Dick Fann en de radium-dieven

[p. 160]

II.
Ezechiël Bloemberg staat verwonderd.

De nacht was kalm voorbij gegaan.

De heer Ezechiël Bloemberg, als man van orde en punctueel magistraat, opende zijn zware oogleden, geeuwde, rekte de armen uit en zag in zijne kamer van Kearny-street met vage blikken in het rond.

- Ha! stamerde hij nogmaals geeuwend. Liddy, mijn lief jong vrouwtje, is al bij de hand... Dit zacht kinderlijk hart houdt er van den dageraad te zien gloren; een volmaakte huisvrouw, een onschatbare echtgenoote is zij voor een ouwen baas als ik.

Na deze matineuze morgenhulde aan het adres van Mistress Bloemberg, stond hij op met de logge langzaamheid van een os in de wei, begon zich te wasschen, waardoor hij geheel wakker werd, en onderwijl hij aanstalten maakte zich te kleeden, riep hij:

- Liddy! Liddy!

De deur ging aanstonds open en een mollig vrouwtje, met popachtig gezicht en geelblonde gekroeselde haren, verscheen op den drempel.

- Wat is er van je dienst, Ezechiël? Je wilt zeker je chocolade hebben?

- Ja, beste kindje.

- We zullen ze je brengen. Ja, je mag wel zeggen, dat het een geluk voor je is, mij getrouwd te hebben. Het heerschap slaapt een wijzer rond; het heerschap opent zijn oogen, terstond erop zijn mond, en slaat het noodige naar binnen, want zijn vrouwtje is dadelijk bij de hand om hem het noodige voor te zetten.

- Vergeet niet dat je heerschap je aanbidt.

- Het is niet meer dan je schuldige plicht, Ezechiël, denk daar ook eens aan.

- Oh! iederen dag doe ik het, mijn schatteboutje.

- Komaan, komaan, het heerschap is galant, en het is streelend voor een vrouwtje, een gelijke genegenheid in te boezemen aan een man, die zonder overdrijving, vijfmaal mijn persoontje in omvang overtreft.

Zoo sprekend kwam ze op hem af, tikte hem even op de wang, en vlug als een hinde wipte ze naar de deur, verdween eenige oogenblikken, om terug te komen met tusschen beide handen een kolossale kom dampende chocolade en daar boven opgestapeld, een enorme piramide van geroosterd brood.

- Zie hier, dikkert, een en ander om de leegte te vullen, die door een lange nachtrust is ontstaan.

Hij kuste teeder de gekuilde handjes die hem zijn voedsel brachten. Daarna

[p. t.o. 160]

Daar ligt hij onbeweeglijk, met gesloten oogen. Bladz. 156.
Paul d'Ivoi, Dick Fann.

[p. 161]

zette hij er zich met ijver toe om het gebak te verorberen, dat hij met een bepaald schrikwekkende haast in zijn slokdarm deed verdwijnen.

Liddy klapte in haar handjes van overmatige vreugde, doch brak eensklaps haar onverholen betuigingen van voldoening af. Een luid geschel aan de straatdeur werd tweemaal achter elkander vernomen.

- Wie kan u nu op dit uur komen storen, mijn waarde echtgenoot?

- Dat zal ik te weten komen als de bezoeker binnenkomt.

- Flink geantwoord, dat moet ik zeggen. Ge bezit toch een heel natuurlijk verstand, lieve.

Er werd op de kamerdeur geklopt.

- Binnen, Garet, binnen! riep de kleine Mistress Bloemberg.

- Margaretha - bij verkorting Garet - vertoonde haar gezette gestalte op den drempel.

- Wat is er? vroegen in één adem beide echtgenooten.

- Er is iemand, die vraagt om iemand te spreken.

Echtgenoot en echtgenoote hieven gelijktijdig vier armen ten hemel, alsof ze dien tot getuige wilden nemen.

- Maar wie is die iemand? Ken je hem? Heeft hij zijn naam genoemd?

- Neen, Mistress, zijn naam heeft-ie niet genoemd.

- En heb je hem niet daarnaar gevraagd? riep het vrouwtje op tragischen toon.

- Neen, zeker niet, want dat scheen me niet noodig.

Terstond stampvoette Liddy met den uitroep:

- Kijk, dat noemt ze onnoodig... O maar, Garet, je bent mal!

De dienstmeid glimlachte onnoozel, en zei met een kalmte die haar nooit in den steek liet:

- Ik zou mal geweest zijn als ik naar zijn naam gevraagd had, want dien ken ik al lang.

Meester en meesteres stonden verbaasd over dit onverwacht stukje redeneerkunst.

- Hij heet Gow Sherry, voleindde Garet met zegevierenden blik. Hoe kunt u verlangen dat ik dien man naar iets zou vragen, wat ik even goed weet als hij zelf? Dat zou toch een onnoozel praatje zijn.

Maar de echtgenooten Bloemberg luisterden niet meer naar haar. Zij wisselden een verlegen blik met elkander, en onthutst verluidden ze:

- Gow Sherry! Wat wil die bezeten vent nu weer? vroeg Liddy.

- Hij denkt zeker dat ik niets anders te doen heb dan misdadigers arresteeren, antwoordde Ezechiël.

En met kalme berusting de schouders ophalend, zuchtte hij:

- Ik kan hem niet de deur wijzen. Laat hem binnenkomen, Garet.

De politieman stond al voor de kamerdeur, in afwachting dat men zijn aanwezigheid wel wilde opmerken.

De geheele persoonlijkheid van den detective verried een verbouwereerdheid, die aan waanzin grensde; zijn mager gezicht vertoonde zulke grillige zenuw-

[p. 162]

trekkingen, dat het echtpaar Bloemberg, hoewel toch al niet van de snuggersten, ditmaal zeer goed begreep dat alleen een bizonder ernstige gebeurtenis Gow Sherry in dezen toestand moest gebracht hebben.

Met ontzettend stemgeluid liet Ezechiël dan ook hooren:

- Kom binnen, kom binnen, Gow. Ga dáár zitten... En spreek, spreek terstond. Ik kan aan je zien dat je me heel wat ernstigs hebt mede te deelen.

- Heel wat ernstigs, ja, dat is het ware woord, antwoordde de politieman op luguberen toon.

- Och! Och! je lijkt wel...

- Ik ben uit het veld geslagen. Ik geloof aan duivel noch hel, dat weet u, Mijnheer de rechter.

- Als men je daarvan beschuldigde, Gow, dan bleef ik voor je borg.

Sherry boog eerbiedig.

- Ik dank u, Mijnheer Ezechiël Bloemberg, en ook u, Mistress, bewonderingswaardige echtgenoote van den eersten magistraat te dezer stede..., uw goede opinie van mijn persoon treft me gevoelig... En toch, als er geen duivels of andere toovermachten in het spel zijn, begrijp ik niet hoe dàt heeft kunnen geschieden.

- Maar wat is er dan eigenlijk gebeurd?

- Gebeurd? De onmogelijkste geschiedenis... in ieder geval de onbegrijpelijkste die ooit is uit te denken. Ik vraag u verschooning voor mijn onsamenhangende gedachten. Om duidelijk te zijn begin ik met het begin. U kent evenals ik het proef-ondervindelijk gezegde der politie: Een moordenaar keert doorgaans terug naar de plaats zijner misdaad. Is het uit onrust? Wil hij daarmee de autoriteiten trotseeren? Ik weet het niet, maar een feit is het.

- Daarop valt niets af te dingen, Gow. Al wie het recht heeft beoefend, kan er niet aan twijfelen.

- Daarom, hernam de detective, is een der eerste voorzorgen, welke de politie neemt, een muizenval om het tooneel van het drama uit te zetten. Ik ben daarmee niet in gebreke gebleven. Ik heb manschappen geposteerd om het hôtel van den Goeden-Groenen-Jongen. De heer Larmette, de reiziger in het hôtel Jippy-Paviljoen, die zich het ongeluk heeft ter harte genomen waardoor een vriend zijner mededingers in de reis om de wereld is getroffen, heeft den nacht wakend voor zijn raam staande doorgebracht, en ik zelf heb me, zonder iemand er iets van te verluiden, in den Goeden-Groenen-Jongen geïnstalleerd.

Ezechiël en Liddy keurden met eenstemmig gebaar dien maatregel goed:

- Heel flink overlegd. Als de misdadiger zich vertoont, kan hij niet ontsnappen.

- Welnu! de man of de mannen, is of zijn in het hôtel binnengekomen, zonder gehoord of gezien te worden.

- In het hôtel? Hoe kunt ge dat bevestigen, als men volgens uw zeggen ze niet gezien heeft?

- Ik beweer het, omdat ze den gekwetsten Dick Fann en diens geneesheer Francesco Noscoso hebben opgelicht, weggevoerd wel te verstaan.

[p. 163]

De toehoorders van den detective waren zoo weinig verdacht op dit besluit, dat ze met open mond bleven staan. Liddy zelfs kon geen woord uitbrengen. Er verliep meer dan een minuut voordat de magistraat genoeg koelbloedigheid had verzameld om te grommen:

- Maar dat is ongelooflijk... Komaan, Gow, je bent een ernstig man; als je bevestigt, dan heb je ook aanwijzingen...

Wanhopig schudde de politieman het hoofd.

- Helaas, neen! Ik heb niets bespeurd..., het is alleen bij redeneering dat ik het zeg.

- Kan men die redeneering kennen?

- Zonder twijfel. De gekwetste, die meer dood dan levend was, is niet alléén er van door gegaan.

- O, maar dat is te begrijpen, stemde Bloemberg toe. Ik heb dien ongelukkige gezien, een lijk als het ware. Ik sta nog verwonderd dat hij dienzelfden dag niet gestorven is.

- Goed, hernam de agent, op dit punt zijn we het eens. Van den anderen kant bracht dokter Noscoso, die zijn vriend met bewonderingswaardige zorg verpleegde, gisteravond als zijn gevoelen uit, dat naardien de koorts door zijn medicamenten bedwongen was, hij hoopte, behoudens complicaties die zich kunnen voordoen, den gekwetste binnen een maand of zes weken weer op de been te brengen. De dokter was alleen bang voor leven in huis of op straat, en wel zoo, dat de directeur van het hôtel verklaard heeft geen kamers in de buurt van die der twee vrienden noch de boven hen gelegen vertrekken te zullen verhuren. Derhalve kan dokter Noscoso den gekwetste niet naar elders hebben doen transporteeren.

- Strikt nauwkeurig is deze redeneering.

- De twee mannen nu, zijn verdwenen. Derhalve moeten andere personen hen hebben weggevoerd. En wie anders kunnen daarbij belang hebben dan de moordenaar of moordenaars, uit vrees van door hun slachtoffer herkend te zijn?

Hetgeen de politieman in het midden bracht, was zuivere logica.

Als teeken van goedkeuring lieten Ezechiël en Liddy, met echtelijke minzaamheid tegen elkander leunend, beurtelings hun hoofd zinken en oprichten naar de wijze van de porseleinen Chineesche knikkebolletjes, waarmede het Hemelsche rijk de markt van het Westen overstroomt.

- Maar waar langs zijn ze gegaan? riep Liddy, want zeer verlangend was zij om de verklaring van het geheim te vernemen.

- Daarvan, Mister en Mistress, heb ik niet het minste vermoeden. De dokter had den kellner der verdieping gelast hem des morgens het kleine ontbijt tegen zeven uur boven te brengen. Dit ontbijt bestond uit thee, twee zachte eieren en eenige broodjes. Ik zeg u dit alles om u degelijk te bewijzen dat ik geen enkele bizonderheid over het hoofd heb gezien.

- Daarvan houd ik mij overtuigd, sprak de magistraat met waardigheid.

- Tegen zeven uur precies komt die kellner, zekere Ellis, afkomstig uit Oakland, beladen met het blad, waarop het ontbijt. Hij klopt aan de deur van

[p. 164]

den dokter, geen antwoord. Hij klopt nogeens, tweemaal, tienmaal. Altijd dezelfde stilte. Op het leven kwam ik uit mijn kamer, waar ik den nacht had doorgebracht. Ik sta met Ellis verwonderd over het aanhoudend zwijgen en klop op mijne beurt aan, maar ook al zonder resultaat.

- Als ook hij maar geen leelijke por heeft opgeloopen, zooals de andere! bromde de kellner.

- Oh! daarvoor geen nood, is mijn antwoord. Mijn agenten en ikzelf zijn den heelen nacht op de been geweest. De kwaje rakkerts zouden van een leelijke markt thuis gekomen zijn.

- Dat is zoo, Mijnheer de detective... Maar waarom antwoordt hij dan niet?

- Waarom? Waarom? Weet ik het? Maar de onrust begon me toch te nijpen. Ik ging naar den directeur en bracht hem op de hoogte. Hij maakt zich met mij ongerust, meer nog dan ik zelf, wegens den goeden naam van zijn hôtel, dat met al die geschiedenis leelijk kan gecompromitteerd worden. Kortom, hij verzocht me geen ruchtbaarheid aan de zaak te geven. Men zou de deur openbreken. En dat geschiedde. De deur werd geopend en...

- En? herhaalde in echo het echtpaar Bloemberg, hijgende bij dit verhaal.

- En het vretrek is leeg. Geen reiziger, geen koffer, maar het bed is beslapen... Men heeft het gebruikt, dat staat vast. Daarop snellen we naar de aangrenzende kamer... ook hier niemand, de twee reizigers zijn verdwenen.

- Maar hoe? hoe? roepen de hoorders uit van den politieman.

- Daarin ligt nu eigenlijk het geheim.