Dick Fann en de radium-dieven

[p. 52]

II.
De gele vlek.

Toen Dick Fann eenige minuten later zijn hut binnentrad, riep hij een der hofmeesters en liet zich een glas jenever brengen. Niemand kon zich over deze bestelling verwonderen. Alleen hij, die den rechercheur had kunnen gadeslaan, zou zich verbaasd hebben over het gebruik, dat hij maakte van het geestrijke vocht.

Allereerst had hij zorgvuldig de deur gegrendeld van zijn logies. Toen haalde hij uit zijn koffer een soort etui te voorschijn. Van binnen lagen twee of drie proefglazen in pijpenvorm, voorzien van graadhoogte en verscheiden gekurkte kleine flacons, die verschillende reageerende vochten inhielden.

Enkele jeneverdroppels goot hij van het glas in een der proefglazen, op den bodem waarvan hij het tulpblad had laten zinken.

Daarop naderde hij het patrijspoortje, hield den inhoud van het glazen buisje tegen het licht, en zonder twijfel voldaan over zijn onderzoek, koos hij een der flacons, voorzien van een glazen stopje, om druppels te tellen.

Behoedzaam liet hij een druppel vallen in den ontvanger. De uitwerking volgde onmiddellijk. Het vocht werd troebel, de heldere jenever blauwachtig vaal.

- Men heeft ons doen slapen, murmelde Dick. De chloroform, die zich in alcohol oplost, laat zich niet onbetuigd.

Peinzend vervolgde hij:

- De bloemen waren gedrenkt met chloroform, de tulpen werden door rozen vervangen, onze patrijspoorten geopend, opdat de lucht van het verdoovend middel zou ontsnappen... Geen spoor meer ervan merkbaar... Inderdaad,... ik zou niet den minsten argwaan hebben gekoesterd zonder dat nietig blaadje, dat de nachtelijke bezoeker onbedacht in mijn hut heeft achtergelaten.

Een woedend gebaar vergezelde deze ontdekking.

- Ik zou geen argwaan hebben gekoesterd!... Maar als ik de daad nu naga, begrijp ik de bedoeling niet.

Een poos deed hij er het zwijgen toe. Zijn gebogen houding verried de inspanning zijner gevolgtrekkingen.

- Drommels, hernam hij, bij Miss Fleuriane komt mij alles duidelijk voor. Het doel was de diefstal der corindons. Maar wat lag er hun, wat mijn persoon betreft, aan gelegen om mij in slaap te wiegen?... De vrees dat ik hen in hun bedrijf zou storen? Neen, dat kan het niet zijn... Larmette is te verstandig... Hij moest begrijpen dat ik tot den laatsten dag van den overtocht geen wantrouwen zou koesteren..., al valt het niet te ontkennen, dat hij door reeds bij het vertrek zijn machinaties te beginnen, zijn zaak totaal heeft

[p. 53]

bedorven. Hij schenkt mij vijf maal vierentwintig uren om de nieuwe bergplaats der steenen te ontdekken.

Hoofdschuddend ging de dilettant-detective voort:

- Neen, hij schenkt ze me niet. Die man is van zessen klaar. Hij heeft de uiterste kans gewaagd om niet betrapt te worden. Zoo hij aldus is te werk gegaan, dan is het omdat hij een zekere, onvindbare bergplaats van de steenen heeft of meent gevonden te hebben. Het komt er nu maar op aan, te weten te komen of hij zich niet misrekend heeft.

De nasporingen aan boord moesten deze vraag beantwoorden. Hutten, machinekamers, salons, het ruim, alles kortom werd tevergeefs onderzocht. De automobielen zelfs kwamen op aanwijzing van den gewaanden Watson aan de beurt. Maar niets kwam aan den dag, dat op het spoor bracht der dieven. Het kistje met corindons scheen in rook te zijn opgegaan. De commissaris der stoomboot kwam op het denkbeeld dat het kistje wel in zee kon geworpen zijn.

Larmette en zijn vrienden, de Chileensche ingenieur Botera en Davisse, schenen met vereende pogingen het onderzoek in de hand te werken. Zij waren de eersten om hunne hutten en bagage voor een onderzoek beschikbaar te stellen. Met een voorkomendheid die geen perken kende, hadden zij de verschillende compartimenten van hun automobiel uit elkander genomen. Ieder oogenblik gaven zij een nieuw denkbeeld aan.

- Hebt u wel dit gedeelte der boot, gindschen hoek onderzocht?

Men zou gezegd hebben dat hun aan de vangst der dieven meer dan iemand der passagiers was gelegen. En die ijver bracht zelfs Dick Fann van de wijs, hij kwam langzamerhand tot de overtuiging, dat men niets zou vinden.

In den avond van dien dag was er geen uithoek der pakketboot, die niet was doorzocht. Commissaris, officieren, passagiers, matrozen en dienstpersoneel legden, volgens de volksuitdrukking, de bijl er bij neer.

Na afloop van het diner bevonden Fleuriane, Dick Fann en Jean Brot zich weer aan dek. Madame Patorne hield zich bescheidenlijk op een afstand, maar wie goed toezag zou, niet ver van het gezelschap verwijderd, haar hoekige gestalte ontwaard hebben, leunende tegen de verschansing, in de nabijheid van den juwelier Larmette. De onhebbelijke dame zette haar minnekoozen voort. Maar die tamme waanzin veroorloofde ook den jongen lieden om zonder eenige bezorgdheid van gedachten te wisselen.

- Welnu? luidde de vraag van Fleuriane.

- Larmette is een glad heerschap, antwoordde Dick Fann.

- Gij verliest den moed toch niet?

- Dit bedoel ik niet met mijn gezegde. Integendeel, mijn tegenstander boezemt mij veel belangstelling in. Het is nog eens de moeite waard, zich met een schurk van dit gehalte te meten.

Er heerschte een poos stilzwijgen. De schoone Canadeesche was de eerste, het te verbreken.

- Hebt u eenig vermoeden, wáár zij het koffertje kunnen geborgen hebben?

- Geen hoegenaamd.

[p. 54]

- Maar dan...?

- Herinner u wat ik gisteren u gezegd heb. Het moeilijke ligt hier niet in het wegnemen van iets, maar in het behouden.

- Ja... en?

- Op het oogenblik der ontscheping moeten zij zich toch verraden... Maar Jean en ik zullen een oog in het zeil houden.

De overtocht had voortgang, zonder dat eenig nieuw feit zich voordeed.

Beminnelijk als altijd, ging Larmette iederen dag voort met bloemen te schenken aan de dames. Bij het vertrek van Havre had hij de serre van een bloemist totaal uitgekocht; zijn geurige oogst lag besloten in een kist en werd iederen morgen met kennis van zaken besproeid, zoodat hij met zijn galanterie ongehinderd kon voortgaan.

De ingenieur Botera arbeidde in den salon, met onderbreking van korte wandelingen aan dek. Als wiskundige ging hij geheel op in zijn vak, en tijdens zijn afwezen liet hij op de tafel achteloos eenige bladen papier met algebraïsche berekeningen liggen.

Wat Larmette betreft, deze hield zich met lezen onledig, of kortte zich den tijd met het hof te maken aan Madame Patorne, die hij geheel en al het hoofd op hol bracht. De gezelschapsdame doste zich van nu af uit in toiletten, die de schreeuwendste kleuren vertoonden. In de zieken-apotheek had zij een tinctuur ontdekt, waarmede zij haar grijzende haren brutaal rood had geverfd, hetgeen Jean Brot de schilderachtige uitdrukking van den echten Parijzenaar ontlokte:

- Madame Patorne heeft aan haar huis een nieuw dak aangebracht.

De juwelier begroette al de wijzigingen van kleurschakeering met uitroepen van onverdeelde verwondering.

Aldus verliepen een drie- à viertal dagen van den overtocht.

In den avond van den laatsten dag had Jean Brot tegen tien uur zijn hut opgezocht. Tegen klokslag elf vervoegde Dick Fann zich bij hem.

Hij vond den knaap in een hoek gezeten, in gedachten verdiept, en bezig een zijner voeten met blijkbare ongerustheid te beschouwen. Jean had zoozeer zijn aandacht aan dit onderzoek gewijd, dat hij de tegenwoordigheid van den patroon volstrekt niet had opgemerkt.

- Wat scheelt er aan? zei deze laatste, eenigszins verrast door de zonderilnge houding van den jongen.

De aangesprokene schrikte op.

- Er scheelt mij bepaald iets, maar wát zou ik zou ik niet kunnen zeggen. Kijk eens, zoo even ben ik binnen gekomen en trek ik mijn schoenen uit om te gaan slapen. Ik sta hier midden in de hut vóór den spiegel van de waschtafel.

- Nu ja? Ik zie daarin niets, dat je zoo van streek kan brengen.

- Wacht even. Ik voel pijn aan den bal van mijn linkervoet, alsof ik op de punt van een naald heb getrapt... in den beginne niet heel erg, maar van oogenblik tot oogenblik neemt ze toe... ik spring achteruit en val tegen uw krib aan... mijn voet... 't is of ie brandt, en...

[p. 55]

- En...? herhaalde Dick met ongeduld, toen de knaap zweeg.

- En kijk nu eens.

Jean had den linkervoet vooruit gestoken; onder den bal, op de plaats die de knaap aanwees, bespeurde Dick iets dat naar een roodachtig kringetje geleek. De opgezette, glinsterende huid scheen in aanraking te zijn gekomen met een voorwerp van hooge temperatuur.

- Je hebt je gebrand! was de uitroep van den rechercheur.

- Gebrand...? waarmee? U zult toch niet denken dat ik me amuseer om met lucifers op die plek te spelen.

- Toch is het een brandwond.

Met een echt wanhopig komisch gebaar sloeg Jean de handen ineen.

- En ik dacht nog wel dat u me het zoudt uitleggen...

- Hoezoo uitleggen?

- Och, wel ja... Iederen avond, voordat ik onder de wol kruip, drentel ik wat rond. Er is toch geen gevaar bij, als ik blootsvoets over dit zacht tapijt loop, dat op den vloer ligt van deze hut. Maar dezen keer komt het me voor alsof het tapijt een stekelvarken is, en toch zie ik geen spoor van pennen. Een sterk stukje is het, want het blijkt erger nog... hoe kan een onnoozel tapijt je voeten branden?

De jongen had langen tijd zoo kunnen voortredeneeren. Dick Fann dacht er niet aan hem te antwoorden. Zijn werkzame geest trachtte het nieuwe geheim, dat voor hem opdaagde, te doorgronden.

Ja, de roode vlek op den voet van een kind deed eensklaps in het brein van den detective een vermoeden oprijzen, dat gewichtige gevolgen kon hebben... Hij begon met zich af te vragen of bij het brandvlekje van zijn bediende geen uitstraling van radium in het spel kon zijn.

Dit denkbeeld drong zich onweerstaanbaar aan hem op. Een schroeiing door radium. Waarom? Omdat hij in zijn gedachten, die voortdurend op Larmette gevestigd waren, dezen man niet meer kon afscheiden van corindons en radium, van edelgesteenten en wat ermee in verband stond.

Als door een electrischen schok voelde Dick Fann zich plotseling aangedaan. Een dik tapijt bedekte den vloer der hut. En op de plaats, zooeven door Jean Brot aangeduid, meende de detective een klein stipje te ontwaren, dat buitengewonen glans van zich afgaf voor zijn onderzoekend oog.

Met den wijsvinger duidde hij het den jongen aan. Deze haalde de schouders op.

- Goed zoo, zei Dick, in deze hutten, waar men zich nauwelijks kan keeren, is het geen wonder als men een onhandigheid begaat. Die vlek zal wel niet de eenige hier zijn.

De Engelschman vlijde zich op de knieën en dekte het gele kringetje met zijn hand.

- Wat voert u toch uit? vroeg de knaap, ten uiterste geïntrigeerd door deze beweging.

- Stilte! was het eenig antwoord van Dick, maar op zulk een gezaghebbenden

[p. 56]

toon uitgebracht, dat de knaap, in weerwil zijner aangeboren Parijsche vrijmoedigheid, er het zwijgen toe deed. Alleen, zoo zijn lippen de vragen niet te kennen gaven, die zich opstapelden in zijn brein, verrieden zijn blikken deze met vlottende welsprekendheid. Geen seconde had hij zijn oogen van Dick Fann afgewend.

Deze lag roerloos op het tapijt, de oogleden half gesloten, als een jager, die de komst van het wild verbeidt.

En plotseling zweefde een glimlach over de trekken van den rechercheur. Van den weeromstuit verhelderde Jean's gezicht.

- Hebt u iets ontdekt, patroon?

Ditmaal gaf Dick Fann een antwoord:

- Ja. En nu weet ik waarom ik het tulpblad in deze hut heb gevonden.

En den schijn aannemende alsof hij het stompzinnig gezicht niet opmerkte, dat de knaap zette bij het vernemen van deze voor hem onverstaanbare woorden, vervolgde Dick:

- Een heel sterk stukje! dat moet gezegd. Een bergplaats waarvan niemand zou gedroomd hebben... Heel sterk! Wat een gladde aal, die Larmette...!

En altijd nog in knielende houding, richtte de detective zich op.

- Ha! mijn kleine Jean, zei hij goedlachs, klaag niet meer over je ongemak, een gelukkiger brandwondje kon je al niet oploopen.

En naar zijn metgezel de hand uitstrekkend, waarmeé hij zooeven de gele vlek had bedekt van het tapijt: ‘Zie eens, zei hij.

Jean keek nauwkeurig toe:

- U... hebt zich ook gebrand... maar niet zoo erg als ik, maar waardoor dan toch?

- Zoo als jij, door het tapijt.

- Door het tapijt?

- Ja, door wat er onder ligt.

- Dat lijkt een raadseltje, zei Jean lachend.

- Je spreekt meer waarheid, jongen, dan je eigenlijk bedoelt. Maar een onderzoek door de politie is altijd een probleem dat men moet oplossen.

Dit zeggende was Dick Fann opgestaan. Hij nam zijn valies, haalde er een nijptang en een hamertje uit te voorschijn, en de gebogen houding weer aannemend, begon hij het tapijt los te spijkeren.

Nadat hij hierin was geslaagd, ontwaarde hij op den planken vloer een soort rechtboek, door een paar duidelijke lijnen aangegeven. Hierop wijzende, zei de rechercheur:

- Kijk, ze hebben den vloer doorgezaagd en het los paneel door schroeven gewaarmerkt.

- De schuilplaats dus van...

Met een vingergebaar legde Dick Fann den jongen het zwijgen op, terwijl hij behendig een schroevendraaier hanteerde, ten einde het plankje, dat als deksel diende van de bergplaats, weg te kunnen nemen. Na een poosje gelukte ook dit naar wensch, en nu vertoonde zich aan hun verbaasde blikken een voorwerp, dat beiden terstond herkenden.

[p. 57]

- Het koffertje!

Inderdaad, het was het koffertje van Fleuriane, het kistje met de corindons, waarvoor het geheele stoonwaartuig te vergeefs in alle hoeken en gaten was doorzocht.

- Maar nu begrijp ik nog niet, zei de jongen half luid, waarom dat brandt. Fluisterend hernam Dick:

- Dieven hebben geen tijd te verliezen.

- Dat snap ik evenmin.

- Door middel van den electrischen oven hebben ze aan dezen schat het voorkomen gegeven van waardelooze steenen.

- Ja, dat herinner ik me.

- Welnu, op het oogenblik zijn ze doende, aan de kleinoodiën hun origineel uiterlijk terug te geven.

- Het kistje is gesloten. Waaruit leidt u dat af?

- Ik weet, dat onder de werking van radium iedere ordinaire corindon een kostbare steen wordt.

- Dezen keer het radium!

- Wel ja, de uitstraling van het radium door kistje, planken vloer en tapijt, heeft eerst jouw voet, vervolgens mijn hand minder aangenaam aangedaan.

En met geestige ironie voegde de politieman erbij:

- Een gevaarljik medeplichtige is het radium... Het verraadt zich zelf en ook zijn bezitter.

Hij had het kistje uit zijn schuilplaats te voorschijn gehaald. Het sleuteltje was in het kleine stalen slot blijven steken. Het deksel oplichtend, zagen beide zoekers gretig naar den inhoud. De corindons waren nog aanwezig, maar nagenoeg reeds veranderd in saffieren, smaragden, robijnen en topazen, onderling wedijverend in veelkleuringen gloed. Bedaard zonderde Dick Fann ze af en haalde daarbij een glazen buisje van twee millimeter doorsnede te voorschijn, waarin een onmerkbaar korreltje aanwezig was.

- Kijk, Jean, hier heb je nu den gedaanteverwisselaar.

- Dit nagenoeg onzichtbare greintje...?

- Radium, vriendje.

- Dit stofdeeltje heeft ons de huid geroosterd?

- En zal tweeduizend jaren lang de eigenschap hebben om steenen, die hoegenaamd geen waarde hebben, in kostbare juweelen te veranderen.

De Parijzenaar sprak geen woord meer. Met open mond en wijdgespalkte oogen gaf hij eene verbazing te kennen, welke aan ontzetting grensde. Het grootsch wetenschappelijk geheim beklemde hem. De Parijsche jongen was ten prooi aan de begoocheling, die eenmaal het droombeeld uitmaakte van middeneeuwsche goudfabrikanten in hun ijdelen waan. Met een zucht stamelde hij:

- We hebben dan eindelijk onze dieven te pakken...

Hoofdschuddend zei Dick Fann:

- Nog niet, jongmensch. Welk bewijs zou je tegen Larmette aanvoeren bij de aanwezigheid van dit kistje in onze hut?

[p. 58]

En terwijl het gelaat van den knaap betrok, haastte hij zich erbij te voegen:

- Maar pakken zullen we ze, zonder dat zij er eenige lucht van hebben, dat we hun in de kaart hebben gekeken. Te New-York moeten zij zich van het koffertje meester maken.

- Ik wil het hopen.

- Ja zeker!... Hun handeling zelfs pleit tegen hen, en zal hen veroordeelen.

- Hoezoo? Is u er niet zeker van?

- Dat is men nooit van iets... En dan ben ik omtrent één zaak niet gerust. Juweelen betalen in de Vereenigde Staten hooge invoerrechten. Het ware in Larmette's voordeel geweest, zoo hij de corindons in hun gewonen staat van alledaagsche steenen had gelaten. Nu heeft hij de zaak in de war gestuurd... tenzij hij op een middel bedacht is om het inkomend recht te ontduiken... Enfin, we zullen zien... intusschen geen woordje kikken over onze ontdekking en voortgaan met een oog in het zeil te houden.

Tien minuten later waren kistje en vloer andermaal verborgen onder het zorgvuldig weer dicht gespijkerd tapijt. Met even onverschillig gelaat als altijd verscheen Dick Fann aan dek, waar hij Fleuriane aantrof, verdiept in de lectuur van een roman.

- Te New-York, Mejuffrouw, zult u zich van een anderen chauffeur moeten voorzien.

Het jonge meisje schrikte op.

- Waarom? Wilt u mij dan verlaten?

In de eenvoudige vraag lag zulk een oprechte ontroering, dat de dilettant-detective een wijle sprakeloos bleef staan.

- Dat niet, zei hij ten laatste, maar om over u te waken is het noodig dat ik, voor een poos althans, uit uw bijzijn verdwijn.

- Wat is er dan gebeurd, vroeg zij met saamgevouwen handen. Uit geheel haar wezen sprak ontsteltenis. Met een glimlach stelde hij haar gerust.

- Ondervraag mij niet, wat ik u bidden mag. Bestel per draadloos telegram een appartement in het Central-Hôtel, ik zal u een chauffeur zenden mijner keuze, en u moet alleen vertrekken op een bericht mijnerzijds.

En met bijzondere warmte liet hij er op volgen:

- Vrees niets. Geen minuut zal ik u uit het oog verliezen... te San-Francisco, misschien vroeger, ziet u me terug... Maar in gedachten ben ik altijd bij u.

Hij verliet plotseling de schoone Canadeesche, die door dit zonderling onderhoud geheel uit het veld was geslagen, en hij zocht Jean Brot weer op, met wien hij fluisterend een langdurig gesprek hield. Welke zending vertrouwde hij den knaap toe? Met geen mogelijkheid kon men dit te weten komen. Maar, zoo het een taak gold, waarbij het op handelen aankwam, dan was het lot hem niet gunstig, want in den avond van dien zelfden dag, toen de kleine Parijzenaar een der scheepstrappen afdaalde, deed deze zulk een ongelukkigen val, dat het loopen hem onmogelijk was, al had hij ook uitwendig geen letsel bekomen.

De scheepsdokter sprak van inwendige kneuzing en schreef volstrekte rust voor.

Jean werd naar hut n^o. 16 vervoerd. Dick Fann stond hem zijn onderkrib

[p. 59]

af; en toen de knaap eenmaal goed en wel ingebakerd was, hield hij zich slapend. Doch zoodra waren de dragers niet vertrokken en bevond hij zich alleen, of een onverklaarbare vroolijkheid greep hem aan en moest hij zich onder de dekens verbergen, opdat zijn schaterlach buiten de hut niet zou gehoord worden.