Dick Fann en de radium-dieven

[p. 214]

IV.
De jacht naar de ijsschots.

De Trans-Siberische spoorweglijn heeft, zooals men weet, als eindstation Wladiwostok, een oorlogshaven aan den Stillen Oceaan. Dit is het officieele eindpunt. Evenwel wijkt op eenige wersten vóór dit punt een tak af naar het Noorden, die te Khabarowsk eindigt.

Eenige dagen nu, na de vreeselijke gebeurtenissen waarvan de Diomedes-eilanden het tooneel waren geweest, was een groep mannen met twee draagbaren een houten woning binnengegaan, aan het zeestrand, op een twaalftal wersten noord-oostelijk van Khabarowsk gelegen.

Op pelsdekens hadden zij twee lichamen neergelegd, schijnbaar twee lijken, want zij verroerden om zoo te zeggen geen vin. Daarna hadden zij zich verwijderd, na van een persoon, die hen vergezelde, eenige geldstukken te hebben ontvangen.

Deze persoon was bij de twee lichamen achtergebleven.

Aandachtig sloeg hij deze gade. Eindelijk mompelde hij binnensmonds:

- Botera heeft het wel degelijk afgelegd. De Braziliaan kon de temperatuur dezer streken niet verdragen. Maar de heer Defrance leeft nog. Dien moeten we redden. Het komt er voor mij op aan dat hij in het leven blijft.

Uit een zijner zakken haalde de gewaande verpleger een kristallen flacon met gouden stop, die een rosekleurige vloeistof bevatte en waarvan hij eenige druppels liet vallen tusschen de samengeklemde tanden van den man, dien hij Defrance had genoemd.

De uitwerking volgde onmiddellijk. De groenachtige tinten verdwenen uit het gelaat van Fleuriane's vader en maakten plaats voor een levendiger kleur. De gesloten neusgaten ontspanden zich, de oogleden trilden een weinig.

- Goed zoo! ging de man voort, een kop bouillon, en hij zal in staat zijn mij aan te hooren. Maar vooraf moeten we hem in de onmogelijkheid plaatsen, eenigen weerstand te kunnen bieden.

In een hoek van de hut raapte hij een eind touw op, bond den patiënt daarmee vast, met vrijlating alleen van de rechterhand.

- Zie zoo, zei hij met blijkbare voldoening. Nu zal hij kunnen praten, de bouillon moet het overige doen.

Onder een rond gat, in het dag aangebracht om den rook te laten ontsnappen, bevond zich een primitieve stookplaats van op elkaar gestapelde steenen, waarover een bivakketel hing en waaronder een vreemdsoortige brandstof lag, veel gelijkende op gedroogde plaggen.

Het was de eigenaardige turf van oostelijk Siberié, gestoken uit de toendra's

[p. 215]

(veengronden), onmetelijke woestijnen, die des winters bevriezen en gedurende het kortstondig zomerseizoen veranderen in verraderlijke moerassen, waarin men gevaar loopt onverhoeds weg te zinken.

De man beurde het deksel op van den ketel, en een aangename geur verspreidde zich door het vertrek.

- Ei! ei! Defrance zal een soepje proeven, dat als voor een koning is klaar gemaakt. Als Botera niet zoo morsdood was, zou hij wakker worden om zoo'n bouillon te slurpen.

Hoe was Larmette daar ter plaatse gekomen?

Wel, op zeer eenvoudige wijs. Na het gesprek dat hij gevoerd had met Fleuriane op de rotsen der East-Cape, in het gezicht der Diomedes-eilanden, had de heillooze avonturier den drijvenden ijsberg ontwaard, waarop Dick Fann en diens vrienden wanhopig rondzwalkten.

Toen was er bij den schurk een licht opgegaan.

De koude stroom van de Pool loopt vlak langs de Aziatische kust. Dien stroom moest hij volgen en van den oever af den ijsberg in het oog houden, waarop zijn tegenstanders gevangen waren.

Met zijn honderd paardekracht auto viel niets gemakkelijker.

Hij zou nu de zekerheid hebben dat zijn vijanden moesten verdrinken, of wel het toeval hen in zijn handen zou spelen. In beide gevallen behoefde hij niet meer beducht te zijn voor het scherp doorzicht van Dick Fann, dien detective-amateur, die - hij was er zeker van - al zijn plannen had doorschouwd en in duigen doen vallen.

Hij nam Fleuriane op, wierp haar als het ware in zijn automobiel en vervolgde zijn tocht naar het Zuiden.

Zoo verliepen acht á tien dagen. Nu eens bleven ijsberg en auto urenlang in elkaars gezicht, dan weer verwijderde een gril van den stroom het drijvend blok ver van den oever, of wel noodzaakten inhammen, die de kustlijn afbraken, den juwelier landwaarts in te rijden.

Maar de ellendeling berekende met wiskundige juistheid de middelbare snelheid van den stroom, die zijn slachtoffers onverbiddelijk meesleepte. Na een min of meer langdurig verdwijnen dook hij andermaal op voor het gezicht van hen, van wier stervensuur hij getuige kon zijn.

Dezen hadden inderdaad reeds lang de machine opgemerkt, die hen scheen te begeleiden. Hun aandacht eenmaal er op gevestigd zijnde, hadden zij zonder moeite de Botera herkend. De ingenieur trouwens kon zich niet vergissen omtrent het voertuig dat hij zelf had uitgedacht en vervaardigd. Het was een uitvaartgeleide dat de juwelier der rue de la Paix hun grondhartig gunde.

En terwijl Dick Fann, de heer Defrance en Jean Brot in aanvallen van machtelooze woede hun laatste krachten verspilden, die de honger hun overliet, rilde Botera van de koorts en aandoeningen van schrik. Hij verheelde zijn angst niet bij de gedachte, weer in handen te kunnen vallen van zijn gewezen medeplichtige; ieder oogenblik trouwens zuchtte hij:

- Verloren! Verloren! Hij zal me geen genade schenken!

[p. 216]

Jean Brot, zijn Parijschen aard volgende en in weerwil van den wanhopigen toestand behoefte gevoelend om iets uit te richten, had trapjes gemaakt in de zijden van den ijsberg, wiens hoogte evenwel danig had afgenomen onder de brandende zonnestralen van het warme seizoen.

Want iets typisch is het in deze streken van het uiterste Noorden, dat na den Poolwinter met zijn ijzige gestrengheid, een tijdperk intreedt van intense hitte, die binnen eenige dagen den grond tot op een meter doet ontdooien.

De ijsberg smolt zichtbaar weg. Jean Brot niettemin maakte zich de gegraven trap ten nutte om tot de waterlijn af te dalen. Met een draad gewapend, aan welks einde hij de punten van een broekgesp had bevestigd, maakte hij gebruik van de ruimte die de uit elkander drijvende schotsen lieten, om in het vrije water te hengelen.

En de visch scheen na lange opsluiting onder het ijs, de listen van den mensch eenigszins te zijn vergeten, want het gelukte Jean op deze manier verscheidene bewoners van den Oceaan te verschalken.

Het waren wel geen groote visschen, nauwelijks haalden ze de lengte van een haring. Een diertje dezer soort, gemiddeld per dag, was weinig om een viertal menschen tot voedsel te verstrekken. Maar toch hield dit weinige mageren Hein op een afstand, en de guit herhaalde met zijn onwankelbaar vertrouwen en niet aflatenden humor:

- Zoolang er leven is, is er hoop.

Maar welke hoop? Wanneer Jean deze kernspreuk uitte, haalden Defrance en Botera de schouders op. Meer verzwakt dan hun metgezellen in het ongeluk, verwachtte de Canadees, als man op leeftijd, en ook de Braziliaan met zijn voorwereldlijk gestel, slechts den dood.

Dick Fann evenwel hield met onverklaarbare hardnekkigheid de oogen gevestigd op de kust.

Op den elfden dag was de ijsberg op onrustbarende wijze het strand genaderd. Zijn kruin verhief zich niet meer dan een vijf of zes meter boven water. De oppervlakte mat nauwelijks vijftig meter in het vierkant.

Was de ijsberg al tot dit minimum geslonken, de overblijfselen van het bevroren veld waren tot vloeibaren staat teruggekeerd. De zee strekte zich uit als een groene watervlakte, waarin nauwelijks hier en daar eenige schotsen dreven.

Hadden de onwillige passagiers van het drijvend gevaarte de krachten bezeten, die bij het vertrek van Port-Clarence hun ten dienste stonden, het zou hun gemakkelijk zijn gevallen zwemmende de kust te bereiken.

Larmette, die van de vervolging werk maakte, had dit duidelijk bemerkt. Tegen den middag schoot een rookwolkje uit den automobiel, daarop werd de ijsberg getroffen en vlogen van alle kanten brokstukken van hun denkbeeldig vlot in zee.

De ellendeling bediende zich van springkogels, want hij was er op uit de ontbinding van het drijfmiddel der ongelukkige reizigers te verhaasten.

- Alle hens de helling op, die uitziet op de hooge zee! beval Dick Fann. Hij wilde zoodoende de dikte van het blok stellen tusschen zijn lotgenooten en den vuur gevenden juwelier. Maar zijn waarschuwing vermocht noch den heer De-

[p. 217]

france noch Botera tot dit middel van beveiliging te bewegen. Beiden bleven op het plateau roerloos liggen. Op het verwijt van den detective antwoordden ze met verzwakte stem:

- Wat geeft het? Zoo of op andere manier het leven te verliezen. Kwam er maar een einde aan!

Was het de nabijheid der Siberische kust, die deze ontmoedigende en ontmoedigde gevoelens over hun lippen bracht? Of waren zij aan de grens gekomen der menschelijke krachten, wanneer het eenig verlangen zich slechts richt naar de plaats waar men slaapt den eeuwigen slaap en geen jammerlot ons langer kwelt?

Dick en Jean, die zelven veel aan krachten hadden verloren, beproefden te vergeefs hun metgezellen te dragen. Zij moesten deze poging opgeven. En daar Larmette zijn fusillade voortzette, besloten zij zich langs de nog veilige helling waar zij de twee mannen niet konden brengen, te laten afglijden.

Jean Brot, die zijn drift aan iets moest koelen, begon uit den treure maar weer te hengelen. Plotseling schreeuwde hij:

- Gauw. Mijnheer Dick Fann, help me even, ik heb een Jan te pakken!

Werkelijk spande het snoer zich met een stevigen ruk. Een oogenblik later zou de knaap genoodzaakt zijn geweest het los te laten. Maar de detective gaf aan zijn roep gehoor en na een half uur worstelens haalden ze een grooten visch op het ijs, ongeveer zestig centimeter lang en vijftien breed, die veel weghad van een kabeljauw.

- Neen, maar! dezen keer hebben we een echten lunch! riep Jean, met zijn tong tegen het verhemelte smakkend.

Inderdaad woog zijn vangst een vijf á zes kilogram in gewicht. En plotseling, alsof het uitzicht op een goed maal den knaap al zijn vermogens had teruggegeven, voegde hij er aan toe:

- Hoor eens, Mijnheer Dick. Men zou zeggen dat die schoft van een Larmette heeft opgehouden met vuren.

- Wat zou er gaande zijn? Laten wij eens kijken.

Zoo zeggende liet Jean zich langs de helling glijden en bereikte hij weldra het uiteinde van het drijvend ijsvlak. Voorzichtig stak hij het hoofd vooruit en riep:

- Patroon! patroon! We gaan rakelings langs een in zee uitstekend punt, met een beetje zeemanschap zouden we aan wal kunnen komen.

Al pratende liep hij op zijn vriend toe, onderwijl hij met zijn dolkmes den zoo even gevangen visch den kop afsneed.

- Wat doe je daar? vroeg Dick.

- U ziet dat ik toebereidselen maak om hem mee te nemen. Hij zal er nu niet aan denken om zijn element weer op te zoeken als wij aan land gaan.

- Goed zoo, mijn jongen. Laten we nu onze compagnons maar wakker schudden. We hebben geen oogenblik te verliezen.

Een geweldige schok belette hem verder te spreken en deed beiden op het ijs neervallen. Daarop volgde een dof gekraak en de ijsberg bewoog zich niet meer.

Dick en Jean zijn opgestaan en zien om zich heen.

[p. 218]

Het ijsblok dat hen gedragen heeft, is op een derde na gesmolten. Het gedeelte waarop zij staan, zit vast tegen lage, met zeewier begroeide rotsen, die een begaanbaren weg opleveren om op den vasten grond te komen, en op verscheiden honderden meters reeds zien zij het andere gedeelte afdrijven, dat hun metgezellen ver van hen meevoert.

De waarheid daagt nu helder voor hen op. De ijsberg heeft op de klippen gestooten, die bij eb zijn bloot geraakt. Door de ontplofbare kogels van Larmette reeds doorboord, brak hij door den schok in tweeën, waarbij het eene gedeelte zich vastzette in de rots, het andere zijn gevaarlijken tocht vervolgt.

Zij staan nu voor een voldongen feit. Geen gedachte aan een hereeniging met hen die afgedreven zijn. In oogenblikken van nijpend gevaar is het denkvermogen niet in staat tot langdurige overweging, komt het voornamelijk op handelen aan en is iedereen op zelfbehoud bedacht. Het was nu zaak aan wal te geraken.

Met den visch, die hun eerste maal zal uitmaken op den beganen grond, klauteren de detective en Jean Brot de rotsen op, laten zij zich langs het zeewier afglijden, strompelen ze, beurtelings vallend en opstaande, voort. Een oogenblik nemen zij rust.

Zijn ze gered? Wacht hun op dit onherbergzaam verlaten strand van oostelijk Siberië een langzamer stervensuur? Wie zal het zeggen? Zij kruipen verder, want er zit niets anders op voor het oogenblik.

Eindelijk voelen ze vasten grond onder hun voeten. Gretig verslinden ze eenige moten van den rauwen, onbestorven visch, een uur pas geleden gevangen. Afschuwelijk smaakt dit voedsel, maar de honger kwelt hen, en zij moeten kracht vergaren.

Na afloop van dit voorwereldlijk maal strekken zij hun vermoeide ledematen uit op het ruwe mos, dat kraakt onder hun gewicht, en vallen weldra in diepen slaap.

Zoo zij er aan gedacht hadden de granietblokken te beklimmen, waaronder zij een schuilplaats gezocht hebben, zouden ze van verre een schouwspel hebben gadegeslagen, dat hen voor hun metgezellen had doen ijzen.

Een prauw was van het strand afgevaren, had den drijvenden ijsberg nagezet, had dien bereikt, de nagenoeg ontzielde opvarenden ingescheept en was met hen terug geroeid naar de kust.

Zij zouden Larmette hebben ontwaard, die een bemanning Siberische visschers onder zijn bevelen had.

De heer Defrance, Fleuriane en de Braziliaan zijn nu de gevangenen van hun onverbiddelijken vijand, die hen rusteloos heeft vervolgd.

Maar de slaap heeft de twee mannen overmeesterd en hun den angst voor dit nieum en ontzettend gevaar bespaard.

In de hut waarheen men den bewusteloozen heer Defrance heeft onder dak gebracht, komt de Canadees langzaam tot bezinning. Hij is verbaasd op een hoop bont vastgebonden te liggen, ziet nog half wezenloos, om zich heen. Een zwakke kreet, als het geroep van een kind, komt hem over de bleeke lippen.

[p. 219]

- Fleuriane!

Ja, Fleuriane staat vóór hem. Maar zij beantwoordt niet zijn roep, zij komt niet aansnellen op zijn stemgeluid. Stijf en onbewegelijk staat zij tegen een der palen, die het dak schragen van de hut, met den rug gekeerd naar de legerstede waarop haar vader langzamerhand het leven heeft herkregen.

- Fleuriane! roept hij andermaal.

En zonder zich om te keeren, prevelt het jonge meisje:

- Vader, ik ben niet vrij. Ik ben vastgebonden aan dezen balk. Wij zijn de gevangenen van den radiumdief, den dief die de corindons heeft gestolen.

Een schaterlach volgde op dezen smartkreet.

Hij kwam van Larmette, die op twee schreden afstand stond van het jonge meisje, dat in haar boeien zich niet kon verroeren.

Hij zwaaide met een vreemd voorwerp. Men zou gezegd hebben dat het een haarbundel was van adders, die in de lucht sisten. De heer Defrance zag nauwlettend toe. Hij herkende het martelwerktuig, den vreeselijken knoet der Kozakken. Ja, het was de geeselzweep met de lange en buigzame lederen riemen, aan de uiteinden waarvan loode knoppen waren bevestigd.

Wat had dit te beteekenen? Waarom was zijn dochter in boeien geslagen? Waartoe de knoet? Het antwoord op deze vragen liet zich niet wachten. Larmette grijnsde:

- Vader, gij hebt te beslissen over het leven van uw kind. Gij hebt het haar geschonken, wellicht meent ge bevoegd te zijn het van haar te nemen. Maar alvorens je de kans te laten moet ik je zeggen dat, zoo ge haar veroordeelt, ge haar een schrikkelijke marteling bereidt. Zij zal sterven onder den knoet.

- Zij? Waarom? Hoe? Ik begrijp je niet.

- Natuurlijk, wie kwaad doet begrijpt het nooit.

- Kwaad... welk kwaad heb ik bedreven?

Larmette barstte in angstwekkend schaterlachen los:

- Wat gij bedreven hebt, zal ik je zeggen. Met te gehoorzamen aan de inblazingen van een eerzuchtigen speurder, een liefhebber-detective, Dick Fann...

- Een nobel hart! riep Fleuriane met trillende stem.

- Nobel hart, zooals ge wilt, herhaalde de bandiet, nobel hart, maar een gek. Want hij heeft jullie in een avontuur gewikkeld, waaruit ge alleen kunt vrijkomen met den dood of met onderwerping aan mijn wil.

En nadruk leggende op de woorden, als om dezen meer kracht bij te zetten:

- Gij allen hebt mijn plannen gedwarsboomd, zonder reden het gebouw doen wankelen, dat ik oprichtte voor fortuin en macht. Gij hebt mij aangevallen. Ik wil u machteloos zien tegenover mij, onafscheidelijk geketend aan mijn bestaan.

Langzaam kwam hij af op den heer Defrance, die verstomd was over het gehoorde, duwde hem een papier onder de oogen, en op gebiedenden toon verluidde hij:

- Je rechterhand, brave man, is vrij, wel niet genoeg om er je tegen mij van te bedienen, maar voldoende om mijn bevelen te gehoorzamen. Je zult dit papier onderteekenen. Dan zal ik je niet vreezen, want noch gij, noch je bekoor-

[p. 220]

lijke dochter zult in staat zijn te mijnen nadeele op te treden, zonder jezelven in ongelegenheid te brengen.

En met valschen glimlach begon hij het volgende voor te lezen:

Ik ondergeteekende beken den werelddiefstal in de werkplaatsen en laboratoria van het radium op het touw gezet en gepleegd te hebben. Mijn doel daarbij was een onberekenbaar fabelachtig fortuin te verwerven door middel van gewone corindons in kostbaar gesteente te veranderen. De heer Larmette heeft mijn toeleg doorschouwd. Hij kon me in het verderf storten, doch hij beminde mijne dochter. Fleuriane zal bij terugkeer te Parijs met hem in het huwelijk treden. Om harentwil zal hij mij genade schenken. Mocht door mijn toedoen of wel door iets anders, deze verbintenis niet worden nagekomen, erken ik dat Larmette billijk en rechtvaardig zou handelen met de justitie kennis te geven van deze, mijne bekentenis, welke ik hem, als onderpand van mijn berouw en mijn begeerte van herstel, heb gedaan.
Te Khabarowsk, 25 Mei 18..

De gevangenen van den heilloozen onverlaat waren verbluft door de stoutmoedigheid van hun vijand.

- Mijn vader zal nimmer zoo iets onderteekenen! riep Fleuriane met fierheid.

- O, nimmer! bevestigde de heer Defrance, mijzelven beschuldigen van diefstal, mijn naam onteeren, mijn kind...!

Maar deze protesten schampten af op de laaghartigheid van den juwelier.

- De heer Knoet is een overredend pleiter, spotte hij. Ben je besloten weerstand te bieden, achtingswaardige Defrance?

- Alles liever dan dergelijke schande!

- Alles, zeg je? Ijdel woord. We zullen zien.

Zijn arm verhief zich, de knoet suisde door de lucht, de striemende riemen troffen Fleuriane. Zij uitte een smartkreet. Defrance woelde op zijn pelsdekens, vergeefsche pogingen in het werk stellende om zijn boeien te slaken.

- Ellendeling! Ellendeling! brulde hij, wanhopig over zijne onmacht om zijne dochter ter hulp te snellen.

Maar Larmette, onverschillig voor de beleediging, snauwde hem toe:

- Ben je bereid om te teekenen?

- Neen, vader, neen!... riep Fleuriane. Laat mij liever sterven, maar gij behoud uw eer!

De uitroep van het moedige meisje werd gesmoord in een snerpenden kreet. Nog twaalf maal daalde de knoet neer op de schouders van het arme kind, scheurde haar kleeding aan flarden en striemde haar tengere huid met bloedige strepen.

Zij was in zwijn geraakt. Nog eenige slagen, en de dood ware ingetreden.

In dit hachelijk oogenblik, toen alles zich voor hem verduisterde, zweefde den half krankzinnige slechts één belang voor oogen: het leven te redden zijner dochter tot elken prijs. Met verstikte stem stamerde hij:

[p. 221]

- Geef het papier... ik zal het toekenen... opdat Fleuriane leve!

De schurk reikte hem een vulpen aan, legde hem het geschrevene voor, steunde het met een karton, opdat hij gemakkelijker zou schrijven, en na zich overtuigd te hebben dat zijn gevangene duidelijk leesbaar zijn handteekening had geplaatst, liet hij hem terugvallen op zijn legerstede en keerde hij zich naar de deur, zeggende:

- Ik ga dit mooi contract op een veilige plaats bergen. Nog wat geduld, binnen het uur ben ik terug.

En op onuitsprekelijk ironischen toon liet hij er op volgen:

- Nu we bondgenooten zijn, zult ge ondervinden dat ik mijn vrienden even nauwgezet weet te waardeeren als mijn vijanden te treffen.

Hij verwijderde zich en sloot de deur achter zich af. In de hut heerschte doodsche stilte. Fleuriane was nog in zwijn, in staande houding, steeds vastgebonden aan den paal. Haar vader sloeg haar gade met een vaalbleek gezicht, terwijl het angstzweet parelde op zijn voorhoofd en zijn oogen door onuitsprekelijken schrik puilden uit hun kassen.