldig weer op hun plaats heeft gelegd?

- Wat verwacht ge daarvan, vader?

- Ja, weet ik al?... Nagaan, onderzoeken... dat verlang ik.

Fleuriane bracht er niets tegen in. Ook zij wenschte de reden te weten van den vreemdsoortigen arbeid, waartoe men haar had gedwongen.

Een oogenblik later waren vader en dochter bezig de plaggen om te keeren. De heer Defrance bukte zich voorover, onderzocht alsnu den ontblooten grond met verdubbelde aandacht. In iedere omgewoelde oppervlakte bespeurde hij den vorm van een kubus. De grond had den indruk van een lichaam behouden, naar alle waarschijnlijkheid van een kistje dat daar was begraven.

- De kleine doozen hielden den schat in, verklaarde de Canadees.

- In dit geval zeker geen van beteekenis, zei Fleuriane lachend. Er waren wel een twintigtal doosjes van vijf centimeter lengte bij twee breedte.

De heer Defrance stiet een kreet uit. Levendig bukte hij zich en overhandigde zijne dochter een voorwerp, dat bij het helder maanlicht schitterde.

- Bezie dit eens, Fleuriane.

- Het is maar een stukje van een gebroken glazen buisje.

- Ja, maar dit stukje verklaart de roode stippen en de prikkeling onzer huid; het bewijst alweer dat Dick Fann zich niet vergist heeft omtrent den dief van het wereldradium.

Zij stond recht overeind met geopenden mond, haar geheele bekoorlijke persoonlijkheid drukte verbazing uit.

Zachtjes murmelde haar vader met een glimlach:

- Dit is een radiumbuisje. De afmetingen ervan zijn typisch.

- Het jonge meisje stiet een wanhoopskreet uit:

- Maar dan hebben we hem geholpen met het in veiligheid brengen van de bewijzen zijner misdaad.

- Van onze misdaad, wilt ge zeggen, verbeterde de heer Defrance.

En toen zij hem een verbaasden blik toewierp, vulde hij aan:

- Ben ik dan niet de dief, wegens het papier dat ik geteekend heb om jou van den knoet te verlossen?

Plotseling bleven beiden als versteend staan op de plek. Een nieuw personage kwam aanstormen, met een revolver in de hand, en het wapen op hen richtend, riep hij:

- Geeft u over of ik brand los!

Fleuriane slaakte een gil.

[p. 299]

- Mijnheer Dick Fann!

Hij, die haar met zijn revolver dreigde, wankelde, deinsde een schrede achteruit; met stokkende, hartverscheurende stem stamerde hij:

- Mejuffrouw Fleuriane! Mijnheer Defrance! Gij! Gij hier!

Het was de amateur-detective, die onverwacht stond voor zijn vrienden, van wie hij sedert de komst aan de Behringstraat was geschieden.

- Maar men zal u arresteeren! hernam hij. Er zijn orders om ieder gevangen te nemen, die op de open plek van Nikolaas Slavarède wordt aangetroffen.

Dick greep hem bij den arm:

- Gij begrijpt mij niet? vervolgde hij. Gearresteerd, in de gevangenis geworpen? Gij! En zij, zeg ik u! Ik volgde u van verre. Toen ik zag dat ge aan de bevelen van Larmette gehoorzaamdet, leidde ik er uit af dat hij u geheel voor zich had gewonnen.

- Zeg liever: in slavernij geknecht! zuchtte Fleuriane. Om te beletten dat ik onder de knoetslagen zou bezwijken, heeft mijn vader schriftelijk verklaard de dief te zijn van het radium en der corindons.

- Oh! ik zal u redden, in weerwil van al wat er gebeurt.

Defrance omschreef een twijfelachtig gebaar, maar Fleuriane voorkwam hem:

- Ik ben er zeker van..., ik koester het volste vertrouwen in Dick Fann. Zeg maar wat ons te doen staat en ik zal het volbrengen.

Een blik van dankbaarheid was het voorloopig antwoord van den Engelschman. Daarop verluidde hij met de nauwgezetheid die al zijn woorden kenmerkte:

- Vooreerst dient gij te weten wat er aan de hand is. Een pensionaat van adellijke jonkvrouwen heeft een jaarfeest gevierd met een landelijk diner. De maaltijd heeft gisteren hier plaats gehad, op deze plek van het bosch Slavarède. Zij keerden huiswaarts onder den aanval eener vreemdsoortige ongesteldheid. Meesteressen en leerlingen hadden brandwonden op hun lichaam en geen van haar was zich van eenig vuur bewust, dat hun mogelijkerwijs kon gedeerd hebben.

Een dubbele kreet onderschreef deze beweging.

- Ik begrijp het... Zie onze handen en ons gezicht...

- Wat! ook gij beiden?

- Deze Larmette heeft ons gebruikt om zijn ‘schat’ te ontgraven met behulp van een medeplichtige die tot hem is teruggekeerd... Ik heb het idee gehad dat het radium...

- Gij hebt goed gedacht... jawel, het radium. Nadat mij ter oore was gekomen wat er voorgevallen is in het Instituut der Adellijke Barines, bleef er geen twijfel bij mij over. Brandingen, door uitstraling veroorzaakt, derhalve radium verstopt in het bosch van Bjorsky en nog wel in aanzienlijke hoeveelheid. Waarom dit kostbaar produkt begraven, als het niet is omdat men het bezit ervan niet durft bekennen? Deze vrees wijst op onrechtmatig eigendom. Een naam schoot mij aanstonds te binnen: Larmette. En geen vermoeden koesterend u hier aan te treffen, wetende bovendien dat de ellendeling, na eene receptie in het Kremlin te hebben bijgewoond, voorzeker had hooren spreken van het vreemdsoortig avontuur dat de Adellijke Barines hebben ontmoei, werd de Russische politie door mij

[p. 300]

hiervan onderricht. Op dit oogenblik is dit gedeelte van het bosch omsingeld door een escadron kozakken, die gereed staan op het eerste signaal hulp te verleenen, en ik ben genoodzaakt dit signaal te geven.

- Welnu, doe het.

Dick huiverde: Fleuriane had deze drie woorden kalm uitgesproken.

- Maar als ik het doe, dan...

- Dan worden wij gearresteerd; het is Larmette aanzetten openbaarheid te geven aan het stuk papier, door mijn vader onderteekend. Ik weet het... Maar, Mijnheer Dick Fann, de eer van mijn vader, mijne eer raakt ook u, naar ik meen, en ik houd mij overtuigd dat het u gelukken zal die voor ons ongerept te bewaren.

- Neem u in acht, Fleuriane! riep haar vader, gij vraagt iets dat de macht van een mensch te boven gaat...

Zij liet hem niet uitspreken.

- Het is niet aan een ‘mensch’ dat ik onze eer toevertrouw, vader, het is aan mijn... verloofde!

Met een onverhoedsche beweging greep Dick Fann de hand van het jonge meisje, bracht die aan zijn lippen en sprak met sidderende stem:

- Ziehier wat er te doen staat. Zal Larmette u hier koenen afhalen?

- Ja. De automobiel, naar zijn handlanger heeft gezegd, wordt ons gezonden. Wij zijn in afwachting van dat voertuig.

- Goed zoo! Ik ga me verwijderen en deze inlichtingen geven aan mijn Moskovitische... collega's. Dat Larmette kome, en zij zullen opdagen. Gij zult protesteeren, de waarheid zeggen. Hij zal dan genoodzaakt worden zijn vreeselijk papier voor den dag te halen. Men zal hem gelooven; twijfelt daaraan niet... Tegen een geschreven bekentenis valt niets in te brengen. Men zal u naar Moskou brengen en daar in de gevangenis opsluiten... Dit is hartbrekend voor mij, maar kan niet vermeden worden. Ik hoop te kunnen verkrijgen dat men u zacht behandelt en afzonderlijk opsluit. De heer Defrance is een vermogend man, met geld worden de gevangenissen zelfs humaan. Misschien is dit wel een gelukkig verschijnsel. Daar Larmette momenteel niets tegen u vermag, zal ik de handen ruimer hebben. Waar heeft hij u verlaten?

- In een vallei dicht bij het woud. Daar zijn steengroeven in exploitatie. Een hut diende er tot schuilplaats van zijn medeplichtige.

- Goed. Noem in het vervolg nooit mijn naam, ten ware het als een beschuldiging dat ik u heb verlaten.

- Nooit!... bezwoer het jonge meisje.

- Ik smeek het u, zei hij kalm.

Zij stak hem de hand toe met het eenige woord:

- Ik gehoorzaam.

Plotseling vernam men in de verte een zacht gebrom. Dick Fann luisterde:

- Het is de Botera, zei hij.

- De Botera, hoe herkent ge dien zoo?

- Zijn motor van honderd paardekracht brengt een zeer verschillend geluid

[p. 301]

voort van die der gewone auto's. Ik verzeker u dat hij het is... laten wij er niet over redetwisten, ge zult het aanstonds zien; we moeten de weinige oogenblikken waarover we nog beschikken, ons ten nutte maken.

En vluchtig, alsof hij vreesde een seconde te verliezen:

- Was de handlanger van Larmette hier bij u?

- Ja, antwoordden de reizigers, zonder de bedoeling der vraag te gissen.

- Heeft hij hier rondgedwaald?

- Ja. Hij verzamelde het radium, terwijl wij met de spaden die ge ziet, de graszoden oplichtten.

Zonder een woord meer te zeggen, snelde Dick naar de plaggen, die een oogenblik te voren door Fleuriane en haren vader waren omgekeerd. Hij knielde op den grond, boog zich voorover, liet een vergenoegd gemurmel hooren, en met behulp van een kleinen graadmeter, dien hij uit zijn zak te voorschijn haalde, deed hij eenige opnamen.

Daarna stond hij op, kwam terug tot zijn vrienden, drukte hun krachtig de handen en verdween door het kreupelhout. Nog één woord vernamen ze:

- Vaartwel!

Eenig gekraak van takken - en alles was schijnbaar stil.

Het gebrom van den motor, kort te voren door Dick Fann aangeduid, werd luider hoorbaar. De automobiel naderde met versnelde vaart. Met oorverdoovend gedruisch stormde de Botera in de open plek van het woud, gewijd aan den heiligen Nikolaas Slavarède. Larmette zat aan het stuur. Zijn medeplichtige had bij de steengroeve moeten achterblijven.

- Komaan, stapt in, beval de juwelier op jovialen toon, en voorwaarts!

Hij zweeg eensklaps. Talrijke gedaanten waren uit het dichte struikgewas opgedaagd en sloten een onheilspellenden kring om het voertuig en de drie aanwezig zijnde personen.

- Wat moet dit beduiden? vroeg Larmette.

Een dezer mannen naderde.

- In naam van den Czaar en het Heilige Rusland, arresteer ik u als de dieven van het radium, die maandenlang door de politie van het wereldrond vergeefs worden gezocht.

Een schaterlach weerklonk in de steengroeve. De juwelier veroorloofde zich deze hilariteit.

- Inderdaad, luidde zijn antwoord, men kan van een zeer verliefden verloofde toch niet vergen zijn welbeminde bruid en schoonvader aan te klagen, maar ten anedren ligt daartusschen een afgrond, als men gewikkeld wordt in een onteerende beschuldiging. Uit liefde heb ik gezwegen... maar de eer gebiedt mij tot spreken.

En een zakboek te voorschijn halend, lichtte hij er een papier uit, dat hij den politieman overhandigde.

- Dit stuk bewijst mijn volkomen onschuld. Het bevat de bekentenis, door den dief geteekend, den heer Defrance, hier tegenwoordig.